Yes..! Na een wat ongemakkelijk begin (vooral op acteervlak) ontpopte Dinner in America zich tot een punkachtige mix van Napoleon Dynamite (vanwege de droogkloterigheid van de humor) en Welcome to the Dollhouse (vanwege onverwachte en onverschrokken zelfverzekerdheid) met een vleugje Little Miss Sunshine (waarin één van de moeders uit deze film ook te zien was). Waarbij ik kort ook even aan Sean Bakers Red Rocket moest denken, maar dat kwam waarschijnlijk door het ‘domme opportunisme’…
Baz Luhrmann doet met Elvis iets redelijk gedurfds, juist door het narratief bij Elvis’ manager Colonel Tom Parker te leggen. Want net zoals deze ‘lying Dutchman‘ (geboren in Breda in 1909 als Andreas van Kuijk) het verhaal dicteert, dicteerde hij ook Elvis’ volledige muzikale carrière. En dat levert dus een indrukwekkende, pijnlijke kijk in het leven van de King of Rock ’n Roll, wat bij vlagen ook een ‘nare film’ oplevert. Al zit in dat…
“Chloe” en “Fineman”: de twee woorden die er in combinatie voor zorgden dat ik deze film überhaupt wilde zien. Als groot Saturday Night Live-fan volg ik haar namelijk op Instagram, en wat ik vermoedde bleek waar: het zijn vooral haar scènes waarin deze enorm zoetsappige film nét iets boven de bekende formule uitstijgt. Al doen Andy Garcia, Gloria – “Doe die conga!” – Estefan, Adria – Morbius – Arjona, Isabela – Sicario: Day of the…
Alex – Ex Machina, Annihilation, Devs (tv) – Garland is voor mij één van de interessantste film- en tv-makers van het laatste decennium, mede doordat ik veel van m’n eigen ‘quatsch’ (lees: opvattingen, ideeën, contemplaties) vrij bevredigend op zijn werk kan projecteren. En juist dát ging me gisteren wat lastiger af bij zijn nieuwste folk-horror-nachtmerrie Men, ondanks de twee geweldige acteerprestaties, enorm haunting sound design en creepy sfeer. Niet dat ik deze film daarmee ‘afschrijf’ hoor,…
Yes..!! Naast waarschijnlijk de meest f*(&ed-up film van het jaar – “Schrijf daar maar eens een recensie over!” werd me direct na afloop met licht sarcastische en/of meelijdende toon medegedeeld – is David Cronenbergs Crimes of the Future filosofisch-spiritueel gezien óók ontzettend interessant. De film gaat namelijk ook over ‘existentiële acceptatie’, waarop de 79-jarige filmmaker-filosoof een visie heeft waarmee ik het geweldig vind om ‘mee’ te gaan. En dat maakt Crimes of the Future –…
Damn, Pleasure is zeker niet geschikt voor preutse zieltjes. De film biedt namelijk een unflinching, in your face kijk in de porno-industrie van Los Angeles. Daarbij maakt hoofdrolspeelster Sofia Kappel hier ook haar acteerdebuut – te midden van veelal échte porno-acteurs – waardoor ze dus cinematisch ook wordt ‘ontmaagd’, als het ware. En dat geeft Pleasure meer dan een extra laag. Want naast de overdadig aanwezige misogynie in die ‘industrie’, toont het ook vooral een…
Zoals de meesten ken(de) ik George Carlin vooral vanwege z’n nog altijd mega-relevante oneliners en punchlines, nog altijd veelvuldig aangehaald als er weer een politicus uit de bocht vliegt of één of ander Hooggerechtshof in een groot land de klok 50 jaar terug wil draaien. Wat Judd Apatow en Michael Bonfiglio met het tweedelige George Carlin’s American Dream echter vooral tonen is wie Carlin was als mens, hoe hij zich bewust was van z’n concurrentiedrang,…
Door gebruik te maken van exact dezelfde shots en zelfs af en toe dezelfde muziek, voelt Top Gun: Maverick ook een beetje als remake of reboot van Tony Scotts actiedrama uit 1986. Inhoudelijk is het echter wel degelijk een vervolg. Met een hoofdrolspeler die nog altijd buff eruit ziet op z’n 59e, geweldige aerial combat scenes (zonder CGI?) en vele herkenbare zaken uit het origineel. Maar wel volledig zonder de sensuele (en cultstatus-verheffende licht homo-erotische) ondertoon…
Damn, dit Mexicaans misdaaddrama biedt een niet-oordelende maar ook cynische, dystopische blik op hoe economische ongelijkheid kan leiden tot mega-lomp ‘frustraties eruit gooiend’ geweld. Ik kreeg zelfs een paar keer zo’n naar nachtmerrie-gevoel; dat je écht vreest dat het niet meer goed komt, en enkel erger kan worden voor de betrokkenen. Een beetje een mix van het Duitse The Edukators (2004) en het Braziliaanse Bacurau (2019), met een klein vleugje V for Vendetta (2005). Al…
Het beste aan deze best ‘kleine relatiestudie’ van Jacques – De rouille et d’os, Un prophète – Audiard is hoe hij de ingewikkeldheid van relaties vrij losjes en entertaining weet te tonen, zonder voor de makkelijke weg te kiezen. Af en toe wel wat ‘on-Audiards’ vluchtig (zoals sommigen in de film met relaties omgaan), maar ik voelde me juist ook wel geconfronteerd met sommige meer rechtlijnige opvattingen mijnerzijds (mogelijk een deel van de redenen waarom…
Direct na afloop van L’événement appte ik een (zwangere) vriendin van me met: “Volgens mij ken ik veel vrouwen – waaronder jij – die deze film niet zullen trekken. Zo f’ing confronterend is ie..!” Een dag later vraag ik me echter af, of dat niet mijn mannelijke projectie is. Want kunnen vrouwen sowieso niet meer pijn aan dan mannen? Nee Thierry, Johan D., c.s., dit is geen zelfhaat of oikofobie, maar ervaring en/of eerlijkheid (probeer…
Met een totaal ander onderwerp – maar wat mij betreft wel indrukwekkender – toont de Amerikaanse komiek Jerrod Carmichael hier wat Hannah Gadsby met Nanette ook al deed; dat stand-up en/of komedie zoveel meer kan zijn dan enkel grappig. Je maakt in deze HBO-special namelijk één van de belangrijkere momenten uit zijn leven mee, iets wat hij fantastisch eerlijk deelt. En dat schepte bij mij direct zo’n band, dat het een beetje voelt alsof ik…