Oh wauw, wat kwam deze semi-autobiografische film van Kenneth Branagh prachtig binnen bij mij! In mijn ogen een perfect gevisualiseerde herinnering aan een jeugd in een tijd/plaats die helemaal niet zo perfect was (Belfast 1969, aan het begin van ‘The Troubles‘), en zo rijkgevuld dat Branagh de BAFTA voor Beste Scenario al won. Ook een duidelijke kanshebber voor de vergelijkbare Oscar op 27 maart – Beste Originele Scenario is één van de zeven (!!) nominaties…
Ik geef het direct toe, maar buiten Baz Luhrmanns Romeo + Julliet en het (voor ‘Shakespeareans’ alleen vanwege de titel al) hilarische Hamlet 2, ben/was ik niet echt bekend met Shakespeare’s werk. Maar in Joel Coens meer dan indrukwekkende, theatrale en licht-film-noir-ische The Tragedy of Macbeth werd vrij snel duidelijk waar ik al op hoopte: dat Shakespeare’s taal zeker niet alleen bedoeld was om mee te shinen/pochen, maar hij daarmee ook zijn meer dan interessante…
Het tweevoudig Oscargenomineerde The Worst Person in the World toont wederom hoe geweldig de Noorse cineast Joachim Trier onze (westerse) menselijke geest weet te doorgronden. Maar waar dat in Oslo, 31. august ook nog best ‘zwaar’ was, daar is Verdens verste menneske ook gewoon een leuke, hippe en bij vlagen grappige film. Mooi balancerend op het randje van een jeugdig ‘ik vind dat we kritisch/woke inzake álles moeten zijn’ en ‘betekent opgroeien niet ook dat…
Deze winnaar van de scenarioprijs op het Sundance Film Festival 2020 bevat een meer dan intrigerend concept (beetje de volwassen, live-action versie van Soul), een prachtig dramatisch einde en een erg goede cast. Voor mij persoonlijk één van de grotere verrassingen van de laatste maanden, deze debuutfilm van Edson Oda. Over een nogal norse, beschadigde man die een aantal zielen interviewt, om te kijken wie van hen het verdient om geboren te gaan worden… Denk…
Mogelijk moet ik beginnen met melden hoe sportprestaties mij sowieso vrij stevig kunnen raken. Zo voelde ik aardig wat euforie-tranen over m’n wangen lopen toen Ireen Wüst afgelopen week wederom goud pakte op de Olympische 1.500m. Koppel je fenomenale sportprestaties dan aan een ‘ultieme-underdog-film’ als King Richard, dan begrijp je mogelijk wel waarom ik zo enorm BLIJ was met deze film over de vader van tennislegendes Venus en Serena Williams. Al moet ik ook direct…
Zoals bij de meeste ‘belangrijke’ films (en/of films van interessante regisseurs) ging ik met zo min mogelijk voorkennis deze nieuwste van Guillermo – The Shape of Water, Pan’s Labyrinth – del Toro in. Toen ik na afloop ontdekte dat dit een remake is, vielen er wel een paar dingen iets ‘logischer’ op hun plek (al is 100% logica zeker niet iets wat Del Toro belangrijk vindt, volgens mij). Maar had ik geweten wat het genre…
Nadat ie een alcoholistische basketbalcoach speelde in The Way Back, is Ben Affleck wederom erg goed in George Clooney’s The Tender Bar, als favoriete oom van een wannabe schrijver. Oftewel: twee nogal persoonlijk sterk inleefbare karakters in één film! En daarom deed deze toch ook ietwat voortkabbelende film het bij mij behoorlijk goed, ook al ontbreekt het échte drama wel. Alsof de verteller, vanwege het autobiografische bronmateriaal, in hindsight de scherpe randjes een beetje mist…
Damn, wat een heerlijk rijke, nostalgische film over jeugdige liefde. En ook de naturel, ‘gewone’ en daarmee extra speciale tegenhanger van de potentieel ‘levensvernachelende’ romantiek die je in films als bijvoorbeeld West Side Story ziet. Daarnaast zit deze nieuwste van meester-regisseur Paul Thomas Anderson vol met echt-bestaande karakters en is de film verrassend grappig, fijn losjes – zeker vergeleken met bijvoorbeeld het strakke van Phantom Thread – en een beetje het voorportaal van Andersons Boogie Nights,…
Dit regiedebuut van actrice Rebecca – Vicky Cristina Barcelona, The Town – Hall is niet alleen een veelvuldig ge(s)laagd drama, maar volgens mij ook zo’n film die zó subtiel is dat ie z’n geheimen mogelijk pas echt onthuld bij een tweede viewing, of bij een goede discussie erover achteraf. De manier waarop Hall dit prachtig in zwart-wit geschoten maar soms ook verwarrend dromerige verhaal vertelt, getuigt van een flinke dosis zelfvertrouwen (en inzicht in het…
Als enorm fan van Aaron Sorkins Studio 60 on the Sunset Strip en nóg groter fan van tv-serie The Newsroom vond ik zijn vorige film – The Trial of the Chicago 7 – helaas ietwat tegenvallen. En die ’teleurstelling’ zet zich lichtelijk door in het wat meer under the radar-uitgebrachte Being the Ricardos, over het tv-leven en bijbehorende struggles van komedie-gigant Lucille Ball (Nicole Kidman). Niet dat ik dit mij nog onbekende verhaal niet interessant vond,…
Yes, wederom een heerlijke – zij het enorm rustige – (neo-)western, met de onvolprezen Tim Blake Nelson in de mysterieus-broeierige hoofdrol, waarin perfect gebruik wordt gemaakt van zijn wat ‘versleten’ underdog-uitdrukking. Totaal anders en veel ‘klassieker’ dan The Harder They Fall en The Power of The Dog, maar ik hoorde mezelf bijna een gilletje van euforie slaken, toen al dat gebroed uiteindelijk tot uitspatting kwam. ‘Fijn’ als een tussendoortje, maar ook best groots qua herinneringswaardigheid……
Zola is eigenlijk alles wat het (in mijn ogen) mislukte Hustlers niet was: een rauwe vertelling over vrouwen die het heft in eigen handen nemen, ondanks de overal aanwezige patriarchale onderdrukking (a.k.a.: lompe, misogyne kerels). En volgens mij ook de eerste film, waarvan het scenario gebaseerd is op een Twitter-draadje. Of zeg maar “draad”, want toenmalig stripper A’Ziah King vertelde in 148 tweets over haar “ho-trip to Florida” in 2015, waarin mensenhandel, ontvoering, moord en…