Bronson (2008)
Nu vrijwel iedereen die ooit naar de bioscoop gaat compleet onder de indruk is van Inception, vond ik het wel eens tijd om te kijken hoe het zit met die vorige film van Tom Hardy, één van de “ontdekkingen” van Inception. En wat voel ik me debiel dat ik hem pas in Inception ontdekt heb, want in Bronson maakt hij ontzettend veel meer indruk. Wat een acteur..!
Bronson gaat over Michael Peterson, Engelands meest gewelddadige gevangene die zich de ‘vechtersnaam’ Charles Bronson aanmeet, om nóg gevaarlijker over te komen.
Nee, dit is geen geweldsporno, maar een knap gemaakte film die schippert tussen het zoeken naar de ultieme vrijheid (om 100% jezelf te kunnen zijn; hoe beestachtig ook) en een ongebreidelde ambitie om beroemd te worden, om het even hoe…
Tom Hardy speelt dus Charles Bronson. Als je Inception gezien hebt zul je hem nog wel herinneren als Eames, degene die Leo opzoekt in Mombasa en die er in slaagt zich te vermommen als Tom Berenger. Ik zou bijna willen zeggen dat z’n transformatie in (en naar) Bronson zo ongelooflijk goed gedaan is, dat je bijna denkt dat ook dit een CGI-trucje is, maar in Bronson toont hij dat z’n gezicht waarschijnlijk de ultieme natte droom van elke make up-artist is. Ik herkende hem echt serieus de eerste twintig minuten niet (klik maar eens op die poster hierboven ja), en ik heb Inception al twee keer gezien… ;)
Maar even terug naar de film. Charles Bronson is niet alleen Engelands meest gewelddadige gevangene in de film, maar ook in het echt. De film is namelijk gebaseerd op waargebeurde feiten. Het knappe van de film – naast het sublieme acteren van Tom Hardy, maar genoeg daarover ;) – is dat er nergens een gekunstelde verklaring wordt gegeven voor z’n keuze voor zo’n gewelddadig leven. Hij zegt aan het begin zelfs letterlijk dat hij een hele fijne en gezonde jeugd heeft gehad, maar dat z’n drang om bekend te worden te groot was.
Dat, in combinatie met dat ie zegt niet te kunnen zingen én acteren, zorgt ervoor dat ie voor ’n nogal apart soort beroemdheid kiest. En het interessante van de film: eigenlijk kiest hij helemaal niet. Hij zegt dan wel dat hij kiest voor al dat geweld, maar hij kan helemaal niet zonder, dus heeft hij wel een keuze? Om te zeggen dat hij dan een ultieme masochist is, is echter ook weer té zwart-wit, ook al voel je in elke scène dat hij elk moment om kan slaan (moet je je eens voorstellen dat je je hele leven met gespannen en gebalde vuisten gesprekken aangaat). En als er dan een keer wat hoop op een ‘normale’ uitweg uit dit gewelddadige leven wordt geboden, dan hoop je dat regisseur Niholas Winding Refn (van Pusher en Fear X) de juiste keuze maakt door niet voor de makkelijke weg te kiezen. En dat doet ie gelukkig ook niet…
Bronson is niet de beste film die ik dit jaar gezien heb, maar wel interessant genoeg dat ik mezelf voor m’n kop zou kunnen slaan dat ik ‘m niet eerder gekeken heb. Gelukkig ben ik geen Bronson, want dan zou ik het nog doen ook…
Ik heb hem vier sterren gegeven en toch twijfel ik over de nieuwe film van Refn, Valhalla Rising…
Ook ik ben me voor mijn kop aan het slaan dat ik zo lang gewacht heb met kijken. wat een BEEST van een film, wat een gevoel, en WAT een akteerwerk!