Allereerst: ik vond Spring Breakers geweldig tegendraads-lekkere-meiden-over-de-top-trash-vermaak. Daarnaast vraag ik me af hoe hard regisseur Harmony – Gummo – Korine zou lachen als ie mij iets serieus over deze film zag typen, dus hoe ver ik daar in zal gaan hieronder weet ik nog niet. Ook is Spring Breakers nog veel meer dan Project X dé nachtmerrie van iedereen met iets van pedagogische ambities en ook absoluut niet de tienerfilm die enkele meiden gisteren voor…
Allereerst ga ik eerlijk toegeven dat ik de zeer gedurfde opzet en structuur van de film zeker niet direct door had. Ik werd op ’n wat ongemakkelijke manier wel geraakt door de film, maar ik kwam er na het lezen van ’n interview met regisseur Derek – Blue Valentine – Cianfrance pas achter wat de film zo intrigerend maakte. En ik realiseerde me ook dat ik het jammer vond dat ik er dus niet direct…
Omdat het een vrij lastige ‘film’ is om te recenseren heb ik nogal lang gewacht om iets over La cinquième saison te schrijven, maar nu door de aanhoudende winter de film bijna werkelijkheid lijkt te worden, waag ik toch maar ’n poging. Maar ik typte “film” hiervoor niet voor niets met enkele aanhalingstekens, omdat La cinquième saison eerder ’n conceptueel kunstwerk dan een (conventionele) film is. Wel ’n prachtig geschoten en verontrustend kunstwerk, by the way……
Holy smokes, wat een contrast in emoties zeg..! Kim – Bin-Jip, Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring – Ki-Duks nieuwste is gruwelijk verontrustend, ongemakkelijk en extreem gewelddadig, maar uiteindelijk ook mooi poëtisch, spiritueel en zó fijngevoelig dat de film me ook behoorlijk hard raakte. Zeker niet voor iedereen, want lang niet iedereen zal al die emoties toe willen laten, en mogelijk word je door die lompe eerste helft wel wat afgestompt waardoor je de subtiliteit…
Zo, dat was ’n leuke kleine en vrij aangename verrassing, deze super-low-budget Noorse film over ’n stel schoonmakers dat in ’n afgelegen huisje ’n wel erg merkwaardige ontdekking doet. En dat de Noorse mythologie ’n mooi inspiratie kan zijn zag je mogelijk al door Troll Hunter, alhoewel die film mogelijk wat meer entertainment bood. Thale is ’n rustigere maar creapy film, die vooral spiritueel wat interessanter is… Het verhaal Ondanks dat je Thale natuurlijk op…
Filmtechnisch valt er mogelijk wel iets aan te merken op Diederik Ebbinge’s Matterhorn, maar doordat hij met ’n combinatie van lef, doorzettingsvermogen en respect voor jou als kijker weet te debuteren met een erg vermakelijke film, vergeef ik hem die kleine schoonheidsfoutjes met gemak. En doordat hij tijdens de Q&A na afloop van de film ’n paar rake dingen vertelde vergeef ik ‘m zelfs dat ik tijdens de film al voelde dat de thematiek/essentie van…
Eigenlijk ben ik nog helemaal niet in staat om deze recensie te schrijven, want anderhalve dag na het zien van het meesterlijke The Master is de film nog altijd aan het bezinken. Held Paul Thomas Andersons film is er één die zeer veel over laat aan jou als kijker, iets waar het mainstream (Hollywood-) publiek vrijwel zeker geen zin in heeft, want zelf nadenken omdat de film geen duidelijke antwoorden geeft, daar waagt ‘men’ zich in…
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik deze ontzettend gewelddadige klassieke spaghetti-western waarschijnlijk nooit gezien had als Quentin Tarantino Django Unchained niet gemaakt had. En ook al heb ik aardig wat kritiek op QT’s laatste “vette film!“, hij jat wel van de betere films. Al zijn de verwijzingen naar Django in Django Unchained vrij duidelijk, het grootste verschil tussen beide films past ook exact bij de reden waarom ik hoop dat Tarantino tot inkeer komt…
Yes, Quentin Tarantino lijkt bijna z’n eigen genre gecreëerd te hebben, waarin hij exploitation-films mengt met snedige dialogen, en dat nu vermengt met ’n soort slasher-western-komedie die eigenlijk alle kanten op vliegt en stiekem ook nog teruggrijpt naar de Noorse mythologie. Misschien dat eigenlijk alles wel samen komt in de naam van de persoon die de titulaire Django zijn primaire motivatie geeft om zich letterlijk te ontketenen: z’n vrouw Broomhilda von Shaft. Hoor je Isaac Hayes’ Shaft-themesong nu…
Dat je bij deze film direct ook aan ’t best geweldige Another Earth zult denken komt niet alleen doordat Brit Marling gelijktijdig aan beide verhalen meeschreef en in beide films ’n belangrijke rol vervult, maar ook doordat de regisseurs (Mike Cahill en Zal Batmanglij) en Marling al vrienden waren op de universiteit, waar ze ervaring opdeden met korte films. En waar beide films opvallen door de manier waarop de debuterende regisseurs je emotioneel weten te…
Dat ik fan ben van de Duplass-broers zal niet als ’n verrassing komen. Na The Puffy Chair, Cyrus en Jeff, Who Lives at Home (en ’n flink aantal films waarin Mark Duplass acteert, als Humpday, Your Sister’s Sister en Safety Not Guaranteed) zag ik afgelopen weekend The Do-Deca-Pentathlon, niet alleen ’n behoorlijk lastige naam om te onthouden en ’n film die de broers al vóór Cyrus schoten en nu pas uitbrengen, maar wederom ’n fijne (en…
De poster/DVD-hoes (zie onderaan) zet je nogal op het verkeerde been, maar geeft wel ’n vrij goed beeld van wat je van deze film kunt verwachten. Waar je ogen namelijk worden verleid met iets dat vluchtig op lekkere meidenbillen in string lijkt, zie je ook vrij snel dat door de benen toch ’n aardig za(a)kje hangt, waardoor direct duidelijk wordt dat je naar ’n animatiefilm voor volwassenen zult gaan kijken waarbij de gayness van al die…