The Naked Kiss (1964)

Wow, wat een aparte en scherpe film was dit. Ik heb ‘m een paar dagen geleden gezien, en m’n herinnering eraan is deels dream-like (omdat er zoveel rare maar indrukwekkende dingen gebeuren en ik ‘m ’s avonds laat keek), deels nachtmerrie, maar ik voel ook weer hoe overtuigend en mooi een ogenschijnlijk ongeloofwaardige carrièreswitch van de hoofdrolspeelster overkwam. Terwijl dat niet alleen ongeloofwaardig was, maar ook gepaard ging met een behoorlijk campy muzieknummer in de film.

Ja, doordat het verhaal van The Naked Kiss zoveel rare sprongen maakt, betrapte ik mezelf erop dat, zodra de film teruggreep naar het werk dat Kelly als verpleegster in een ziekenhuis voor fysiek gehandicapte kinderen deed, ik me bijna moest ‘herinneren’ dat die verhaallijn inderdaad erg mooi was. Stel je eens voor: je kijkt een film, en zoals alle films lopen er dan meerdere ‘lijntjes’ naast, door en over elkaar heen, maar telkens als je dan bij één van die lijntjes terugkomt, besef je hoe rijk de film is doordat je die verhaallijn even terug moet halen, moet herinneren.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik zondagavond niet geheel fit en ook nogal moe was. En dan begint deze film ook nog met een geweldige openingsscène, waarin prostituee Kelly met een schoen of handtasje haar pooier goed hard in elkaar mept. Dat is echter grotendeels vanuit het gezichtspunt van deze pooier gefilmd, dus dan word je als kijker als het ware voor je kop geslagen door haar. Misschien wel een metafoor voor de rest van de film, waarin je dus ook tussen nogal vreemde situaties heen en weer wordt ‘geslagen’.
De openingsscène wordt nog creepy-er als de pooier haar aan de haren trekt en het een pruik blijkt te zijn. In elkaar geslagen worden door een kale maar mooie hoer, dat gebeurt mij niet elke dag…

Het verhaal gaat dan twee jaar later verder, en Kelly komt in het stadje Grantsville aan. Daar besluit ze om te kappen met haar beroep van lichte zeden, en gaat tegen het advies van een politieagent (om in een bordeel te gaan werken!!) in en wordt ze een zeer gemotiveerde verpleegster in het eerdergenoemde ziekenhuis. Ze wordt verliefd op de filantropische most eligible bachelor van de stad, maar nog altijd dacht ik toen dat ze een gewiekste golddigster was. Maar hun relatie lijkt eigenlijk één van de weinige mooie dingen in het stadje, alhoewel haar werk als verpleegster dus ook een paar mooie scènes oplevert.

Kelly ontpopt zich niet alleen als een bekwaam verpleegster, maar ook als feministisch geweten van het stadje. Zo helpt ze een naïeve collega nogal hardhandig van de opdringerige eigenaresse van het plaatselijke bordeel af, maar daar houdt haar resolute optreden niet op. Daar zal ik verder niets over vertellen, maar houd bij het kijken van vooral die scènes in je achterhoofd dat dit een film uit 1964 is, en dan wordt het nóg knapper dat Sam Fuller zich hier aan waagde.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat dit de eerste film van Sam Fuller is die ik gezien heb. Ik lees nu op meerdere plekken dat ik Shock Corridor ook moet kijken, en dat wil ik ook snel gaan doen. Daarnaast brengt David Lynch in de serie Twin Peaks behoorlijk wat hommage aan deze film van Fuller, doordat One Eyed Jacks uit Twin Peaks op dezelfde locatie is geschoten als het bordeel in The Naked Kiss, if I’m not mistaken. Overigens zorgde de weirdness van The Naked Kiss voor wel meer vergelijkingen met het werk van Lynch, maar zo ver wil of kan ik nog niet gaan. Wat ik hier over kwijt zou willen is dat het confronterende en de maatschappijkritische scherpte in deze film veel duidelijker aanwezig is dan in Lynch’ werk, wat in mijn ogen veel meer de psychologische en spirituele diepte in gaat.

Okay, ik hoop dat je inmiddels door hebt dat dat iedere serieuze filmkijker The Naked Kiss al lang op zijn/haar (nog te kijken) lijstje moet hebben staan. Ik ga ‘m waarschijnlijk op DVD of Blu-ray kopen, want ik ga ‘m sowieso nog vaker kijken…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0058390