Clash of the Titans (2010)
Allereerst: “Sorry makers, dat ik jullie film vaak heb gebruikt om de teloorgang van de hedendaagse cinema te illustreren, want ik heb stiekem wel genoten van jullie onsubtiele verstand-op-nul-film Clash of the Titans.”
Ja, ik geef het eerlijk toe: ik verwachtte echt een hele slechte film die ik met een gerust hart af kon zetten vrijdagavond, omdat ik zaterdag toch nogal vroeg op moest en een zware dag voor de boeg had. Maar ik heb ‘m gewoon afgekeken. Misschien kwam het doordat ik al erg moe was, drie biertjes op had en wel meegevoerd werd door de in-your-face ‘spirituele’ boodschap van de film. Maar ergens was ik wel wat onder de indruk van de kwaliteit van de CGI, die goed tot z’n recht kwam vanuit m’n Blu-ray-speler. En waarschijnlijk de belangrijkste reden dat ik ‘m beter vond dan verwachtte: ik keek ‘m gewoon in good-old 2D..!
Ik ben nog altijd wel van mening dat ‘hedendaagse’ technieken als 3D en IMAX een extra laag creëren waarmee je het publiek wel kunt vermaken/overweldigen, maar wat voor veel producenten ook een excuus is om minder aandacht aan het verhaal en de essentie van wat je wilt vertellen te besteden, want de ‘sugar-coating’ is al zo zoet dat je geen geld hoeft te steken in waar het echt om draait. Dat is natuurlijk funest voor film als kunstvorm, en net zo erg: het publiek wordt steeds minder uitgedaagd en denkt dat ze precies krijgen wat ze willen, maar het is gewoon meer van dezelfde ‘coating’. En omdat deze alinea nogal lang is, gebruikte ik wel eens een film als Clash of the Titans om zo’n alinea mee samen te vatten. Want Clash of the Titans zou dan het ultieme voorbeeld zijn van zo’n hedendaagse domme ‘sugar-coat’-film. En moet ik nu mijn fout toegeven..???
Nou, voor een deel wel. Maar aan de andere kant: ik ben natuurlijk ook soms wel eens onderdeel van ‘het publiek’, en ook ik wil me wel eens mee laten voeren in zo’n wereld, hoe goed of slecht gemaakt ook. Maar zoals ik in het begin al zei: deze is zeker niet zo slecht als ik vooraf dacht, dus mijn excuses zijn wel op z’n plaats, if you ask me.
Okay, kort het verhaal dan? Sam – Avatar, Terminator: Salvation – Worthington speelt Perseus, zoon van Zeus (Liam Neeson) en een sterfelijke vrouw, en daarmee dus half-god. Maar hij is veel liever een simpele visser, want dat waren z’n pleegouders ook. Totdat ze vermoord worden door Hades, een rol van Ralph Fiennes, en hij gevangen wordt door de inwoners van Argos, het mediterrane badplaatsje waar de mensen net in opstand willen komen tegen de goden. Maar dat laten de goden dus niet over hun kant gaan, dus er ontstaat een geweldige strijd, waar Perseus de hoofdrol in gaat spelen, of ie nou wil of niet…
Inderdaad: je zult wel weten waar het verhaal naar toe gaat. Z’n helpers – waaronder Mads Mikkelsen! – vallen als bosjes neer (of blijven juist behoorlijk versteend staan), hij slaat het hoofd van Medusa af, en gebruikt dat uiteindelijk om de Kraken (Pirates of the Caribbean, anyone?) te verslaan. Dat hij tussendoor bijna iets krijgt met een sterfelijk vrouwtje, dat kan natuurlijk niet, maar dan is er altijd nog die andere en sexy halfgod Io :).
Zie je wel: popcorn-entertainment. Of in mijn geval: ‘gewone chips’- en cola-entertainment. Zeker niets meer, maar eigenlijk ook niks minder…