The Getaway (1972)
Op het moment ben ik een boek aan het lezen geschreven door en over Michael Deeley, een Britse producent van o.a. The Italian Job (nee Charlize, niet die remake met jou erin…), Blade Runner, The Deer Hunter, e.v.a… Niet dat het zo’n enorm goed geschreven boek is (wat langdradig soms), maar op het moment ben ik aan het lezen over het maken van Sam Peckinpahs Convoy. Toen ik The Getaway laatst in ’n DVD-collectie zag staan dacht ik: die moet ik zien. Zo gezegd, zo gedaan. En ik moet zeggen: ik blijf fan van Peckinpah.
Met alle achtergrondinformatie over Peckinpah en z’n drank- en coke-misbruik voelt alles wat hij gemaakt heeft wat intenser aan. Zo ook The Getaway, ook al was ik niet zo onder de indruk van deze film als van bv. Straw Dogs en The Wild Bunch. Maar toch: Peckinpah heeft wel een enorme invloed gehad op hedendaagse actieregisseurs. En dat in combinatie met zijn rauwe (en daarmee eerlijke?) kijk op man-vrouw relaties maakt ook van The Getaway weer een must-see voor iedere serieuze filmliefhebber.
The Getaway begint met een onopvallend fantastisch gemonteerde openingsscène. Ik typ ‘onbewust fantastisch’ omdat het zo natuurlijk over komt dat je niet door hebt hoe knap de scène in elkaar zit. Langzaam maar zeker bekruipt je een gevoel dat het ideale startpunt voor een gave film is.
Nadat hoofdrolspeler Steve McQueen met de hulp van z’n vrouw (Ali McGraw, ook in het echt niet veel later z’n vrouw) vroegtijdig uit de gevangenis komt beraamt ie direct een nieuwe bankoverval. Rondom die bankoverval gebeuren best wat dingen die wat onlogisch en onverklaarbaar overkomen (vanwaar al die ontploffingen bv.; ’n afleidingsmanoevre?), maar de daaropvolgende man&woman-hunt en een Hitchcockiaanse ‘achtervolging’ in een trein zorgen ervoor dat de film sowieso al VET is. Dat ik uiteindelijk niet begreep waarom ze toch naar El Paso gingen deert me niet zoveel. Misschien dat ik ook daarom al deze film nog een keer wil zien…