Damnation Alley (1977)

Hahaha, ondanks de voor die tijd zelfs gruwelijk slechte visual fx kon ik deze post-apocalyptische roadmovie níet afzetten. Misschien wel vanwege ’t hoge ‘camp’-gehalte, de absurde ontknoping en de gigantische schorpioenen. Of zou het de aanwezigheid van George – Breakfast at Tiffany’s, The A-Team – Peppard (mét sigaar, pré-The A-Team!) en Jan-Michael – The Mechanic, Airwolf – Vincent zijn geweest, of de underdog-charme van de onmogelijkheid om tegen die andere science-fiction film van dat jaar op te boksen, ene Star Wars?

De film begint met het heerlijk overdreven laten zien van de beveiligingsmaatregelen in een nucleaire raket-bunker ergens in Californië. Majoor Denton (Peppard) moet met Tanner (Vincent) een dienst overnemen, en het is vrij duidelijk dat Denton Tanner niet echt moet. Veel tijd is er niet voor die animositeit, want vrij snel zien we op computerschermen honderden kernraketten richting de VS afgevuurd worden. Gezien de megarelaxte reactie van het commandocentrum lijkt het eerst een oefening, maar net nadat onderscheppingsraketten slechts 40% heeft weten uit te schakelen zien we op hetzelfde scherm vrijwel alle grote Amerikaanse steden getroffen worden door nucleaire bommen. De reactie in het commandocentrum is zó onderkoeld dat ik een glimlach niet kon onderdrukken, want deze film bleek dus realisme bijna te parodiëren :).

Net voordat we twee jaar verder vérder gaan, zien we nog wel hoe de Amerikanen terugvuren, en het gevolg is niet alleen een compleet verwoeste wereld met genetisch gemanipuleerde schorpioenen, ‘killer cockroaches’ en een complete wetteloosheid, maar de aarde is schijnbaar ook uit z’n as geslagen, waardoor de lucht elke avond een mooie lasershow voorschotelt. Met andere woorden: de wereld is naar de klote..!

Gelukkig hebben Denton en Tanner het overleefd in hun ondergrondse bunker, en ze zijn niet de enigen. Na een nogal lullig ongeluk wordt de basis echter verwoest en is het maar goed dat Peppard waarschijnlijk het scenario of idee voor The A-Team al gelezen of gehoord had, want hij was eerder al met een lasapparaat bezig een (nee, twee!) ‘Landmaster(s)’ in elkaar te flansen. Ik dacht echt “taatatataaaaaaaa-tatataaaaaah” te horen ;).

Die Landmaster zag er overigens wel aardig spectaculair uit, getuige ook de website die hier aan besteed is. Met nog twee overlevenden gaan Denton en Tanner op weg naar Albany, wat voor mensen met wat topografische kennis duidelijk zal zijn: daarvoor moet je heel Amerika door. En omdat grote delen nog teveel straling bevatten, moesten ze door een smalle strook, door Denton mooi dramatisch een naam gegeven die ook de titel van deze film werd. Onderweg komen ze in Las Vegas een vrouw tegen die graag mee gaat (“Oh oh, na twee jaar zonder vrouw zou dat wel eens heftig kunnen worden!”), maar ook een jong manneke die ik ergens van herkende. Een zeer korte zoektocht op IMDb bevestigde m’n vermoeden: dit was een zeer jonge Jackie Earle Haley, die jij waarschijnlijk kent als pedofiel uit Little Children, als Rorschach uit Watchmen of als Freddy in de overbodige remake van A Nightmare on Elm Street.

Haha, ik kan nog meer vertellen, maar dan verklap ik meer van de absurditeit van deze film, die toch wel enige charme had. Maar uiteindelijk is deze film vooral heerlijk slecht. De visual effects zijn echt ‘crap’ (check hoe Tanner op een motor zo’n grote kakkerlak schopt), de motivatie van de karakters bestaat eigenlijk gewoon niet, en het einde lijkt rechtstreeks – spoiler alert, spoiler alert – uit dat kleine huisje op die prairie te komen. En toch heb ik ‘m helemaal afgekeken. Is dit wat men een ‘guilty pleasure’ noemt..?

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0075909