Ben volgens mij niet de enige die deze weken lichtelijk overdreven moe ben, maar dat is zeker deels de reden dat ik deze Poolse Oscarinzending niet echt ‘binnen’ kon laten komen. Na het zien van de mysterieuze trailer was ik namelijk super-benieuwd naar deze overduidelijke aanklacht tegen (of satire op) moderne, rijke Polen en hun oppervlakkige/asociale levens. Wel gaaf hoe makers Malgorzata Szumowska en Michal Englert (In The Name Of, Cialo) een melancholische ‘dreamscape‘-sfeer weten…
Waar ik direct na afloop nog dacht: “Natuurlijk moet je in een Van Warmerdam-film niet letten op mogelijk overdreven jaren 70-huizen, ouderwetse kapsels en een beetje kneuterigheid in de decors.” Maar toen ik de aftiteling van Nr. 10 zag, bekroop me wel steeds meer het gevoel, dat die wat budgetloos-aandoende kluchtigheid van het eerste deel mogelijk bedoeld is om het tweede deel van de film naar nog grotere epische proporties te contrasteren en/of dramatiseren. Want…
Denk bij Strawberry Mansion eerder aan een kunstwerk(je) dan aan film, waarin David Lynch wordt gemixt met Michel Gondry, Lovely by Surprise, Swiss Army Man, Los cronocrimenes en een vleugje Don Quixote. Maar dan wel mega-low-budget gemaakt, en met een cynisch onderliggend idee waar ik zelf ook ooit een tijdje op broedde. Maar waar ik bij bovengenoemde films en makers ook altijd gezonde jaloezie voel, omdat ik vrees dat ik nooit zoiets moois/goeds kan maken,…
Holy bloody moly, wat was dít voor een provocatief kunstwerk..?? Denk David Cronenbergs Crash, gemixt met Gaspar Noé’s Climax, met wat vleugjes Ema, Holy Motors, Promising Young Woman en Under the Skin, maar dan wel gemaakt door iemand die zich volgens mij van geen enkele regel iets aantrekt, met een (seksuele) vrijheid die (nog) maar sporadisch in film te zien is, en met zoveel mogelijkheden tot interpretaties dat je beter al je rationele logica bij…
Misschien is het knapste aan dit cinematische meesterwerk van David – A Ghost Story – Lowery wel dat je er net zo makkelijk hedendaagse thema’s op kunt projecteren, als dat de ‘oude’ ridderlijke thema’s er prachtig in verwerkt zijn (uit de oorspronkelijke Arthur-legende). Ik vond het echt vet om direct te voelen hoe magisch cinema kan zijn, want The Green Knight is the stuff dreams are made of. Gelukkig wist het overige bioscooppubliek schijnbaar dat dit…
Ik weet dat ik soms moet opletten om American indie-pareltjes als How It Ends de hemel in te prijzen, maar ik vond deze Booksmart meets Dude, Where’s My Car meets Seeking a Friend for the End of the World dus echt héérlijk, vooral qua creativiteit, cameo’s en lekker ‘droge dialoog’-humor. Aan de oppervlakte gaat ie over wat te doen als je weet dat het de laatste dag van het bestaan van onze planeet is, maar ergens zegt…
Ik denk dat Quentin – Mr. Oizo – Dupieux zich best wel eens kapot zou kunnen lachen als hij ‘hoort’ dat je als recensent iets van diepzinnige metaforen en/of betekenissen in z’n films gaat zoeken. Iets dat bij z’n geweldige debuutfilm Rubber overigens zeker wel mogelijk leek, maar van z’n nieuwste – Mandibules (vertaald als ‘onderkaken/bek van een insect’?) – hoef je eigenlijk alleen te weten, dat het een heerlijk absurdistische buddy comedy is over twee…
Wat is het toch heerlijk om nog genoeg (cult)klassiekers te kunnen ontdekken, zoals deze cross-country road movie Two-Lane Blacktop, met top-muzikanten James Taylor en Dennis – The Beach Boys – Wilson in twee van de vier (hoofd-)rollen. Rollen met heerlijk abstracte namen als The Driver en The Mechanic, aangevuld met The Girl en G.T.O.. Inderdaad: één karakter is gewoon vernoemd naar de tweede auto in deze film. En dan is die omgebouwde Chevrolet One-Fifty uit…
Als je de nicht bent van Roman en Sofia – Lost in Translation, The Bling Ring – Coppola, Jason Schwartzman en Nicolas Cage, en de kleindochter van Francis Ford Coppola, en met je debuutfilm Palo Alto behoorlijk wat lef toonde, dan is het des te opmerkelijker dat Mainstream zo ongelooflijk in onbalans en/of ‘achterhaald’ aanvoelt. Al voel je in alles die ‘inside-Hollywood-Los-Angeles‘ sfeer, die je mogelijk kent uit Somewhere, The Bling Ring en zelfs The…
Sator is waarschijnlijk de meest onafhankelijke film die ik het afgelopen decennium heb gezien. Dat maakt die bij vlagen prachtige cinematografie, creepy geluidsmix en gruwelijk onheilspellende sfeer nóg indrukwekkender, zeker als je weet dat de crew uit slechts vijf personen bestond, waarbij regisseur Jordan Graham zo’n beetje alle ‘hoofdtaken’ voor z’n rekening nam (tot aan het bouwen van die cabin in the woods, waarin ruim de helft van de film zich afspeelt!). Het resultaat is…
Allereerst: Promising Young Woman behandelt een ontzettend belangrijk thema, dat alle aandacht en de beste verhalenvertellers verdient. Vanuit mijn communicatieachtergrond vraag ik me echter ook af, of het gebruikte ‘absurd-hyperrealisme’ wel de meest effectieve manier is om de boodschap bij iedereen te laten landen. Al levert dat hyperrealisme (ik moest ook kort even aan Diablo – Juno, Young Adult – Cody denken), in combinatie met het onderwerp, dus wel een film op die ik zeker…
“Zijn dat wel acteurs?“, hoorde ik iemand denken tijdens het kijken naar Chloé – The Rider – Zhao’s Nomadland, met de meest ‘pure’ Amerikaanse actrice in decennia: Frances McDormand. En wat bleek: de film bevat maar een paar professionele acteurs, wat het bijna antropologische en/of documentaire karakter van de film extra versterkt. En dat levert een heerlijke ‘onthaast-film’ op, waarin het echte leven zowel figuurlijk als letterlijk wordt gevangen. Die menselijkheid maakt van Nomadland ook…