The Expendables (2010)
Sow, wat een heerlijke testosteron-knaller was dát…!
The Expendables heeft alles wat je nodig hebt voor een stoere-mannen-film: bloed, geweld, stoere kerels, twee behoorlijk mooie vrouwen, spierballen, gruwelijke geweren, messen, zweet en zelfs een traan. Die traan kwam niet van mij, maar werd op de juiste plaats in de film getoond, waarmee regisseur en co-schrijver Sylvester Stallone laat zien dat een actiefilm gewoon beter werkt als je de moraal duidelijk toont. Hoe onsubtiel ook… ;)
Je zult er bijna niet omheen hebben gekund: de poster met daarop de namen van alle grote actiehelden uit het verleden, aangevuld met Jet Li en Jason Statham. Van Schwarzenegger en Willis tot Eric Roberts en Dolph Lundgren, en van ‘Stone Cold’ Steve – WWF – Austin tot Randy – UFC – Couture. Dan vergeet ik gewoon bijna Mickey Rourke, en noem ik Sylvester Stallone zelf als laatste. Want wat Stallone in deze film doet toont wel z’n klasse: hij cijfert zichzelf een beetje weg in het geheel, terwijl hij toch de leider van de groep Expendables uit de titel is…
Weet je: dit is een ‘love it or hate it’ film. Net zoals ik me niet voor wil kunnen stellen waarom er vrouwen zijn die Sex and the City gaaf vinden, zullen er genoeg mensen zijn die moeilijk kunnen begrijpen waarom ik The Expendables zo vet vond. Overigens wil ik Sly wel effe m’n excuses aanbieden voor het noemen van die SatC-titel in een review van zijn film ;). De film voerde me een beetje terug naar jaren 80 actiefilms als Commando (met Schwarzie) en First Blood. Gewoon zwaar overdreven geweld tussen ‘good guys’ en ‘bad motherfuckers’, met een overduidelijke moraal, maar met enorm veel vette actiescènes die me geen enkel moment irriteerden. En zoals velen van jullie zullen weten: dat zeg ik niet vaak bij een schijnbaar breinloze actiefilm. Films als Taken, Running Scared, Transporter 3 en Crank zet ik liever af dan dat ik ze af kijk, dus wat maakt The Expendables dan zoveel beter? Is het de ironische ondertoon bij de titel, als in: die oude actiehelden zijn allemaal aan het eind van hun carrière en ‘verbruiksmateriaal’ in de Hollywoodmachine? Maar Jason Statham en Jet Li doen net zo goed mee in het ensemble. Of is het toch de egoloze manier waarom Sly deze film gemaakt heeft, wat mogelijk ook de reden was waarom ik bij Rocky Balboa me ineens ging afvragen of ik in de vroegere Rocky-films eenzelfde diepgang had gemist?
Enige echte minpunt aan de film is toch wel Dolph Lundgren, acteertechnisch dan. Het lijkt net alsof hij bewust heel slecht acteert. Naast hem lijkt Eric Roberts zelfs een beetje op Sean Penn, zo slecht acteert die Lundgren. Misschien ook wel de reden dat hij z’n laatste tien films vóór The Expendables zelf heeft geregisseerd, want niemand lijkt meer met hem te willen werken. En dan geeft Sly hem de rol van tough guy die het allemaal niet meer trekt en over de schreef gaat, en zegt ie er in de film zeer bewust over: “That’s gonna happen to all of us someday“.
How about that?
Bij de razzies zijn ze ook helemaal gek geworden. Stallone heeft via deze film een nominatie voor slechtste regisseur. Kan iemand mij dat ff uitleggen?
Amen Fabe!
Maar ik ben wel benieuwd naar Rambo 5…
Altijd een grote Stallone fan geweest, en nog steeds.
Erg mooi en bijna ontroerend om te zien dat Sly andere acteurs laat stralen, en zichzelf bijna ondergeschikt maakt. Hij geeft de ‘acteer-scene’ aan Mickey Rourke – steelt de show wat mij betreft. Hij geeft de ‘actie-held’ aan Jason Stratham. Het ‘star shot’ aan Schwarzenegger. En, de ‘psychologische verlossing’ aan Dolph Lundgren (hoe slecht hij inderdaad ook acteert).
Sly doet me de laatste jaren denken aan Clint Eastwood. Beiden weten hun ‘ouderdom’ op een mooie en respectvolle manier te gebruiken in hun benadering van cinema, en wellicht het leven zelf.
Maar… alsjeblieft GEEN Rambo 5!
De laatste was een onverwacht perfecte afsluiter.