En wéér kan ik een fijne klassieker van m’n lijstje afstrepen, en wederom was ik erg blij verrast. Niet alleen dat het eigenlijk helemaal niet echt een western is (wat ik dacht), maar vooral vanwege de nogal ‘onvoordelige’ rol van onze eigen Humphrey Bogart. Hij is niet alleen een enorme loser, maar ook nog eens een paranoïde klootzak. En dat was ie ook al voordat ze de ‘schat’ uit de titel vonden… Het is 1925,…
Okay, Rio is niet gemaakt door Pixar, en dat merk je direct. Want ondanks de geweldige kleuren, de mooie beelden/animatie en lieve diertjes, lijkt ‘men’ toch vooral met de esthetische en technische kant bezig te zijn geweest, en hebben ze weinig tot geen aandacht besteed aan ’t verhaal. Dat is namelijk zo simpel, dat ik vermoed dat Rio simpelweg gewoon een kinderfilm is, die het vooral goed zal doen in de doelgroep 4-10. Kort ’t…
Wow… Deze film zou eigenlijk aankomend weekend op Lowlands gedraaid moeten worden in een openluchtbioscoop, waarbij je staat van nuchter-, dronken- of stonedheid waarschijnlijk helemaal niks uit maakt om te ‘genieten’ van deze film. Het meest knappe aan deze documentaire (ja, het zijn geen acteurs!) is namelijk dat hij zowel hilarisch is voor mensen die niks met spirituele zaken hebben, maar daarnaast ook gewoon interessant voor mensen die wél open staan voor spirituele zaken als…
Om me niet direct een ouwe zeur te voelen: ik heb me best goed vermaakt met Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides. Toch lukt het dit vierde deel niet om mij écht enthousiaster te krijgen over de franchise, en het vervolg daarvan. Want de schaamteloosheid waarmee veel ‘lijntjes’ worden opengelaten voor diverse vervolgen gaf me een beetje het gevoel van een hoer in Saigon begin jaren 70: goedkoop en gebruikt… Haha, sorry voor de…
Tsja, heb je net zo’n poëtische én gruwelijke cultfilm als Valhalla Rising gezien, kijk ik meteen daarna Black Death. Voornamelijk omdat Carice van Houten en Tygo Gernandt meedoen in deze nieuwe van Christopher – Creep, Triangle – Smith. Mogelijk komt het door het net zien van Valhalla Rising, maar wat ik me vooral afvroeg na afloop: waarom is Black Death eigenlijk gemaakt? Er zijn een aantal redenen waarom je een film kunt maken. De mooiste…
Weet je, ik ben best een groot fan van M. Night Shyamalan. Waar velen z’n eerste film (The Sixth Sense) het beste vinden, vind ik z’n films eigenlijk steeds beter worden. In elk geval steeds intrigerender… Ondanks dat The Last Airbender zo’n GRUWELIJKE recensies kreeg in Amerika hoopte ik dat de film juist zo slecht beoordeeld werd omdat z’n films steeds persoonlijker worden, en deze gewoon niet meer ‘begrepen’ wordt door recensenten. Maar ik moet…
Zal ik maar met de deur in huis vallen en lekker ‘krantenkopgeil’ roepen: Robin Hood is de teleurstelling van het jaar, of moet ik dat nuanceren door te melden dat dit natuurlijk alleen kan doordat ik veel meer had verwacht? Iets wat ik bij andere actiefilms als Prince of Persia, Iron Man 2 en zeker bij Clash of the Titans niet heb, waardoor daar de teleurstelling nooit zo groot kán zijn… Ik kan nu hard…
Soms kan het verfrissend zijn als je een megaslechte film ziet. In dat licht was het best koud in de Pathé bij Solomon Kane; we moesten zeker twee keer keihard lachen vanwege de stupiditeit van de dialogen. Wat een debiele film was dát. “From the legendary author of Conan The Barbarian” zegt natuurlijk ook al genoeg ;-) . Nee, ik ga niet meer woorden vuilmaken. Als je net als ik een keer moet relativeren omdat…
Alice in Wonderland is zo’n vette trip dat ik direct na afloop van de film – toen de trip over was – ik echt terug moest gaan in m’n geheugen, omdat ik niet direct terug kon halen wat er allemaal gebeurd was. De wereld die Tim Burton neerzet is geweldig overweldigend, maar mijn kanttekening: IMAX én 3D hoeven voor mij eigenlijk niet..! Eerst even zeiken dus, en ik hoop niet als een ‘ouwe lul’ over…
Wat zegt het over een film als ik ‘m in één weekend DRIE keer gezien heb? Ten eerste: ik heb me kapótgelachen, zelfs de derde keer best wel. Ten tweede: de film hoeft niet te ‘marineren’ voordat je ‘m door hebt; als in: het is geen Shutter Island natuurlijk… Ten derde: als voormalig zombiefilm-coproducent weet ik hoeveel fun het is om blood&gore te maken, en mijn god, wat hebben ze tijdens het maken van Zombieland…
Wat The Book of Eli in elk geval vóór heeft, is dat het een post-apocalyptische film is die haar publiek tenminste serieus neemt. Geen voice-over die vertelt hoe “het allemaal mis ging”, maar een rare sfeer die naarmate de film vordert beetje bij beetje ontrafelt wordt. Ik zag echt een meisje naast me af en toe op haar horloge kijken, alsof ze wilde dat de film haar eens iets uit ging leggen. Dat dat niet…
Als de regisseur van Being John Malkovich en Adaptation een film gaat maken met een kind in de hoofdrol dan weet je dat de scheidslijn tussen fantasie en werkelijkheid dun zal worden. En zoals voor vrijwel elk kind (en voor sommige volwassenen nog steeds ;)) is het voor Max helemaal geen probleem dat die lijn zo dun is dat ie niet voelbaar is. Het resultaat: een voor mij nog onbekend sprookje, ook al weet ik…