Super (2010)
Aan het begin van Super is Frank (Rainn Wilson – Dwight uit de The Office US) getrouwd met Liv Tyler, en dan heb je al door dat je niet teveel realisme moet verwachten in de rest van de film. Maar dat het zo’n enorme mash-up van genres zou worden, dat kun je alleen verwachten als je weet dat regisseur James Gunn niet alleen eerder doorbrak met Slither, maar daarvoor ook nog eens voor Lloyd Kaufmans Troma werkte.
Z’n ervaringen bij deze mega-under-the-ground-but-over-the-top filmstudio zorgen er in elk geval voor dat ik zojuist het genre “cult” heb aangevinkt bij deze film. Maar eigenlijk zou ik ze bijna allemaal aan kunnen vinken. En wacht: ik vergeet bijna te vertellen dat ik ook keihard heb gelachen…
Dat van Troma wist ik trouwens pas nádat ik deze film gezien had, want anders was ik mogelijk beïnvloed door mijn bezoek aan de Troma Studios in 2005. Toen zaten ze nog op Manhattan, en was het één op elkaar gepropt kantoorgebouw waar Lloyd ons rondleidde. Naast een vrij intense ervaring – Lloyd gaat nogal ehm, ‘gepassioneerd’ met z’n werknemers om – heb ik er ook een gesigneerde Tromorphic Widescreen 2 DVD set van The Toxic Avenger gekregen, mét handtekening van Lloyd en een quote dat ‘Toxie’ van me houdt. Gelukkig maar ;).
Maaaaaaaaaaaaaar, voordat je me beticht van navelstaarderij: terug naar de film.
Frank D’Arbo wordt vrij logisch gedumpt door Sarah (Liv Tyler) op het moment dat drugdealer Kevin Bacon ten tonele verschijnt. En dan heeft ie alleen nog maar z’n baantje als hamburgerbakker bij een fastfood-restaurant en z’n TV over. Als hij op TV per ongeluk op één of andere christelijke zender terecht komt, ziet ie daar de avonturen van The Holy Avenger, die schoolkinderen beschermt tegen de duivel en z’n drang naar seks voor ’t huwelijk of het gebruik van drugs. Omdat Frank altijd al rare visioenen heeft gehad (ja, zo’n film is het), richt ie zich in z’n wanhoop tot een god, en geloof ’t of niet: hij wordt gehoord en besluit om zelf een superheld te worden. Maar: hoe wordt je een superheld?
Inderdaad: door comics te gaan kopen in een winkel waar een nerdy Ellen Page werkt. Ze helpt ‘m maar al te graag, en toont uiteindelijk op een nogal verontrustende manier een kant van zichzelf die ik nog niet kende. Maar die verrassing ga ik niet spoilen voor je.
Frank wordt dus “The Crimson Bolt”, en dat is niet de enige keer dat ik aan Kick-Ass moest denken. Toch is Kick-Ass vrij conventioneel, vergeleken met Super. Want Super kun je ook een American indie noemen, in de manier waarop de protagonist op nogal eigengereide wijze met z’n tegenslagen omgaat. En volgens mij bereikt ie zelfs iets van … tegen het eind van de film.
Haha, die “…” zet ik daar neer omdat ik niets wil spoilen, maar eigenlijk is deze film vrijwel unspoilable. Alhoewel ík ‘m keek zonder enige voorkennis en er wel van genoten heb, denk ik dat veel mensen deze film pas zullen kijken na een kleine push van mensen zoals ik, en dat tracht ik hier zeker wel te doen. Ook al had ik nog helemaal niet verteld hoe lomp The Crimson Bolt met mensen om gaat waarvan hij vindt dat ze een grens overtreden. En dat zijn echt niet allemaal grenzen die door de wet worden aangegeven. Iemand die voordringt in de rij bij de bioscoop krijgt er namelijk net zo goed van langs met een nogal uit de kluiten gewassen Bahco.
Inderdaad: Frank/The Crimson Bolt is zelf ook een behoorlijke psychopaat. Wel één die wil strijden voor de goede zaak – het terugveroveren van z’n vrouw – maar in z’n strijd echt compleet over-the-top gaat. En daar komt behoorlijk wat blood & gore bij kijken, waarmee Gunn toch wel wat eer doet aan z’n verleden bij Troma…
Ja, ik las ergens dat Super een film over een psychopaat is, gemaakt door ’n psychopaat, en met psychopaten als doelgroep. Zo ver wil ik niet gaan, maar weet wel dat deze film bepaalde grenzen overschrijdt. In mijn ogen gaat ie daarbij nergens echt te ver, maar het switchen tussen verschillende stijlen zorgt wel voor een licht onsamenhangend gevoel aan ’t einde.
Maar hey, fuck it: ik heb wel genoten, en ga deze film echt nog wel een keer vaker kijken met een paar vrienden en een krat bier :).
Ik heb hem net gezien en wat een fucked up film was dat zeg!
Aan het begin van de film dacht ik “oh, leuk Rainn Wilson, zal wel ’the office’ humor worden”. Niet dus. Er zit wel degelijk humor in, maar de momenten waarop je denkt dat je moet lachen omdat iets grappig is, blijken (volgens Frank) toch eigenlijk heel serieus bedoeld te zijn.
Vond het einde (zal het niet verklappen) wel heel wrang.
Zeker een aanrader!