Vanwege het recente overlijden van ‘The King of Cult’ Roger Corman en een veel te lang uitgestelde ‘cinefiel-film-avondje’, besloten we gisteravond een van ’s meesters belangrijkste (?) films te kijken. Met William – Star Trek – Shatner in niet alleen één van z’n eerste grote rollen, maar ook in een rol waarin je hem waarschijnlijk nóóit zou verwachten. En dat in een film met een boodschap die nu nog altijd über-urgent is, maar dan wel…
Misschien wel het verrassendste aan deze Oscarwinnaar is dat het overgrote deel van de film eigenlijk ‘oorlogsverwerkingsdrama’ is, waarbij de visual effects (waarvoor de film dus Guardians 3, Napoleon, The Creator en M:I – Dead Reckoning 1 versloeg!) vooral ondersteunend aan het verhaal ingezet worden. En dat verhaal is – zie de titel – een lekker klassiek Godzilla-origin-achtige-story, maar wat dus vooral gaat over eer, opoffering en iets van verlossing voor een volk dat zich…
Ik moet eerlijk toegeven dat ik me, als cisgender-heteroseksuele man, wel een beetje aan de hand genomen voel worden door Luca Guadagnino, bij onderwerpen die normaliter ‘spectaculairder’, populistischer of juist onderdrukt getoond worden in film. Waar hij met Call Me by Your Name voor mijn gevoel een groot deel van m’n laatste restje homofobie wist te verwijderen en met Bones and All een soms ietwat ongemakkelijk rauwe link legde tussen liefde, dood en seks, daar…
Het eerie gevoel dat Alex – Ex Machina, Annihilation, Men, Devs (tv) – Garlands nieuwste film oproept komt volgens mij doordat hij een ‘waarschuwingsfilm’ heeft gemaakt in een stijl die je kent van klassiekere oorlogscorrespondent-verhalen, maar dan gezet in zo goed als hedendaags Amerika. Met een president (Nick Offerman) die koste wat het kost aan de macht wil blijven, en daarvoor alles de vernieling in laat lopen. Maar Civil War gaat vooral over journalisten en hun…
Jeymes – The Harder They Fall – Samuel flikt het gewoon weer: een lange tijd door een witte bril gezien genre hyper-dynamisch en volledig omgooien. En dat op een heerlijk creatieve manier die sommige ‘snowflakes‘ (ik gebruik deze term nu voor degenen die deze zelf verzonnen lijken te hebben) zó tegen de haren instrijkt, dat ik zojuist schrok van het IMDb-cijfer voor deze film. Want een bijbelverhaal herschrijven met vrijwel alleen zwarte karakters is natuurlijk…
Winnaar van drie European Film Awards, een wederom geweldige Mads Mikkelsen (in z’n moerstaal lijkt ie toch altijd nog nét wat beter), geïnspireerd op waargebeurde feiten, recent nog op de shortlist voor de ‘Best International Feature’-Oscar en met een priviliged bad guy waarvan je al snel hoopt dat ie gruwelijk aan z’n einde gaat komen: dat is Bastarden, hier uitgebracht als The Promised Land. Als ik bovenstaande clickbait-technisch in een oneliner zou moeten vangen, dan…
Pffoee hey, het is best zwaar/intens om deze film niet lang na The Zone of Interest te zien. En al voelde de film een beetje als ‘waargebeurd-RTL5-maandagavond-drama’ (wat opmerkelijk is, als je weet dat ie gemaakt is door Ava – Selma, When They See Us (tv) – DuVernay), raakte de film me wel zó hard, dat ik eigenlijk vind dat elke middelbareschoolklas hier verplicht naar toe zou moeten. Of het dan onder het vak geschiedenis…
Wat is het toch fijn om nog geen kwartier in een film al te wéten dat je hem gruwelijk goed gaat vinden. En dat je dan dus nog zeker anderhalf uur mag genieten van de scherpe blik van een debuterend regisseur. Als je dan leest dat hij wel aan de Watchmen-serie geschreven heeft (de serie die mij ook over Black Wall Street in Tulsa leerde, iets dat in mijn (witte?) geschiedenislessen niet onderwezen werd), dan…
Allereerst: ik wist vooraf dus niet dat er schijnbaar zes (!!) Dune-boeken zijn geschreven door Frank Herbert. Ten tweede: Dune: Part Two is qua productie en ‘grootsheid’ misschien wel het beste of vetste ooit gemaakt op sci-fi-gebied. En ten derde: qua spirituele beleving vond ik het eerste deel toch wel een stuk interessanter… En dit schrijf ik dus binnen 30 minuten nadat ik de lokale IMAX-zaal uitliep, waar ik dus wel werd weggeblazen door de…
“Waarschijnlijk het belangrijkste kunstwerk dat dit jaar in de bioscopen te zien is“, was m’n voorzichtige eerste reactie toen de aftiteling van deze indrukwekkende ‘Best Picture-nominee‘ startte. Nu is het zo’n 36 uur later, en van de uren die ik daarvan wakker was, waren er vele gevuld met napraten, nadenken en napluizen over wat Jonathan – Sexy Beast, Birth, Under the Skin – Glazer nou allemaal wil vertellen met dit ook vrij experimentele, audiovisuele meesterwerk.…
Ik vind het inmiddels best jammer dat deze lang niet zo hard binnenkwam als dat ik hoopte (waren m’n verwachtingen te hoog?). Terwijl ik nu achteraf nog steeds pissig(er) word om die mega-toxische vader in het verhaal, wiens opvattingen ook nu nog voor velen vrij normaal zijn, helaas. Daarnaast is het acteerwerk ook erg goed, en moest ik de volgende dag in een gesprek met een vriend over opvoeden meermaals hieraan terugdenken… Dus mogelijk is…
Op het eerste gezicht lijkt het verschil tussen de film uit m’n vorige recensie – How to Have Sex – en dit vluchtelingendrama niet groter te kúnnen zijn, maar qua beleving verschillen de twee hoofdkarakters lang niet zoveel als dat sommigen ons willen doen geloven. Io Capitano toont namelijk net zo goed de vrolijke tienerdynamiek tussen Seydou en Moussa in het Senegalese Dakar (waar ze het ogenschijnlijk helemaal niet zó verkeerd lijken te hebben?) als…