Afgelopen jaar waren er weinig films waar ik zo naar uitkeek als naar Robert – The Northman, The Lighthouse, The VVitch – Eggers’ nieuwste vampierfilm met miss Depp in de hoofdrol. En waar ik na afloop nog een lichte “Huh, zó eng was dit toch niet?” voelde, lijkt de film na wat contemplatie toch steeds interessanter te worden. Al moeten er nog wat thema’s beter ‘landen’ bij mij, want doordat ze dat niet deden, was…
Yes, ondanks de nogal opvallende reacties op Francis Ford Coppola’s decennialange megafilmproject – de marketeers gebruikten “WTF is this film..?“-achtige citaten uit recensies om de film te promoten – bleek het deels ook exact de utopiaanse koortsdroom die ik verwachtte. Megalopolis was voor mij inderdaad een soort Synecdoche, New York meets Cloud Atlas, maar daar typte ik na afloop ook direct “…meets Brazil, maar dan op paddo’s of wiet” achteraan. Waarbij ik wel moet melden…
Ergens is Clints wat ‘klassieke’ wereldbeeld behoorlijk bewonderenswaardig. Inmiddels is hij 94 (!), maar als verhalenverteller zit er weinig tot geen sleet op de beste man. Dat is ook de reden dat Juror #2 een behoorlijk opvallend, maar moreel gezien ook goed grijs-twijfelachtig, rechtbankplot bevat. Met een worstelend hoofdkarakter dat het ook noodzakelijk maakte dat het begin van de film bijna beangstigend perfect was. Maar toen ik na afloop hier wat cynisch “dat was bijna…
Wauw, was dit even een andere film dan ik verwachtte, en ook een film die behoorlijk veel over ‘identiteit’ wil zeggen, zonder dat alles voor je ingevuld wordt. En dat toont in elk geval de hand van een filmmaker met léf, die ook goed weet hoe humor in zo’n film juist kan helpen om ‘ons’ mee te blijven laten gaan met een best verward hoofdkarakter: een man die niet lekker in z’n vel zit, maar…
Ik denk dat als je een film twee avonden achter elkaar kijkt, gevolgd door de originele aflevering waarnaar deze behind-the-scenes-bij-SNL-film zelf toewerkt, dat je mijn ENTHOUSIASME rondom Saturday Night wel kunt voelen. Maar waar ik eigenlijk al nooit ‘objectief’ kan (en zeker ook niet wil) blijven in m’n recensies, zal in deze mijn persoonlijke smaak nóg aanweziger zijn. De reden: mijn leven kenmerkt zich niet vanwege grootse dromen of ambities, maar zolang ik weet heb…
Yes, Kneecap is net zo VET (ook voor tieners) als dat ie cultuurhistorisch belangrijk is. En dat is een combinatie die je mij nooit eerder hebt zien typen. Ik zag ‘m in een voorpremière – met uitleg van een Iers-Nederlandse stand-up comedian die wel wat nuttige ‘achtergrondgeschiedenis’ verschafte – en wist zoals meestal vooraf vrijwel niets verder. Dus mijn grootste verbazing was niet dat Michael – 12 Years a Slave, Frank, X-Men: Apocalypse, The Killer…
Wat persoonlijk mogelijk het duidelijkste opviel bij Sean – The Florida Project, Red Rocket – Bakers Anora is hoe heerlijk de vrije rauwe, sexy en ook lachopwekkend-lompe sfeer blijft hangen. Ik zag deze Gouden-Palm-winnende film over de avonturen van een stripper en sekswerker namelijk al ruim drie weken geleden (tijdens een Pathé Arthouse Cinema-festival), en het voelt bijna alsof dat gewoon gisteravond was. Vooral knap dus hoe Baker deze beleving heeft weten te creëren. Iets…
The Apprentice toont exact aan wat Native Americans veel eerder al door hadden: mensen die leiden aan het wétiko-virus zouden heropgevoed (of ‘gedood’) moeten worden, om de samenleving tegen hen te beschermen. En dus niet juist zó hard moeten worden verheerlijkt, dat ze het uiteindelijk tot ‘succesvol’ zakenman en zelfs president van het machtigste land ter wereld kunnen schoppen, met alle (potentiële) gevolgen van dien. De door Ari – Gräns, Holy Spider – Abbasi gecreëerde…
Drie dagen na het zien van Jacques – Un Prophète – Audiards meervoudige Cannes-prijswinnaar, herinnerde ik me zojuist pas weer dat het inderdaad óók een musical is. Maar dan dus wel een ‘musical crime (comedy) thriller‘ die me muzikaal minstens één keer zo stevig raakte dat ik zelfs m’n ogen voelde tranen. Misschien wel perfect passend bij de voor mij ongrijpbare emotionele achtbaan waar het titelkarakter mee móet hebben geworsteld, al koppelde ik het wel…
Voordat ik de bioscoop betrad, hoorde ik nog hoe een mede-bezoeker “succes” (of “sterkte”) werd gewenst door iemand die Joker: Folie à Deux al eerder had gezien. Dat bevestigde de negatieve audioflitsen die ik eerder die dag op de radio voorbij hoorde komen, en zorgden dus voor aardig ‘ingetogen verwachtingen’ bij dit vervolg op die megavette (maar verhaaltechnisch ook best weer vergeten) Joker-film uit 2019. Maar wat bleek: ik zat vrij snel redelijk diep ‘in’…
Voor iedereen die moeite heeft met hoe de wereld (continu) verandert, en zich inmiddels wel eens hardop afvraagt wat ie nog wél mag zeggen of denken, raad ik deze documentaire (met Will – Anchorman, Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga, Saturday Night Live (tv), Stranger Than Fiction – Ferrell en Harper – SNL-schrijver – Steele) ten zeerste aan. Het volgende schoot namelijk continu door m’n hoofd: “Ja, je kunt zo makkelijk ‘problemen’ voorkomen,…
Ik weet dat ik best wel eens over-enthousiast kan zijn met m’n “holy wauws” en “holy fucks“, maar ik zou ze graag allemaal terugnemen om de impact van de volgende “HOLY FUCK.!!” te vergroten, want ik denk niet dat deze uitspraak eerder zó op z’n plaats was. Deze nieuwe van Coralie – Revenge (!!) – Fargeat is namelijk vlijmscherp, verontrustend, ‘goor’ én mega-vet, en dan ook nog gezet in dromenland: Los Angeles en Hollywood. Waardoor…