Creatief gevonden contrasten kunnen je filmbeleving behoorlijk verhogen (de mijne wel althans). Zoals het contrast tussen een veroordeeld crimineel en een priester, of tussen een ongedefinieerd grijs Pools dorpje en een levendig/heftig onderwerp, tussen opportunisme en de zoektocht naar verlossing. Deze contrasten maken van het Oscargenomineerde Corpus Christi (of Boze Cialo, in het originele Pools) zo’n fijn originele film, waarbij het wat lastig was om een genre te ‘kiezen’. Maar omdat de film uiteindelijk ook…
Ondanks dat Babyteeth een behoorlijk uitgemolken onderwerp behandelt, wordt het zo energiek, onverwacht én subtiel uitgevoerd, dat deze film echt keihard binnenkwam. Het verhaal gaat dan ook meer over liefde dan over ongeneeslijke kanker. En dan ook nog eens Australische liefde: bij vlagen hard en lomp, maar ogenschijnlijk altijd wel ‘puur’. Met prachtrollen van Eliza – Sharp Objects – Scanlen en Toby Wallace, maar even zo imponerend zijn Essie – True History of the Kelly…
Mede doordat de release van Soul door corona meermaals verplaatst werd, kwam ie bij mij eigenlijk op een perfect moment binnen. De mooie boodschap past namelijk geweldig bij Kerst, en ik moet eerlijk zeggen: ik kon er enorm veel op projecteren. Als verhaal over een al dan niet gestorven jazzmuzikant volgen we zijn titulaire ‘ziel’, waardoor er tal van gave thema’s aangehaald kunnen worden. Dit geeft de film een menselijkheid waar veel live action-films jaloers…
Al bij z’n regiedebuut (Confessions of a Dangerous Mind) gaf regisseur George Clooney eerlijk toe, dat hij graag leentjebuur speelde bij andere films en/of regisseurs. En dat heeft ie voor het present- en post-apocalyptische The Midnight Sky wederom overduidelijk gedaan. Waarmee het een beetje Interstellar meets Gravity meets Moon meets Ad Astra is geworden, waarbij Clooney zelf ook scenarist Mark L. Smith’ eerdere The Revenant als inspiratiebron noemde. Met andere woorden: The Midnight Sky is…
Onmisbaar voor elke serieuze filmkijker, if you ask me. Niet alleen omdat Chadwick – Black Panther, Da 5 Bloods – Boseman hierin z’n laatste (en beste!) rol speelde, voordat ie op 43-jarige leeftijd helaas overleed, en ook niet enkel vanwege Viola Davis’ powerhouse-performance, maar ook vanwege de pijnlijk prachtige thematiek in dit ogenschijnlijk vrij ‘kleine’ verhaal. Want ook al duurt deze Netflix-film slechts anderhalve uur, wat de film onderhuids laat voelen is zóveel. En dan…
El Father Plays Himself is een indrukwekkend portret van een vader-zoon-relatie, gecombineerd met de dynamiek van een filmset, waar de grens tussen werkelijkheid en film bewust wordt vervaagd. En dat levert een documentaire op die zóveel menselijkheid bevat, dat ik iets wil dat ik normaliter vaak verafschuw: een vervolg. Ben namelijk erg benieuwd hoe het nu tussen die twee is, zeker nadat de specifieke film – La Fortaleza – internationaal is uitgebracht (hij werd onder…
Sow, als zo’n film op mij al zo’n indruk maakt, hoe stevig zal deze wel niet aankomen bij vrouwen/meiden die persoonlijk met abortus te maken hebben gehad? Waarbij ik overigens ook direct moet melden, dat Never Rarely Sometimes Always (de titel typen geeft me alweer licht kippenvel) een hele ‘kleine’ film is, waarin ogenschijnlijk helemaal niet zo veel gebeurt (beetje in lijn met The Assistant, al is dat een totaal andere film). Maar de kracht…
The Assistant toont vooral de schofterigheid van een wereld die op maximale (onderlinge) concurrentie is gebaseerd, waardoor een wegkijkcultuur ontstaat, waardoor degenen aan de top alle vrijheid ‘krijgen’ hun onbeschaafdheid uit te venten. Geconcretiseerd in #metoo, en daarmee de (betere) indie-tegenhanger van Bombshell, waarin de boodschap vrij letterlijk in je gezicht werd geduwd. Regisseur Kitty Green vertrouwt jou als kijker veel meer, waardoor je de gelegenheid krijgt om zelf – net als de geweldig vertolkte…
Mank – over Herman J. Mankiewicz’ inspiratie voor en het schrijven van het scenario van ‘all time classic‘ Citizen Kane – is niet alleen vormgegeven als een klassieker, maar lijkt dat ook ‘instant’ te zijn. Nu vind ik films over schrijvers altijd bovenmatig interessant (van The End of the Tour tot Adaptation tot Where the Buffalo Roam, en nog zoveel meer), maar in Mank vertelt regisseur David – Se7en, Gone Girl – Fincher niet alleen…
De volgende in het rijtje ‘uitdagende films’ die me de laatste tijd nogal aantrekken – zie Valley of the Gods en Zeroville – is Swallow, een body-horror-drama over een trophy wife in een succesvolle, traditionele Amerikaanse ondernemersfamilie. Maar ook een slow burner, die echter vrij snel laat voelen dat de film ‘meer’ wil zeggen dan wat je te zien krijgt. Want door de opvallende geluidsmix en de gedweeë manier waarop het hoofdkarakter zich wat poëtisch ‘laat…
Doordat ik de prachtige (maar raar genoeg niet gerecenseerde?) documentaire Won’t You Be My Neighbor? nog vers in m’n geheugen had, heb ik best lang gewacht met A Beautiful Day in the Neighborhood, waarvoor Tom Hanks’ rol als de über-kindervriend Mister (Fred) Rogers voor een Beste Mannelijke Bijrol-Oscar werd genomineerd. Juist door het zien van die documentaire snap ik ook wel, dat Hanks de Oscar niet won, maar wat ik daarmee vooral wil zeggen: de…
Okay, laat ik deze recensie eens gebruiken om er zelf achter te komen, wat ik nou van deze ‘film’ vind. Valley of the Gods trok m’n aandacht vanwege de indiaanse mythologie, waarna ik er ook nog achter kwam dat er onverwacht grote namen aan verbonden waren (Josh Hartnett, John Malkovich, Bérénice – Skyfall – Marlohe en Keir – 2001: A Space Odyssey – Dullea). Met andere woorden: ik ging er nog vrij ‘open’ in. Ik…