Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik vond A Good Day to Die Hard eigenlijk behoorlijk saai. Waar ik eind jaren tachtig als puber gruwelijk fan was van het eerste deel in de franchise en door deel 3 het iets mindere tweede deel wel ‘vergaf’, daar was het vierde deel (Live Free or Die Hard) ook al ’n veel te hippe actiefilm waaruit bleek dat John McClane’s wisecracking oneliners ’n beetje op…
Nee, The Man with the Iron Fists is géén goede film. Eigenlijk ’n behoorlijk slechte. Wu-Tang Clans mede-oprichter RZA maakt dan wel heel enthousiast z’n schrijf- en regiedebuut met deze over-the-top kung fu extravaganza, en ik vind het ook best knap dat hij met behoorlijk wat doorzettingsvermogen zoiets ‘groots’ heeft weten te maken, maar als je kritisch naar deze film kijkt en ‘m serieus neemt, dan heb je zeer veel te zeiken. Als het je…
De grootste verrassing bij deze film is niet dat ie, na ’t vrij vermakelijke en niet-irritante Safe, weer in de categorie ‘irritant-simpele-Jason-Statham-films’ hoort, maar dat ie is geregisseerd door Taylor – Ray, An Officer and a Gentleman – Hackford en dat het scenario geschreven is door de man die ook het scenario van Black Swan (en Hitchcock) schreef. Van een Olivier Megaton-Pierre Morel-Luc Besson-Robert Mark Kamen-combinatie verwacht je zo’n lopende-band-werk film, maar toch niet van dit soort toppers..?…
Laat die Spaanse titel je niet verwarren: dit is die film met Naomi Watts en Ewan McGregor over ’n gezin tijdens de verschrikkelijke tsunami in Zuidoost Azië op 26 december 2004. Maar aangezien het waargebeurde verhaal over ’n Spaans gezin gaat en het in feite ’n Spaanse productie is krijgt ie officieel ’n Spaanse titel op IMDb. Net zoals regisseur Juan Antonio Bayona’s eerdere The Orphanage ook El orfanato heette. En die film noem ik…
Yes, Quentin Tarantino lijkt bijna z’n eigen genre gecreëerd te hebben, waarin hij exploitation-films mengt met snedige dialogen, en dat nu vermengt met ’n soort slasher-western-komedie die eigenlijk alle kanten op vliegt en stiekem ook nog teruggrijpt naar de Noorse mythologie. Misschien dat eigenlijk alles wel samen komt in de naam van de persoon die de titulaire Django zijn primaire motivatie geeft om zich letterlijk te ontketenen: z’n vrouw Broomhilda von Shaft. Hoor je Isaac Hayes’ Shaft-themesong nu…
Best ’n weird gevoel, als je – ’n dag nadat je jezelf aardig hebt vermaakt met ’n film – hier dan steeds meer (en ‘dieper’) over na gaat denken en er dan achter komt dat het maar goed was dat je niet al te hoge verwachtingen had. Als je kritisch bent is er namelijk behoorlijk wat aan te merken op Gangster Squad, maar juist doordat ik vooraf m’n verwachtingen zeer bewust wat getemperd had konden…
De poster/DVD-hoes (zie onderaan) zet je nogal op het verkeerde been, maar geeft wel ’n vrij goed beeld van wat je van deze film kunt verwachten. Waar je ogen namelijk worden verleid met iets dat vluchtig op lekkere meidenbillen in string lijkt, zie je ook vrij snel dat door de benen toch ’n aardig za(a)kje hangt, waardoor direct duidelijk wordt dat je naar ’n animatiefilm voor volwassenen zult gaan kijken waarbij de gayness van al die…
Om direct maar met de deur in huis te vallen: Jack Reacher is in z’n genre – dat van de actierijke politiethrillers – één van de betere van het jaar. Hij zal niet in mijn lijstje “beste films van ’t jaar” gaan komen, maar met ’n aardig klassieke vertelling, waarbij het hoofdkarakter je aan de hand meeneemt én je vaak net één stap voor is, met ’n geweldige cast in bijrollen, met één van de…
Wat ’n heerlijke film is Seven Psychopaths! Althans: dat vind ik. Als ‘broodschrijver’ denk ik namelijk dat deze film voor niet-schrijvers wel eens wat ‘verwarrend’, too much of overdreven hip zal zijn. Denk Adaptation meets Slipstream, maar dan nog ’n stuk ‘zelfbewuster’. Op IMDb variëren de reacties van “Best screenplay ever” tot “Worst film of the year“, en ook al zou ik me eerder aan willen sluiten bij die eerste quote, dat is ook zwaar…
Grappig dat ’n film, waarover de grootste discussie op IMDb over irritante hipsters en hun fixed gear-fietsjes gaat, zelf ook nogal wat overbodige hippe elementen toevoegt die je vooral kent uit Guy Ritchie-films (denk Sherlock Holmes). Daarnaast vliegt het scenario (van schrijver-regisseur David Koepp) nogal wat uit de bocht qua flashbacks en -forwards en zul je waarschijnlijk flink wat plotgaten en dommigheden kunnen ontdekken als je er naar gaat zoeken, maar ik moet toegeven dat…
Allereerst: Life of Pi is werkelijk prachtig, of vele vlakken. Regisseur Ang – Brokeback Mountain, Taking Woodstock – Lee levert wederom ’n meesterwerk af, want deze film is weinig minder dan ’n spiritueel platform waarin hij ’n mooie en zeer verrassende visie op ‘God’ neerlegt. En waar ik weet dat er bij het woord “God” direct mensen in de verdediging schieten: wees zo ‘ruimgeestig’ en geef deze film ’n kans, want anders mis je niet…
Cloud Atlas zal de geschiedenisboeken in gaan als één van de meest ambitieuze films ooit, en alleen daarom al moet je deze film in de bioscoop gaan zien. Dat de film officieel de titel “independent” mag hebben is opmerkelijk, maar aan de andere kant: hoe onafhankelijk mag je ’n film nog noemen als het budget rond de 100 miljoen dollar lag (en er heel duidelijk ’n Samsung-gadget in de film te zien is)? Overigens ’n…