The Killing (1956)
“Doe mij uit de categorie ‘classic film noir’ een film van Stanley Kubrick“, dacht ik gisteravond, en hoppa: The Killing voldeed daar perfect aan. Heerlijk hoe ik nog altijd op m’n ignorance gewezen kan worden. Ik was namelijk bang dat het een wat trage lange film zou zijn, maar dat is het absoluut niet. De film vliegt bijna als een hedendaagse thriller voorbij, maar dan wel gevuld met een meticulously crafted en gewaagde overval op een paardenrenbaan en een femme fatale die ik graag uit het raam gegooid had.
Ik was eigenlijk bijna teleurgesteld dat ie afgelopen was toen ik “THE END” in beeld zag staan. En wist je dat Kubrick pas 27 was toen hij deze film maakte..?
De tagline van de film – “These 5 Men Had a $2,000,000 Secret Until One of them told this Woman!” – zegt al vrij veel, maar daarnaast is de film als een knappe puzzel in elkaar gezet. Ik weet niet of het in die tijd vaker gebeurde, maar ik vind het altijd knap als je een film zo door elkaar heen weet te knippen, chronologisch gezien dan. En zeker als het ook meer is dan alleen een trucje. Hier hoor je de voice-over aan het begin van de film namelijk al zeggen dat elke deelnemer aan de overval precies op tijd exact de juiste handeling moet verrichten, en als stukje van een grote puzzel is alles en iedereen onontbeerlijk. Dus hier versterkt de montage van de film dat ‘puzzel-gevoel’ door zo fragmentarisch te zijn.
Ik kan wel iets meer over het verhaal vertellen, maar het is leuker om dat zelf te ontdekken. Ik wil de puzzel niet al gaan invullen voor jou. Waar ik het nog wel over wil hebben is hoe de naam Jim Thompson mij in de begincredits opviel. Hij heeft namelijk vooral de gruwelijk scherpe dialogen geschreven, maar ik herinnerde hem als schrijver van het vooraf onverfilmbaar geachte boek waar The Killer Inside Me op gebaseerd is. Als ik het goed heb, heeft zelfs Kubrick er ooit aan gedacht dat boek te verfilmen, maar daar toch van afgezien. Niet zo lang geleden lukte het Michael Winterbottom wel, met een geweldige Casey Affleck in de hoofdrol. Maar de manier waarop Thompson vrouwen neerzet (in The Killing) of af laat tuigen (in The Killer Inside Me), doet mij wat medelijden hebben met z’n eigen vrouw. Want wat een gruwelijke manipulative bitch is die Sherry; de vrouw van één van de criminelen.
Alhoewel: misschien hoef ik geen medelijden met Thompsons vrouw te hebben, maar misschien wel meer met Thompson zelf, als zijn vrouw juist de vrouw is waarop hij Sherry baseerde en waar hij mee wilde doen wat Casey Affleck uiteindelijk in The Killer Inside Me mee doet…
The Killing lijkt een film die je zo een paar keer kunt kijken, en die dan elke keer toch weer net iets nieuws openbaart. Niet dat de film de eerste keer niet gewoon goed te volgen is hoor, maar ik verwacht (en hoop) dat ik toch nog bepaalde dingen gemist heb.
Ja, nu op naar Killer’s Kiss, en nog een paar andere ‘Kubricks’ die ik gemist heb. En misschien begin ik dan weer gewoon van voren af aan…
Vet hé! Mooi om te zien hoe Kubrick met deze film ‘afwijkt’ van het film noir genre; hij neemt de bekende noir elementen, maar creëert een unieke eigenzinnige film die een nieuwe weg in slaat. Wat betreft de non-lineaire verhaalstructuur, dat was destijds juist al vaak gedaan (met name in film noir), maar Kubrick doet het op een non-emotionele/sentimentele manier. Bijna op een onmenselijke wijze. Normaal gesproken verteld de protagonist (of juist iemand anders) een verhaal, waardoor de film gebruik maakt van flashbacks en flashforwards. The Killing is vanzichzelf opgedeeld in tijdsprongen. Dit was vooral uniek voor een heistfilm destijds, en was dan ook van invloed op vele films hierna (vaak genoemd, Tarantino’s Reservoir Dogs en Jackie Brown). Vooral het einde van The Killing is bijzonder Kubrickian, omdat het in een compact moment de hele betekenis van de film stuurt (zoals AL zijn films). Magistraal!
-Fabe