De enige overeenkomsten tussen Abel Ferrara’s Bad Lieutenant en deze film van Werner Herzog met een grotendeels vergelijkbare titel is dat het gaat over een aan drugs verslaafde politieagent en dat beide films geproduceerd zijn door Ed Pressman. Mogelijk dat hij het idee had om een remake te maken (waar Ferrara natuurlijk terecht PISSED over was), maar Herzog heeft ergens opgemerkt dat hij deze film uit 1992 nooit heeft gezien. En als je dan The…
Na het wat luchtigere Burn After Reading komen de broertjes Coen nu weer met het ’n stuk diepere A Serious Man, zeer waarschijnlijk qua setting behoorlijk autobiografisch. Het gave aan deze film is dat het weer een puzzel met zoveel lagen is, dat het voor mij op dit moment eigenlijk nog niet mogelijk is om écht de kracht van deze film te begrijpen. En daarnaast was de film ook nog eens erg vermakelijk… In A…
Helaas, in m’n wens om weer een klassieker te ontdekken en daar gruwelijk van te genieten koos ik afgelopen maandag voor Antonioni’s Blowup uit 1966, maar hier kwam ik echt helemaal niet in. Zou het de “influenza C” zijn geweest, of ligt de film me (nu) gewoon niet? Blowup (of Blow Up, Blow-Up, take your pick) gaat over een Britse fotograaf die betrokken raakt bij een moordcomplot, of toch niet? Ik vind het echt jammer…
Ik krijg altijd een ambivalent gevoel bij het zien van een klassieker als Le mépris. Aan de ene kant is het natuurlijk FANTASTISCH om zo’n film te ontdekken en te realiseren dat Godard echt wel een koning is, maar aan de andere kant is het altijd jammer te zien dat dit soort films in 1963 lang niet zo uniek en alleenstaand waren als dat ze nu zouden zijn… In Le mépris volgen we scenarioschrijver Paul…
“Ground control to major Sam” is natuurlijk een erg flauw begin van een recensie van een film, gemaakt door David Bowie’s zoon Duncan Jones. Maar ergens voelt Moon wel hetzelfde als dat prachtige nummer van papa, want Moon is een film over de (on)menselijkheid die kan ontstaan bij het reizen en/of werken in de ruimte. Gekoppeld aan een aantal interessante ideeën over wie wij zijn en wat ons definieert als individu maakt van Moon een…
Sommige films moet je niet kijken als je ziek bent, zeker als het zo’n mogelijk mooie film als Man Push Cart is. Want als ik me al niet happy voel vanwege wat voor griep dan ook, dan zorgen thema’s als eenzaamheid en overleven in de straten van een grote stad er zelfs voor dat dat dekbed op de bank minder warm aanvoelt… Die griep is allang voorbij, maar het heeft m’n beleving van Man Push…
Zo, met meer dan een week vertraging eindelijk weer eens tijd voor wat recensies. Vorige week dinsdag zag ik – samen met een Zweed ;) – de Zweedse film De ofrivilliga, wat gezien de Engelse titel Involuntary waarschijnlijk iets als “de onvrijwilligen” betekent. Belangrijker dan de titel was echter dat ik ’t een erg gave film vond. Waarom? Lees door en read all about it! De ofrivilliga is een mozaïekfilm over een aantal karakters en…
In een top-10-lijstje van “moeilijkste films om te recenseren” staat Antichrist misschien wel op één. Want waar de film me zeer zeker behoorlijk raakte, vond ik ‘m vooral heel erg ‘naar’, en als ik terugdenk aan deze film, dan bekruipt me weer een kutgevoel. En nee, no pun intended… Antichrist is Lars von Triers nieuwste film over een man en vrouw die om moeten gaan met de dood van hun kind. Maar natuurlijk gaat de…
Geheel tegen m’n neuroses in heb ik dus al drie films gerecenseerd die ik ná The Limits of Control zag, en dat heb ik puur gedaan omdat ik bij The Limits of Control meer tijd nodig had (en heb) om ‘m te begrijpen. Want dat deze film Jarmush’ minst toegankelijke film is, dat was me vrij snel duidelijk. Wat voor mij overigens niet negatief is… In The Limits of Control volgen we ’the lone man’,…
Ergens tegen het eind van de documentaire zegt Slash (die van Guns ‘N Roses ja) iets treffends: “How many bands stay together for 30 years? You’ve got the Stones, the Who, and Anvil.” Natuurlijk heb jij nog nooit van ze gehoord, want wie wel? Nou, in het begin van deze docu zie en hoor je Lars Ulrich (Metallica), iemand van Slayer én iemand van Anthrax zeggen dat Anvil wel een hele grote invloed op de…
Vanwege m’n neurose om de volgorde van recensies die ik schrijf gelijk te houden aan de volgorde waarop ik de films gezien heb moet ik nu dus al een recensie schrijven van het verbluffende The Man Who Fell to Earth, ook al is dit een film die ik veeeeeeeeeel langer in m’n hoofd (en hart?) moet laten rondtollen om er écht iets zinnigs over te kunnen zeggen. Want man o man, wat was dit een…
Soms is het kijken naar een documentaire misschien nog wel gaver dan het zien van een mooie film. Zeker als de documentaire gaat over iemand waar ik sowieso al enorm veel bewondering voor heb. Dat ik daarnaast een film aan het maken ben met iemand waarvoor David Lynch zeker één van de grote voorbeelden is maakte het kijken naar Pretty as a Picture: The Art of David Lynch nog wat intenser. Pretty as a Picture:…