Kan door huid heen (2009)
Holy smokes, wat een verrassende ‘film’ was dit zeg…
En ik typte “film” tussen enkele aanhalingstekens omdat Esther Rots met haar speelfilmdebuut laat zien dat Nederlandse films wel degelijk origineel kunnen zijn.
Verwacht geen conventionele plotlijnen, maar een schets van Marieke (een geweldige Rifka Lodeizen), die na een heftige ervaring langzaam afglijdt in waanzin. En daar zijn we als kijker van heeeeeeeel dichtbij getuige van. Zo dichtbij zelfs, dat het meerdere keren ongemakkelijk wordt…
Rots neemt ons namelijk mee in de psyche van Marieke. Grotendeels door een verrassende manier van montage, maar ook sterk ondersteund door de geluidsmontage en de muziek. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik daar een extra ‘emotie’ bij voelde omdat ik één van de geluidsmensen ken, maar dat doet niks af aan de kwaliteit van de film. Zoals je waarschijnlijk wel al door zult hebben vind je deze wel in de filmhuis-/culthoek van je videotheek, want het is zeker geen film voor ’t grote publiek.
Marieke is een snelle Amsterdamse meid die aan het begin van de film net is verlaten door haar vriend. Niet veel later gebeurt er iets verschrikkelijks, en de manier waarop dat gefilmd is doet je al voelen dat je de dingen die je in deze film gaat zien niet allemaal voor ‘waarheid’ aan moet nemen. Marieke vlucht en verhuist naar het Zeeuwse platteland (ik neem aan dat ’t Zeeuws-Vlaanderen is, getuige het Belgisch-achtige accent van de locals?), waar ze in een vervallen boerderijtje gaat wonen. Het verval van de boerderij is een niet-zo-subtiele metafoor voor haar gemoedstoestand, maar doordat de hele film zo creatief verrassend in elkaar steekt is dit onsubtiele helemaal geen issue. Misschien wel een fijn houvast in een film die je natuurlijk helemaal niet moet kijken als je half-grieperig op de bank ligt, zoals ik deed. Gelukkig heb ik van deze film toch beter kunnen ‘genieten’ dan van Everything Must Go, ook al zo’n film die eigenlijk fit gekeken dient te worden.
Ik zou de film wel willen vergelijken met Melancholia, Lars von Triers verfilming van een depressie, maar daarvoor zijn de films te verschillend. En ik typ vaker “waarom vergelijken?”, maar mogelijk wil ik dat hier doen omdat ik toch ook nog altijd de drang wel voel om meer te ‘begrijpen’ van een film. Maar om echt van Kan door huid heen te genieten moet je die drang toch echt zo’n anderhalf uur aan de kant zetten, want anders krijg je het lastig bij deze indrukwekkende film…