In de categorie: “Ik kijk veel, zodat jij niet alles hoeft te zien“, presenteer ik deze keer het opzichtig ongeïnteresseerd ogende Slingshot, een desillusionaire poging tot een interessant science-fiction-drama, dat vooral de basisregel van ‘drama’ vergeet: zorg dat je de essentie van de film in één (of max. twee) zinnen uit kunt leggen. Lukt dat niet interessant genoeg, dan is je verhaal mogelijk niet interessant genoeg om te verfilmen. Het lijkt alsof de makers het…
Doen ze het gewoon wederom, maar nu met een beginnend puber..! Ik werd vooraf al door een bevriende GZ Psycholoog getipt, die vooral verbaasd was hoe haar 8-jarige dochter en haar vriendinnetje het verhaal best goed leken te begrijpen, terwijl zij – vanuit haar normaliter zeer kritisch-professionele houding – zó enthousiast was dat ze deze film mogelijk wel als inspiratie- of referentiemateriaal bij systeemtherapie (a.k.a. gezinstherapie) in wil gaan zetten. En inderdaad: ik voelde me…
Zag deze film in het ’topfilms van 2024′-lijstje van een collega-recensent staan, en toen ik na afloop ontdekte dat deze Canadese film afgelopen maart op SXSW haar wereldpremière beleefde, trok m’n hoofd direct de conclusie dat dit inderdaad zo’n geweldige festivalfavoriet is. Ik was namelijk gruwelijk onder de indruk van deze film; zowel van debuterend filmmaker Ally Pankiw en haar prachtige en pijnlijk gelaagde script, maar ook van hoofdrolspeelster Rachel – Bodies Bodies Bodies, Bottoms…
Voor mij persoonlijk misschien wel de film waar ik dit jaar het meest naar uitkeek, nadat ik vorig jaar maart op SXSW in Texas aanwezig was bij een lezing van de makers, waar ik tijdens een sessie genaamd ‘Killing John Smith Indigenous Women Storytellers‘ aardig uitgedaagd werd over ‘hun kijk’ op regulier, westers drama. Waardoor m’n verwachtingen over of ik überhaupt wel mee kón gaan in het verhaal wat onzeker waren. Maar wat bleek: ik…
Sfeer- en acteertechnisch is Jeff – Shotgun Stories, Take Shelter, Mud, Midnight Special, Loving – Nichols’ nieuwste misschien wel de beste van 2024. Verhaaltechnisch lijkt Nichols echter iets te strak vast te houden aan Danny Lyons waargebeurde bronmateriaal, want er lijkt iets van ‘filmische focus’ te missen. Kan zeker wel wat interpretaties loslaten op dit door James Dean-/Marlon Brando-beïnvloede verhaal, maar dat voelt toch wel beetje als zoeken, waarbij ik vooralsnog enkel een wat herkenbaar…
Ik zag deze opmerkelijke, scherpe en ook ‘lieve’ film afgelopen februari reeds in New York, waar het overigens geweldig was om te merken dat het publiek (in het progressieve Angelika Film Center op Houston Street overigens) ook goed kon lachen om de ironie in het verhaal. Want deze Bhutaanse film lijkt vooral Amerika’s superioriteitsgevoel te parodiëren, in hoe ze ‘hun’ ideologie (democratie die enkel overruled mag worden met heel veel geld…) graag over de hele…
Voorafgaand aan A Quiet Place: Day One vroeg ik me al af hoe ze deze verhaallijn interessant konden krijgen, juist omdat we door A Quiet Place en A Quiet Place Part II allang weten wat er ná deze prequel gaat gebeuren. Maar die ‘zorg’ wordt in de openingsscène direct redelijk bevredigend beantwoord, wat overigens wel weer een volgend ‘probleem’ veroorzaakt. Daarover zeg ik verderop pas iets (na een “spoiler alert” natuurlijk), maar door het verhaal…
Oh wauw, ging ik deze film even met verkeerde verwachtingen in… Met een titel als I Saw the TV Glow en genreaanduiding “horror” verwacht jij mogelijk ook wel een The Ring-achtige freakiness over enge personen die uit tv-schermen kruipen, maar het engste aan deze film is toe moeten geven dat Fred Durst (inderdaad, van Limp Bizkit) best aardig kan acteren. Al is deze ietwat goedkope grap volledig nutteloos om deze film interessant te vinden, want…
Zo’n zelfreflecterende vraag als titel van een film trekt mijn aandacht sowieso wel, al bleek Am I OK? vooral een BFF-coming-out/of-age-comedy van zeker één opvallende regisseur: stand-up comedian Tig Notaro. Samen met Stephanie – In a World… – Allynne vertelt ze een verhaal over hartsvriendinnen, waarvan er één (Sonoya – Devs (tv), Ex Machina, Annihilation – Mizuno) plotsklaps besluit haar carrière voort te zetten in een ander land, terwijl de ander (Dakota – Madame Web,…
The Dead Don’t Hurt is een prachtig geschoten maar ook heeeeeeeeeeeeeeeeeel rustig western-drama van dichter Viggo Mortensen, bij het grote publiek natuurlijk beter bekend als acteur (uit onder andere Eastern Promises, Green Book en Lord of the Rings, to name a few). Maar ik noem hem hier vooral dichter, omdat dit wel een erg poëtische én archetypische film is, waarin goed en kwaad zo heerlijk zwart-wit gezet kunnen worden, en je dus lekker mee wilt…
Ergens schaam ik me bijna dat ik vooraf ietsjes twijfelde bij deze film. “Linklater die een ogenschijnlijk simpel-vermakelijke rom-actie-com-thriller maakt?” was m’n overall feeling voorafgaand. Nu achteraf voel ik dus wat ‘schaamte’ (ik dramatiseer graag ja ;)), maar vooral ook één grote glimlach, want Hit Man (zie hoe deze beroepsnaam los van elkaar geschreven wordt, waardoor de betekenis óók anders kán zijn) combineert eigenlijk alles waarom ik als pre-tiener ooit van film ben gaan houden:…
Ja, in een cynische en/of meer kritische bui zou je dit de “Lidl-versie van A Quiet Place” kunnen noemen, maar in zo’n bui was ik zeker niet, toen ik deze medium-tot-post-apocalyptische ‘horror’ met Nic Cage zag. Ik vond het wel een lekker ‘klein’ dystopisch verhaal dat vrij duidelijk toewerkt naar een best hoopvol en dramatisch einde, en tussendoor via kleine gezichtsuitdrukkingen toont dat de makers wel degelijk ‘begrijpen’ hoe wij mensen in elkaar zitten. Terwijl…