Robert Rodriguez, a.k.a. de koning van de franchises, bewijst met Machete Kills dat deze franchise nu toch wel al aardig doodgebloed lijkt. Natuurlijk is de Grindhouse-hype, waarin Death Proof en Planet Terror werden gemaakt en waar de eerste Machete een logisch gevolg van was, inmiddels al lang voorbij. Dus mogelijk is het daarom wat lastiger om weer terug te keren in die heerlijke over-the-top parodiëring, maar dit tweede deel over deze Mexicaanse wraakengel lijkt toch…
The East is een ogenschijnlijk erg linkse thriller over een anarchistische beweging die de schuld van grote nalatigheden nu eens neer wil leggen bij degenen die daar ook écht verantwoordelijk voor zijn. Maar het is ook de nieuwe van Brit Marling, die eerder in beperkte kring zeer veel opzien baarde met Another Earth en met regisseur Zal Batmanglij al het intrigerende Sound of My Voice maakte. En met The East zet ze de volgende stap…
Beware of Mr. Baker introduceerde me niet alleen tot één van de beste drummers aller tijden, maar toont ook dat waarschijnlijk de interessantste mensen precies die mensen zijn die hun leven lang een strijd voeren om te ‘overleven’, ondanks hun duidelijke gebreken. Waar je een persoon als Ginger Baker makkelijk kunt veroordelen vanwege z’n barbaarse agressie of grove drugsmisbruik, daar komt John Lydon (a.k.a. de Sex Pistols‘ Johnny Rotten) met een scherpe en vooral onverwachte nuancering.…
De Ontmaagding van Eva van End wordt door velen vergeleken met Todd Solondz’ Welcome to the Dollhouse, Wes Andersons The Royal Tenenbaums en zelfs met het werk van Van Warmerdam. Allereerst zijn dat natuurlijk helemaal geen verkeerde films/filmmakers om mee vergeleken te worden. Maar DOvEvE bevat genoeg authenticiteit en wat gedurfde scènes die ook écht Nederlands zijn, waardoor ik de film in elk geval behoorlijk goed vond. Naast grappig, pijnlijk en bij vlagen ook gewoon mooi. Of de film…
Wrong is eigenlijk een soort stonede fantasie over een man in wiens leven zo’n beetje alles mis gaat en die vele gesprekken voert die eigenlijk veel te saai zijn maar nét genoeg weirdness bevatten dat je aandacht er toch bij blijft. En dat is knapper dan je denkt. Daarnaast is Wrong ook de nieuwste van Quentin Dupieux, die je mogelijk onder z’n muziek-artiestennaam Mr. Oizo kent, maar die na het nog raardere Rubber mij wederom verraste…
Nu Park Chan-wooks nieuwste, Stoker, net op DVD e.d. is verschenen, leek het mij een mooi moment om z’n een-na-laatste film te zien. Zeker ook omdat ik wat liefdesverdriet trachtte te vergeten/-werken, verwachtte ik dat een niet al te moeilijke en lompe Koreaanse film over een priester die vampier wordt en daarmee om moet zien te gaan, de ideale film. Maar wat bleek: de film bevat niet alleen een met Lost Highway te vergeleken thematiek…
Het regiedebuut van de Oscarwinnende cameraman Haskell Wexler is mogelijk wat minder imponerend dan Network (en vooral ‘de speech’ daarin) en wat minder toegankelijk dan Dennis Hoppers vrijwel gelijktijdige regiedebuut Easy Rider, maar qua relevantie in onze huidige tijd mogelijk wel de ‘winnaar’ van die twee klassiekers (alhoewel Network op een iets ander vlak nog altijd urgentie heeft). Maar Medium Cool is ook een zeer experimentele en radicale film, waarin echte documentairebeelden moeiteloos vermengd zijn met…
Alex van Warmerdams laatste is een boosaardig en bij vlagen ook weer lekker absurdistisch grappig sprookje dat zoveel interessante elementen bevat dat de film door veel buitenlandse recensenten wordt vergeleken met Haneke’s Funny Games en Lanthimos’ Dogtooth, maar ik zie ook zeker wel raakvlakken met David Lynch’ werk. Zeker inzake de al dan niet vaagheid van de maker over hoe z’n werk te interpreteren, want daarin is het moeilijk om niet direct té concreet te…
Na het zien van o.a. Greenberg en Frances Ha kan ik wel zeggen dat ik fan ben van Greta Gerwig, dus toen ik Lola Versus in de videotheek zag staan, was er weinig overtuiging nodig om ‘m te kijken, zeker op een wat gare zondagmiddag. Daarin paste de film ook perfect, ondanks dat ik halverwege wel even merkte dat een ’teveel aan Gerwig’ ook mogelijk is en deze wel behoorlijk veel op Noah Baumbachs Frances…
Ik verwacht dat Frances Ha aan het eind van het jaar nog een stuk hoger op m’n top 25-lijstje van het jaar komt dan ik nu mogelijk denk. Eén van de belangrijkste redenen hiervoor is mijn liefde voor de stad New York, maar Greta Gerwigs aanwezigheid in de film helpt ook zeker. Net als Noah Baumbachs regie, de thematiek van het kleine verhaaltje en zeker ook de muziekkeuze van Baumbach (en Gerwig?). Dat de film…
Toen ik op de aftiteling zag dat Nicolas Winding Refn deze film opdroeg aan cultheld Alejandro Jodorowsky, werd ik nog meer gesterkt in m’n interpretatie dat Only God Forgives wel eens één van de interessantste en ‘diepste’ films van het jaar zou kunnen zijn. Want waar mijn interpretatie van deze film wel degelijk te koppelen valt aan de diepere laag die z’n voorganger Drive bevatte, wil ik iedereen waarschuwen die met hoge ‘Drive-verwachtingen’ naar deze…
De film vergt wel wat van je doorzettingsvermogen/openheid, want regisseur Peter Strickland heeft het niet zo op conventies, maar als je je mee kunt laten voeren door Berberian Sound Studio, dan krijg je een fijne mix van liefde voor het filmvak, paranoia en waanzin, een geweldig acterende Toby Jones, prachtige Italiaanse vrouwen én een spiritueel-psychologische reis die ik initieel wat onverwacht vond eindigen. Anderhalve seconde later had ik gelukkig door wat Strickland bedoelde, of althans:…