The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn (2011)
Zeker na het zien van een kwaadmakende documentaire als Iraq for Sale: The War Profiteers is The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn (vanaf nu Tintin) een geweldige vlucht. Niet alleen naar een wereld die ik nog uit m’n jeugd ken, maar ook naar een wereld waar goed en kwaad zo heerlijk duidelijk zijn gedefinieerd. En nu weet ik dat ik ook kritisch moet zijn op deze simplistische weergave van de wereld, maar ik wil de magie van deze film niet ondermijnen. Daarvoor vind ik de positieve kanten van escapisme te belangrijk en zijn de kritiekpunten op Tintin niet groot genoeg om nu te gaan zeuren…
Maar waar zal ik eens beginnen? Gewoon maar bij het begin van de film, waarin direct duidelijk wordt dat Spielberg niet alleen veel respect heeft voor de originele strip van Kuifje, maar ook de motion capture-techniek precies juist weet te gebruiken? De karakters zijn namelijk duidelijk nog altijd stripfiguren, maar ze voelden vrijwel direct ook menselijk aan. Grootste winst is behaald door waarschijnlijk een vrij simpel idee: ‘vocht’ in de ogen van de karakters. Waar de motion capture-karakters in bv. Beowulf nog een doodse, enge, zielloze blik in hun ogen hadden, daar zie je hier letterlijk het oogvocht, maar daardoor ook af en toe de reflectie van bv. de zon, of een schittering (al dan niet van diezelfde zon).
Opmerkelijk is ook dat de eerste twintig minuten van de film vrij conventionele shots bevatten, zonder al te veel poespas. Natuurlijk is er heeeeeeel veel mogelijk in 3D-animatie, maar doordat Spielberg dat in het begin vrijwel afwezig laat wordt het nostalgische gevoel van de stripboeken mogelijk nog beter opgewekt. Ik zei op een gegeven moment tegen een vriend van me hoe realistisch en conventioneel de shots waren, maar vijf minuten later moest ik ook keihard “I stand corrected!” melden, want toen waren er ineens een paar ongelooflijk spectaculaire shots de revue gepasseerd. En het bleef zeker niet bij die vijf minuten, want vooral in een delirium-scène in de woestijn zien we niet alleen Spielbergs plezier met deze voor hem volgens mij nieuwe manier van filmmaken, maar we zien ook meteen hoe snel hij het onder de knie heeft. Hij gebruikt namelijk geweldige dissolves en match cuts tussen herinneringen van kapitein Haddock en de realiteit van de film. Via de reflectie van een zwaard vanuit het delirium terug naar de realiteit en door de onderkant van een lege whiskyfles door een kijker weer terug naar het zwaardgevecht in de delirium-herinnering, et cetera en et cetera…
Okay: een paar kleine puntjes van kritiek op de visuele grandeur van deze film. Bijvoorbeeld de scène waarin het lijkt alsof er een paar centimeter olie op het water ligt, waar de texture van het water niet lijkt te kloppen. Het zijn maar een paar shots, maar dat viel me wel op. Ook ontbreken er wat kogelgaten in iemand die wordt neergeschoten, terwijl er wel een paar kogelgaten in de deuren en muren zaten waar hij voor stond. In principe kleine minpuntjes, naast het wat grotere minpunt dat het verhaal een paar momenten sprongen maakt die je maar voor lief moet nemen. Als film zou ik ‘m dan ook wat kritischer moeten beoordelen, maar doordat ik de hele film met één grote glimlach zat te kijken (ondanks die nog altijd irritante 3D-bril op m’n neus) laat ik het hier maar bij.
Ja, Tintin is een heerlijke vlucht in een avontuurlijke wereld. Natuurlijk lijkt het qua gevoel op de Indiana Jones-films van Spielberg, maar dan voor een iets jonger publiek (ook al vallen er wel echt doden hier, wat ongewoon zou zijn voor ’n kinderfilm). Grappig om te melden is dat Spielberg zelf ooit op Kuifje werd gewezen door een Franse recensent na het zien van Raiders of the Lost Ark, dat volgens hem wel wat op een Kuifje-avontuur leek. Daarnaast voel je aan alles dat Spielberg genoten heeft van deze manier van filmmaken, want het voelt aan als de droom van een jochie dat ineens een hele nieuwe wereld voor ‘m ziet openen…
Producent Peter Jackson was altijd al zwaar Kuifje-fan, en de technieken waarmee hij Gollum in Lord of the Rings tot leven bracht heeft ie door z’n WETA-workshop verder laten perfectioneren in The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn…
Kan een film TE goed gemaakt zijn? Deze film is duidelijk als eerste ontsnapt aan het ‘Uncanny Valley’ syndroom (waar wel wat meer als een druppeltje vocht bij komt kijken). Baanbrekend natuurlijk, maar misschien had deze techniek niet toegepast moeten worden op een cartoon verfilming. Ik vond het TE echt af en toe, waardoor ik af en toe vergat dat ik een tekenfilm aan het kijken was en de film bijna kwalijk nam dat er af en toe dingen gebeuren die alleen in strips kunnen. Mar dat is dan ook mijn enige puntje, verder vond ik deze film echt helemaal super, en denk ik dat Rango erg veel mazzel heeft gehad dat TinTin geen oscar nominatie kreeg.
Jonge acteurs mogen alvast gaan bedenken hoe ze straks van een minimumloon moeten gaan rondkomen. :P