Of het m’n vakantievermoeidheid was, dat weet ik niet zeker, maar ik merkte dat Jojo Rabbit mij een stuk steviger raakte dan ik vooraf verwacht had. Niet alleen vanwege de geweldige inzet van prachtige muziek die historisch totaal niet kan kloppen, maar zeker door het ontwapenende acteerwerk en een prachtig gedicht van Rilke. En om Taika – What We Do in the Shadows, Thor: Ragnarok – Waititi’s nazi-komedie-drama ergens mee te vergelijken: denk aan het…
“Dolemite is my name, and fuckin’ up motherfuckers is my game!“, aldus Rudy Ray Moore, Eddie Murphy’s ‘comeback’-rol in dit hele vette waargebeurde verhaal (het derde waargebeurde verhaal op rij dat ik recenseer!). Vooral voor rap-/hip hop-liefhebbers mogelijk een bekende naam, maar voor mij was het heerlijk ontdekken van (en meeleven met) Murphy’s karakter. Af en toe kreeg ik zelfs een wat ‘naar’ gevoel, omdat je bij elke scène voelt dat het volledig mis kan…
Misschien wel het grootste compliment dat ik deze kwaadmakende en indrukwekkende film kan maken, is dat ik tijdens de aftiteling dacht: “Hey, dat was een goed waargebeurd verhaal, maar dan in vrij korte tijd verteld!” Toen ik echter zag dat het inmiddels 2 uur en 16 minuten later was, was ik dan ook aardig verbaasd. Maar zó goed wordt het verhaal dus verteld, en zo goed zat ik er ook in. Zou dat komen doordat…
Net als Adam – Anchorman, The Big Short, Vice – McKay is Jay Roach het simpele komedie-genre (denk Austin Powers, Meet the Parents en Dinner for Schmucks) allang ontgroeid. Z’n laatste films worden steeds politieker (zie TV-films Game Change en Recount), en waar hij met The Campaign nog een combinatie tussen politiek en humor trachtte te maken, toonde hij met Trumbo al aan dat z’n politieke stem steeds sterker en scherper wordt. Met Bombshell zet…
Allereerst: The Peanut Butter Falcon is een geweldig mooi en zoet sprookje dat vooral uitblinkt doordat ’t hoofdonderwerp – een jonge man met Down ontsnapt uit een verzorgingshuis om beroepsworstelaar te worden en vindt op z’n homeriaanse queeste hulp (en ‘familie’) op een onverwachte plek – prachtig niet-sentimenteel wordt gebracht. Iets dat bij ‘dit soort’ films vaak een lastig te balanceren iets is. Maar dat zit hier dus behoorlijk goed. Allertweet: dit is ook een…
Allereerst een geruststelling voor alle fans van die Kubrick-klassieker: Doctor Sleep is eerder een ode aan The Shining, dan dat de film er opzichtig van wil profiteren. Veel meer een Stephen King-horror-fantasy dan een Kubrick-wannabe. En het respect dat regisseur Mike Flanagan voor Kubricks klassieker heeft, dat voel je vrijwel de gehele film. Daarnaast lijkt Flanagan intelligent genoeg om te weten dat hij ook niet met Kubrick moest gaan ‘concurreren’, en is Doctor Sleep vooral…
Martin Scorsese is ‘at the top of his game‘ in deze instant classic, die ergens ook wat nostalgisch en/of weemoedig aanvoelt. De film lijkt namelijk ook een beetje een afscheidsfilm van een top-generatie, mede ook omdat één van de hoofdrolspelers speciaal voor deze rol terugkwam van z’n ‘pensioen’. Maar om m’n waardering nog meer te duiden: het enige moment dat ik de lengte van de film voelde, was toen ik ergens halverwege wat honger kreeg.…
Het is dat Joon-ho Bong al vele jaren actief is (denk Memories of Murder, The Host, Mother, Snowpiercer én Okja), maar mocht je hem nog totaal niet kennen, dan zou je hem – na het zien van Parasite – best wel eens de Koreaanse Jordan – Us – Peele kunnen noemen, of de Koreaanse Yorgos – Dogtooth – Lanthimos. Want aan die films – en zeker ook de sfeer daarin – moest ik best vaak…
Wauw, wat blijft dit regiedebuut van Halina Reijn geweldig hangen zeg. Niet alleen omdat de film risico’s durft te nemen en weinig met de paplepel ingiet, maar zeker ook door Carice van Houtens en Marwan Kenzari’s bewijs dat ze internationaal ook aardig richting de top gaan. Voor iedereen die angst had dat door #metoo films minder risicovol zouden worden: Reijn bewijst hier het tegenovergestelde. En het aparte: qua niveau is Instinct bijna on-Nederlands ‘goed’ (zijn…
Het is lang geleden dat ik zó onder de indruk was van een film, en nog langer geleden dat ik wilde dat de film zou stoppen, zodat ik met m’n applaus kon beginnen..! Wat een ontzettend goede film is Joker zeg, met een megalomaan-goede Joaquin Phoenix (die weer bewijst één van de heersende acteerkoningen te zijn), maar vooral een film die me dingen liet voelen waarvan ik niet zeker was of ik die wel ‘mocht’…
Verwacht van Ad Astra “vette science-fiction” en je zult waarschijnlijk teleurgesteld de zaal uitlopen. Verwacht je echter een mooi klein menselijk drama, verpakt als science-fiction – denk Moon of High Life – dan beleef je deze film een stuk bevredigender. Genoeg om nog lekker over na te mijmeren, al trachtte die hypermoderne 4DX-zaal waarin ik de film zag – met heftig bewegende stoelen, wind, ‘regen’ in je gezicht en rook in de zaal – er…
Direct na afloop typte ik: “Is dit niet ‘gewoon’ Almodóvars Roma?“, waarbij ik wel iets van frictie voelde, omdat dat mogelijk wat zeurderig klinkt. Misschien doet “Roma meets Cinema Paradiso” deze film – met een schitterende Antonio Banderas in z’n moerstaal – beter eer aan. Al moet ik bij die initiële vergelijking wel melden, dat ik van Iñárritu’s ode aan de vrouwen in z’n leven wel meer onder de indruk was, dan van Almodóvars meer…