Bird (2024)

Misschien wel het ‘engste’ aan deze ’terug in Groot-Brittannië’-film van Andrea – Fish Tank, American Honey – Arnold is dat het schijnbaar een mega-realistisch inkijkje biedt in het leven van de working/hustling class van Kent, volgens Wikipedia juist één van de mooiste graafschappen van Engeland. En die inkijk is zo rauw en hard, dat velen het mogelijk niet zullen willen geloven, terwijl pedagogen waarschijnlijk in willen grijpen. Maar kun je daar ‘omheen’ kijken, dan zie…

Ainda Estou Aqui (a.k.a. I’m Still Here – 2024)

Wat een meesterlijke film van Walter – Central do Brasil, The Motorcycle Diaries, On the Road – Salles is Ainda Estou Aqui, hier uitgebracht onder een Amerikaanse titel die eerder voor die aparte Joaquin Phoenix goes rapping–film uit 2010 is gebruikt. Maar Salles’ I’m Still Here vertelt het waargebeurde verhaal over het leven onder de Braziliaanse militaire dictatuur, die sinds 20 januari van dit jaar ineens een verdomd enge extra relevantie heeft gekregen. Want op…

Nickel Boys (2024)

Holy smokes..! De opvallende manier waarop deze verfilming van Colson Whiteheads Pulitzer-prijswinnende naar het witte doek is vertaald was zó intrigerend-memorabel, dat ik serieus wat moeite had dit ‘los te laten’ toen ik m’n vorige recensie (van ook niet de minste film: The Brutalist!) schreef. Ik zag deze tevens voor Beste Film genomineerde Nickel Boys namelijk een dag ná dat Adrien Brody-epos, maar voordat ik daar mijn recensie over schreef. Waardoor ik mezelf er serieus…

The Brutalist (2024)

The Brutalist is monumentaal en inzake Amerikaans exceptionalisme en ondernemersverheerlijking wel wat vergelijkbaar met There Will Be Blood (met een flinke (en licht ‘irritante’) scheut van Ayn Rands libertijns-conservatieve ‘bijbel’ The Fountainhead er doorheen). Maar The Brutalist is ook bijna té realistisch verzonnen zoals Tár. En qua creativiteit en inhoud zó verrassend en daardoor meeslepend dat ik serieus nul moeite had met die ook vrij epische speelduur van bijna 3,5 uur. Wat voor mij zeker…

A Complete Unknown (2024)

Gebaseerd op Elijah Walds boek Dylan Goes Electric vertelt A Complete Unknown precies dát: waarom het zo’n huge issue was toen Bob Dylan ergens in 1965 besloot z’n akoestische folk-gitaar abrupt in te ruilen voor een elektrische. Iets dat hier in Nederland mogelijk helemaal nooit zo’n groots ‘nieuws’ was, maar in die veel grotere Amerikaanse live-music-scene dus wel. Daarnaast is Dylans invloed op de geschiedenis van de (pop)muziek natuurlijk niet te onderschatten, dus muziekliefhebbers zullen ook…

Queer (2024)

Sow, ik wist vooraf dus niet dat deze nieuwe van Luca – Call Me by Your Name, Suspiria, Challengers – Guadagnino was gebaseerd op een roman van William S. Burroughs. En als je Burroughs’ werk kent, dan weet je dat het wel eens naargeestig, drug infused en plottechnisch ‘fluïde’ kan gaan worden. Koppel dat aan het feit dat Daniel Craig deze rol ‘gebruikte’ om in één klap van z’n macho-Bond-imago af te komen én het feit…

2073 (2024)

De maker achter de geweldige documentaires Senna en Amy komt nu met een als science-fiction verpakte waarschuwingsdocumentaire, die wat mij betreft nogal leed onder precies de gekozen vorm. Het sci-fi-verhaal is te ‘plat’ om je betrokkenheid te vergroten, en de overduidelijk wordende focus op precies onze afgelopen 15-20 jaar veroorzaakt qua filmverhaalbalans voor nogal wat ‘problemen’, wat waarschijnlijk ook de reden is voor die lage online beoordeling. Al kan de film ook wel lijden onder…

Better Man (2024)

Zo, dat was één van de meer opmerkelijke bioscoopervaringen in tijden. Al moest ik me daarvoor wel even over m’n weerstand tegen ‘klootzak-hoofdpersonen’ heen zetten. Maar de keuze van Robbie Williams om zichzelf als CGI-aap te laten vertolken pakt om een paar reden ook erg positief uit. Allereerst kun je nu wel voorspellen dat we binnenkort geen B- of C-acteurs meer in grote films gaan zien (die kunnen namelijk geloofwaardig vervangen worden door CGI), maar…

Conclave (2024)

Jammer dat m’n ‘niets willen weten vooraf’ ietwat in de weg zat hier, want ik vroeg me dus – volledig nutteloos en zelfs disfunctioneel – de hele film af of het nou wel of niet over het waargebeurde conclaaf rondom de verkiezing van de huidige paus (Franciscus) ging. En dat leidde me dus af van de vele intriges en thrillerachtige samenzweringen (en sound design!) van deze in m’n hoofd steeds beter wordende Golden Globe-winnende film…

Babygirl (2024)

Yes, het lijkt wel alsof die ooit trotsmakende Nederlandse progressiviteit terug is onder de naam “een film van Halina Reijn“. Want hoe ‘groots’ deze Amerikaanse productie ook is – inclusief topacteurs als Nicole Kidman, Antonio Banderas en Harris (Triangle of Sadness) Dickinson – Reijns scenario is van een vrijheid waar wij Nederlanders ooit bekend om stonden (totdat ook hier de meer conservatieven met angsttechnieken de macht teruggrepen?). Babygirl is namelijk een heerlijk gedurfde, ontzettend progressieve…

A Real Pain (2024)

Toen een vriendin vroeg waarom ik deze film wilde zien en waar ie over ging, was m’n eerlijke reactie: “Nou, er hangt zo’n goede buzz omheen, van de ‘juiste’ mensen, dus dan wil ik vooraf niets weten. Zeker niet over het plot!” Nu ik hem gezien heb, vraag ik me af hoe ‘groot’ ik het deel van m’n beleving moet maken, dat betrekking heeft op de huidige staat van het joodse volk. Of vooral die…

Sing Sing (2023)

Vooraf wist ik enkel dat Colman – Candyman, Rustin – Domingo een schijnbaar Oscarnominatie-waardige performance afleverde in deze film. En door de titel wist ik dat het een gevangenisfilm was. Maar wat ik niet wist, was dat de film een waargebeurd verhaal vertelt, waarin buiten Domingo en een niet-te-‘voorkomen’-acteur-in-zulke-verhalen enkel (ex-)gevangenen voornamelijk zichzelf spelen. Waarbij de persoon die Domingo speelt in de film zelf (als cameo-karakter) een handtekening komt vragen aan ‘zichzelf’. Sing Sing biedt…