Omdat ik al jaren fan ben van Wes – Rushmore, The Royal Tenenbaums, The Life Aquatic with Steve Zissou, The Darjeeling Limited en recentelijk Fantastic Mr. Fox – Anderson, was ik ook al jaren benieuwd naar z’n debuutfilm: Bottle Rocket. Afgelopen dinsdag zag ik hem gelukkig… Bottle Rocket is niet alleen het debuut van Wes Anderson, maar ook de ‘doorbraakfilm’ van Luke en Owen Wilson. De film is eerst gemaakt als korte film en werd…
Roger Ebert noemt Ramin Bahrani “The new great American director“, en recentelijk werden hij en Martin Scorsese benoemd tot meest invloedrijke Amerikaanse filmmakers van het laatste decennium. Gelukkig is Bahrani zelf zo authentiek dat hij zich hier niet door heeft laten beïnvloeden, want dan zou Goodbye Solo nooit zo’n krachtige film zijn geworden. Mooi om weer eens een film als kunst te zien… Het plot van de film gaat over taxichauffeur Solo en een getekende…
Ik heb het vaker gezegd: ik ben fan van Wes Anderson. En na het zien van Fantastic Mr. Fox ben ik nóg ‘fanner’. Zijn melancholie in combinatie met de scherpe vertelkunst van Roald Dahl levert een zeer leuke, mooie maar ook gewoon goede film op..! Fantastic Mr. Fox is een stop-motion film. Maar in plaats van daarmee te koop te lopen, gebruikt Wes Anderson het ook nog eens lekker laconiek. Ik wil het wel een…
Dat deze film vorig jaar de Oscar voor ‘Best foreign language film’ won is helemaal niet zo raar, want Okuribito (in jouw videotheek te huur als Departures) is een erg mooie film over een behoorlijk origineel en onverwacht onderwerp. Daigo Kobayashi is cellist bij een orkest in Tokyo. Het orkest leidt echter verlies en als het wordt opgeheven vertrekt Daigo met z’n jonge vrouw terug naar z’n geboorteplaats in het noorden van Japan. Het is…
Van de creatieve geest die onder andere Delicatessen en Le fabuleux destin d’Amélie Poulain (Amélie dus ;-) ) maakte, komt nu Micmacs à tire-larigot, kortweg Micmacs. Wat een geweldig creatieve film is dít..! De film was zo “overdonderend”, dat ik ‘m nog eens een keertje rustig en alleen moet kijken. Ik keek ‘m vrijdagavond met wat vrienden onder het genot van wat halve liters Lieshoutse godendrank, en dat was niet de ideale setting. Zeker omdat…
Op mijn opmerking: “Bij White Lightnin’ voelt Requiem for a Dream aan als een film met hoop” werd bij de videotheek nogal heftig gereageerd. En ik moet ook zeggen: die opmerking was niet héél erg goed onderbouwd, maar het toont wel aan hoeveel indruk White Lightnin’ op mij heeft gemaakt. White Lightnin’ gaat over real-life ‘dancing outlaw‘ Jesco White, een jongen/man die al vanaf z’n pre-tiener-dagen verslaafd is aan het snuiven van alle vloeistoffen waar…
Not Quite Hollywood: The Wild, Untold Story of Ozploitation! opende voor mij een wereld die ik helemaal niet kende: die van de Australische exploitatie-(B-)films. En meteen werd ik weer jaloers: waarom hebben wij niet zo’n rijke geschiedenis aan lekker foute grindhouse-achtige exploitatiefilms? Niet veel later maakte die jaloezie plaats voor blijdschap, toen ik erachter kwam dat je sommige van de films in deze documentaire dan wel nergens kunt huren, ze zijn wel ergens op Internet…
Nou, voor alle mensen die depressief werden van onze wereld na het zien van de ‘mooie’ wereld in Avatar is er nu de perfecte tegenhanger: The Road. Nom de dieu, wat een indrukwekkend depressieve film was dát. En ik moet eerlijk toegeven: toen ik de bioscoop verliet was ik erg blij met onze wereld, wat negatievelingen me ook wijs proberen te maken… Natuurlijk is het niet alleen kommer en kwel in The Road. Alhoewel: in…
Pojjojjjojjj, één van de lastigere films om te recenseren, if you ask me. Dogtooth (met als Griekse titel Kynodontas) is zeker erg intrigerend, maar ook absurdistisch én pijnlijk. Hij blijft daarnaast ook nog eens erg goed hangen. Interesting, that’s for sure… Dogtooth begint met een paar jongvolwassenen die één of ander licht sadistisch spelletje spelen. Je weet wel, van die spelletjes die je gaat spelen als je je hele leven lang door je ouders in…
Allereerst: ik was erg onder de indruk van Das Weisse Band. Want hoe knap is het dat een zwart-wit film over kinderen in een Duits dorpje in 1913 vanaf vrijwel het begin boeiend is en je uiteindelijk achterlaat met veel vragen waarvan het helemaal niet erg is dat je de antwoorden (nog) niet hebt…? Dat toont het werk van een meester. Het feit dat ik zelf uit een klein “zwart-wit” dorpje kom waarin het geloof…
Het is vrij moeilijk om Un Prophète te kijken zónder torenhoge verwachtingen. Zeker als je ‘m bij de Plaza kijkt. Op de site staat een quote uit de Volkskrant: “De beste film van de laatste 10 jaar“, en de usher bij Plaza vertelde vooraf doodleuk dat de film hem wat deed denken aan The Godfather. Gelukkig was de film totaal anders dan ik vooraf dacht, en had deze film géén last van de hoge verwachtingen.…
In mijn geweldige ‘goede-films-streak’ was The Chaser de zesde op rij. Na Invictus, The Hurt Locker, New York, I Love You, Shutter Island en The Book of Eli zag ik afgelopen donderdag The Chaser, een geweldig spannende Koreaanse film over een ex-agent en een seriemoordenaar in een kat-en-kat-spel… In The Chaser volgen we zowel een voormalig-politie-agent-maar-nu-pooier die z’n meisjes één voor één ziet “verdwijnen” én een schuchter uitziende jongeman die met een beitel en hamer…