Real Steel (2011)

Toen ik een tijdje geleden voor ’t eerst de trailer voor Real Steel zag dacht ik nog: “WTF..????“, maar na het zien van deze film gistermiddag kan ik niets anders zeggen dan dat hij me zeer positief verraste. Ten eerste was het disbelief dat ik moest suspenden lang niet zo groot als ik vooraf dacht (waarschijnlijk doordat de film maar negen jaar in de toekomst speelt en er nog duidelijke links naar onze tijd zijn), en daarnaast was het onderliggende verhaaltje van een slechte vader die wordt opgescheept met z’n zoontje dan misschien wel zo bekend dat het bijna cliché is, maar het werkte gewoon wel goed bij mij. Ik durf zelfs te zeggen dat ik mensen ken die misschien wel een traantje laten bij deze film. Maar dat komt waarschijnlijk niet echt als verrassing als ik meld dat Steven Spielberg executive producer was bij deze film…

Hugh Jackman speelt een robot-handler in een wereld waarin het boksen door mensen is verboden. Ter vervanging zijn er robots gecreëerd die veel harder kunnen slaan en veel meer kunnen incasseren, en daarmee dus voor veel meer spektakel zorgen. Natuurlijk worden er underground-gevechten gehouden, maar er is ook een heuse liga waar grote fabrieksteams elkaar voor veel geld te ‘lijf’ gaan. Jackman is een voormalig bokser met ontzettend veel doorzettingsvermogen, maar is nogal snel overmoedig. En in een film als deze zorgt zijn overmoedigheid ervoor dat ie nogal wat schulden heeft en ook best als loser gezien wordt.

Als z’n voormalige vriendin overlijdt en hij de voogdij over ’n zoontje dat hij nooit heeft gezien bij een rechtbank over wil dragen aan haar zus en rijke man ruikt ie echter een financieel slaatje. Gevolg is wel dat hij dan een zomer lang op z’n 11-jarige zoontje moet passen, en je voelt al aan dat daar genoeg achter schuilgaat om een Spielberg-film te vullen. Gelukkig is zoontje verslaafd aan games en dus helemaal into robot-fighting, en na een paar omwegen vinden ze op een vuilstort Atom, een oude tweede generatie robot die vooral het zoontje graag wil opknappen.

Verder zal ik niets vertellen over ’t verhaal, want zo ‘groots’ is dat niet. Maar zoals ik al zei: het werkte wel, en dat vond ik behoorlijk opmerkelijk. Je kent de thema’s natuurlijk van Rocky, maar ik moest zeker ook een paar keer aan Champ denken. Die film heb ik overigens gezien toen ik tien of elf jaar oud was, dus of die vergelijking écht hout snijdt weet ik niet, maar ik herkende de emotie.

De gevechten en robotronics zijn echt van zeer hoge kwaliteit, en eigenlijk is het gewoon een stuk beter dan bijvoorbeeld Transformers. Natuurlijk geef ik Michael Bay de credits voor het spektakel dat hij met z’n films weet te brengen, maar Real Steel heeft ook een ‘hart’, om ’t effe dramatisch te brengen, en dat vind je natuurlijk nergens terug in de Transformers-films.

Ja, ik ging de film in met behoorlijk lage verwachtingen, ook al verbaasde die 7,6 (!!) op IMDb mij wel al. Regisseur Shawn Levy is de laatste jaren wel duidelijk gegroeid. Ooit maakte hij de overbodige remake van The Pink Panther, maar na de Night at the Museum-films maakte hij een tijdje geleden ook het aangename Date Night. Ben wel een beetje benieuwd of hij deze lijn door kan zetten.

Oh ja: Real Steel is gebaseerd op het verhaal Steel van Richard Matheson, een naam die ik in de begincredits al herkende. Hij is ook de schrijver van I Am Legend, dat meerdere keren verfilmd is, waaronder laatst met Will Smith in de hoofdrol (ik vond The Omega Man met Charlton Heston wel een stuk vetter). Het verhaal Steel werd in 1963 trouwens al als aflevering van The Twilight Zone uitgezonden, met Lee Marvin in de rol van Hugh Jackman.

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0433035