Jack Goes Boating (2010)
Er zit iets ongemakkelijks aan Jack Goes Boating. Ik zou het uit willen leggen als “eerlijkheid” (denk uncomfortable silences), maar kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die het “saai” noemen, of nog teveel leunend op de theaterachtergrond van het verhaal. Het meer dan geweldige en schaamteloze acteerwerk en de subtiele regie van Philip Seymour Hoffman (z’n debuut!) zorgde er bij mij echter voor dat ik nog altijd met een ietwat ongemakkelijk, maar wel ‘voldaan’ gevoel terugdenk aan het zien van deze film…
De film vertelt over Jack (Hoffman zelf) en z’n collega limo-driver Clyde (een onbekende maar erg goede John Ortiz) die tegen de skyline van New York praten over het leven, “Rivers of Babylon” van The Melodians, hun vriendschap en het ontbreken van liefde in het leven van Jack. Al snel wordt duidelijk dat Clyde z’n vriend echt wil helpen, als hij hem – via z’n vriendin – wil koppelen aan Connie, een rol van Amy – met een Oscarnominatie voor Gone Baby Gone – Ryan.
Hun eerste ontmoeting verloopt erg on-Hollywoods traag, rustig, ongemakkelijk maar eerlijk, en voordat Jack ’t door heeft, heeft ie afgesproken met Connie om te gaan varen in een bootje. Helaas zitten ze aan het begin van de NY’se winter, dus dat varen duurt nog wel effe. Dat geeft Clyde echter genoeg tijd om Jack te leren zwemmen, want dat is best fijn om te kunnen als je in een roeibootje stapt.
Als Jack dan per ongeluk afspreekt om voor Connie te gaan koken blijkt dat ie dat ook helemaal niet kan, en dus krijgt hij – via Clyde en z’n vriendin – les van een kok uit het Waldorf-Astoria Hotel.
Dat Clyde Jack zo helpt spreekt voor ‘m. En dat hij in z’n relatie met z’n vriendin Lucy zoveel moeite doet om door de moeilijke momenten heen te komen, dat maakt ‘m een doorzetter, maar ook aandoenlijk. Want dat doe je nou eenmaal als je een langdurige relatie hebt: je door de moeilijke momenten heen vechten, aldus Clyde. Maar het feit dat dit zó duidelijk door zowel Clyde als Lucy wordt uitgesproken, voelt een beetje alsof ze daar zichzelf nog altijd meer van moeten overtuigen dan dat ze daarmee Jack willen overtuigen. En Jack heeft het al druk genoeg met zichzelf open te stellen voor Connie, die op haar beurt ook genoeg ‘bagage’ bij zich draagt om in een conventionele film alle mannen af te schrikken…
Ja, Jack Goes Boating is bij vlagen pijnlijk, maar heeft ook zeker humoristische momenten. Daarnaast vertelt het de verhalen van vier mensen die allemaal op één of andere manier vechten met zichzelf en hoe ze in een relatie (willen) staan. Daarin wordt niks verdoezeld of mooier gemaakt dan het is. Daarmee is het ook een behoorlijk zware film geworden, maar wel een film die de potentie heeft je in je hart kan raken. En dat deed ie bij mij dus onverwacht toch wel behoorlijk…
IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1278379
P.S. Oh ja, een opmerkelijke bijrol wordt gespeeld door Thomas McCarthy, die je hopelijk kent als regisseur van geweldige films als The Station Agent en The Visitor, of als schrijver van Up.
Een klein meesterwerkje! Ben diep geraakt door deze parel. Had stiekem van Hoffman ook niet anders verwacht. Paul Giamatti en Philip Seymour Hoffman zijn zo’n beetje de twee meest talentvolle en integere acteurs vandaag de dag, met beiden een soort patent op de ‘vulnerable misfit’. Hoffman blijkt nu tevens een kostbaar regisseur. Deze film is een scherpe en sierlijke kijk op menselijkheid toebedeeld, waarin de momenten die irrelevant lijken juist de schoonheid van het stuk definiëren. Heerlijk ongemakkelijk – wat me soms zelfs aan Cassavetes deed denken – en prachtig innemend. Magistrale cameravoering van Mott Hupfel; really gorgeous. Hoffman’s regie is bijna flawless, helemaal voor een debuutfilm. Het openings- en eindshot gaven mij kippevel, en een gevoel van affiniteit en herkenning als filmmaker. Kostbaar pareltje.
-Fabe