Friends With Benefits (2011)
Nee, dit is niet No Strings Attached, met Natalie Portman en Ashton Kutcher. Deze variant is met Mila Kunis (toevallig Portmans tegenspeelster in Black Swan) en Justin Timberlake, en deze wilde ik wél zien. Zeker ook vanwege de aanwezigheid van Patricia Clarkson, Richard Jenkins, Woody Harrelson, Andy Samberg en Emma Stone in bijrollen.
Ik heb zeker wel gelachen, maar uiteindelijk is het toch wel een simpele (en nu tracht ik niet seksistisch te zijn) meidenfilm, en is het toch bijna net zo’n voorspelbare film geworden zoals ze die in de film juist continu (en letterlijk) op de hak nemen…
Het lijkt alsof regisseur Will Gluck – die mij laatst leuk verraste met Easy A – veel teveel lijntjes in één verhaal wil stoppen. Je hebt de hoofdlijn: man en vrouw besluiten om een seksrelatie aan te gaan, maar dat gaat natuurlijk nooit zonder emotionele betrokkenheid, hoe hard ze het tegendeel ook roepen. Maar daarnaast heb je kleinere verhaallijnen over Alzheimer, de afwezigheid van moederlijke raad, een over-the-top homoseksuele collega (verrassende rol van Harrelson, btw), de liefde voor de steden New York en Los Angeles, en ga zo maar door. En zoiets kán wel werken, maar hier zijn de meeste lijntjes onbevredigd uitgewerkt. Nu wordt dat grotendeels verdoezeld door de ‘onpreutsheid’ van de hoofdrolspelers (ik kan na deze film namelijk nooit meer typen dat ze in Hollywood in de jaren 60 minder preuts waren dan nu), en voor de meeste mensen werkt dat waarschijnlijk ook wel, maar bij mij helaas (net) niet.
Okay, het verhaal: Dylan (Timberlake) wordt door headhunter Jamie (Kunis) overgehaald om van LA naar NY te verhuizen om art director te worden van GQ-magazine. Ze lijken het direct erg goed met elkaar te kunnen vinden, dus je zit eigenlijk te wachten op het moment dat ze elkaar gaan zoenen. Zeker door de soft-focus shots tijdens wandelingen door Central Park. Maar ze zeggen dat ze niets meer dan vrienden willen zijn, en daarmee gaat de film qua verhaal vanaf het begin al mis. Doordat ze elkaar namelijk ook nog moeten leren kennen, verwacht je als kijker al meteen dat ze verliefd op elkaar gaan worden. Als ze er nou voor gekozen hadden dat ze al jarenlang vrienden waren (zoals de trailer doet vermoeden), dan had het allemaal beter gewerkt, denk ik. Nu beslissen ze dan om maar als vrienden ‘emotieloze’ seks te hebben, maar dat klopt niet met wat er zich in mijn achterhoofd begon te vormen. Ze vonden elkaar namelijk sowieso al erg leuk, dus ik ‘geloofde’ het niet dat het zonder emoties gebeurde…
Op zich bevat de film genoeg leuke elementen om deze film toch wel een voldoende te geven, maar het basisgegeven klopt gewoon niet qua geloofwaardigheid. Als dat nu ook nog eens goed was uitgedacht, dan had dit een hele scherpe film kunnen zijn. Zeker ook omdat er wel gehint wordt naar een progressieve opvatting over het verschil tussen seks en emotionele binding. Waar mensen vroeger mogelijk eerder gingen trouwen omdat ze dan wél seks mochten hebben, daar wordt door onze vrijere moraal seks nu uit de ‘binding voor het leven’-criteria gehaald. Met andere woorden: mogelijk kiezen we nu vanuit een échte band, en heeft seks daar geen rol meer in.
Zoals ik echter al zei: de film mist scherpte en zegt hier dus helaas weinig interessants over.
Maar ik ben nog altijd een vrij groot fan van Justin Timberlake. Zijn pretentieloze optredens in Saturday Night Live tonen niet alleen z’n goede komische timing, maar ook dat hij zichzelf volgens mij nergens te goed voor voelt. Daarnaast laat Mila Kunis wederom zien gewoon een lekkere chica te zijn (sorry voor m’n woordkeuze, maar dat is ze gewoon…). Patricia – The Station Agent, Shutter Island – Clarkson is één van de meest ondergewaardeerde actrices van haar generatie, en herhaalt hier haar rol als veel te vrije en eerlijke ouder die ze eerder in Easy A speelde. Richard – The Visitor – Jenkins speelt z’n rol goed en serieus, maar de rol zelf is ietwat misplaatst in deze raunchy komedie. Jenna Elfman is hier gelukkig helemaal niet irritant, zoals ik haar in Dharma & Greg wel vind. En Andy Samberg en Emma Stone spelen waarschijnlijk vriendendiensten, want ze zitten beide maar in één scène. Meest opvallende bijrol is echter die van Woody Harrelson als hyper-homoseksuele collega bij GQ, die continu overal ‘pikgrappen’ moet maken. Ik vraag me trouwens wel af of homo’s hem wel leuk zullen vinden, of juist té verzonnen door hetero schrijvers. De verrassing die vooral snowboard-freaks leuk zullen vinden zal ik overigens niet verklappen…
De meiden die voor me zaten lagen behoorlijk hard in een deuk, vrijwel de gehele film. Voor hen is deze film dan ook erg vermakelijk, denk ik. Ik vond de eerste twintig minuten dus niet passen, het tussenstuk was vrij relaxte eyecandy, maar de afronding was weer mega-cliché. En inderdaad: er zitten wel een aantal flashmob-scènes teveel in…