Mogelijk doordat Ferrari’s hoofdkarakter zeer bewust een emotionele afstand in stand hield, lijkt het overgrote deel van de karakters in de film ook wat inwisselbaar, waardoor mijn betrokkenheid bij deze nieuwe Michael – Collateral, Heat – Mann-film verrassend laag bleef. Dus zoals het hoofdkarakter zelfbewust z’n emoties weg moest drukken om überhaupt in die harde business te kunnen werken, voelt de film ook een beetje ontdaan van die emotie. Of althans: Mann heeft er niet…
In drukke periodes heb ik ook best vaak zin in gewoon lekkere ‘makkelijke’ films, en dát is deze Netflix-film meer dan genoeg. En misschien doe ik Missing daar wel tekort mee, want zeker op vorm-vlak hebben ze iets hips nu (eindelijk?) eens een keer volledig ‘ervaring-ondersteunend’ ingezet. Of in eenvoudiger termen: vet gemaakt met alleen maar digitale en/of online beelden, waardoor je als kijker ook continu niet alles weet wat je wilt weten, met die…
Als Anatomy of a Fall enkel een aanklacht is tegen de suggestiviteit van Franse rechtbanken, dan is de film al de moeite waard. Maar dat is slechts context. De reden dat Anatomy of a Fall de Palme D’or won in Cannes – en nog een tweede, terechte en heerlijk creatief genaamde “Palme Dog” (voor de hond in de film!) – is mogelijk het beste te duiden door te vermelden dat dit rechtbankdrama (waarvan de enige…
Ik vond het ‘beste’ aan Priscilla – naast de heerlijke pink-poppy stijl van Sofia (Lost in Translation, Somewhere, The Bling Ring) Coppola, de geweldige muziekkeuze en een ongelooflijk goede hoofdrolspeelster – dat het ‘gelukkig’ niet over ’the King’ (Elvis dus) gaat, maar juist Priscilla’s beleving van hun relatie toont. Gebaseerd op Priscilla Presley’s memoires, waaruit blijkt dat die relatie – ondanks ook flink wat mooie momenten – best toxisch was. Waardoor ik me ook afvroeg…
Hoppa, gewoon op de laatste dag van het jaar binnenkomen als nummer 5 in m’n top 15 van 2023. Iets dat soms ook ‘net-gezien-enthousiasme’ kan betekenen, maar ik heb deze film naderhand nog veelvuldig aangehaald tijdens diverse borrels en/of gesprekken. Met andere woorden: Sanctuary houdt stand. Ook al vraag ik me af hoe een psychotherapeut naar deze film zou kijken, als in: zit er iets van ‘waarheid’/logica in hoe de twee hoofdrolspelers – Christopher (Poor…
Voorafgaand wist ik enkel dat Colman – Ma Rainey’s Black Bottom, Euphoria (tv), Candyman – Domingo heel hard werd geprezen voor zijn hoofdrol in deze film. Dat deze door Higher Ground (en dus door de Obama’s) geproduceerde film ging over de organisator van één van de belangrijkste marsen ooit, die bevriend was met onder andere Dr. King, en die vanwege z’n geaardheid misschien nog wel harder werd gediscrimineerd dan vanwege z’n huidskleur, dat leerde ik…
Mocht je een wat teer (of zelfs homofoob en/of conservatief) zieltje hebben, lever deze dan in bij de poort en betreed Saltburn, voor mij één van 2023s vetste verrassingen en de absolute droomdoorbraak van acteur Barry – The Banshees of Inisherin, The Green Knight, Dunkirk – Keoghan (zeker als je zijn real life history erbij betrekt). Al is Saltburn wel degelijk ook een nare film over bijna beestachtige verlangens en het onvermogen om met verlies om…
Yes, gelukkig is de distributeur zo slim geweest om de releasedatum van deze mooie ‘dramedy‘ naar voren te halen, want één van mijn eerste gedachten bij de start van The Holdovers was: “Wauw, dit lijkt te beginnen als een fijne Kerstfilm!“. En wat bleek: dat bleek het ook te zijn, en zeker niet enkel omdat het verhaal zich afspeelt tijdens het titulaire ‘overblijven’ op privéschool Barton tijdens de Kerstdagen. Vooral vanwege de mooie menselijke boodschap,…
Duidelijk passend in de hedendaagse trend waarin grote namen uit de geschiedenis vanuit het huidige tijdsgewricht worden gezien (of mogelijk wel ‘herzien’), al zit Maestro’s scherpte in dat het ditmaal níet de man is die problemen veroorzaakt vanwege een gekwetst ego of zo. Dat is hier namelijk subtiel omgedraaid, waarmee het zeker geen ‘ouderwetse’ wittemannenfilm geworden is. Daarvoor onthult schrijver, producent, regisseur, hoofdrolspeler én (verwachte/voorspelde) Oscarwinnaar Bradley Cooper namelijk ook iets dat ik nog niet…
Als ik eerder had geweten dat Leave the World Behind een maatschappijkritische drama-thriller van de maker van Mr. Robot (tv) was, dan had ik geprobeerd vooraan te staan bij de wereldpremière op het AFI Fest in Los Angeles afgelopen oktober. Nu overdrijf ik daarmee mogelijk wat, maar had ik vooraf dus méér geweten, dan waren m’n verwachtingen mogelijk ietwat té hoog geweest. Niet dat ik deze Netflix-film niet interessant gaaf vond hoor – met een…
Jim Cummings is misschien wel de meest ’toegankelijke’ (onafhankelijke) Amerikaanse filmmaker, die op X/Twitter doodleuk en volledig pretentieloos tips of advies vraagt aan (en deelt met) volgers. Toen ik gisteravond z’n derde film zag – na het fantastische Thunder Road en ’t heerlijk creatieve The Wolf of Snow Hollow – voelde het dus ook een klein beetje alsof ik naar werk van een ‘fijne bekende’ zat te kijken. Natuurlijk beïnvloedt dan mijn oordeel, maar die…
Bij een groot regisseur als Ridley – Alien, Blade Runner, Gladiator, The Martian – Scott weet je, dat als de actiescènes en vertelling wat afgevlakt aanvoelen, hij dus niet dát verhaal primair wil vertellen. Dus dat Napoleon een beetje als een samenvattende brugklas-geschiedenisles aanvoelt, dat móet dan toch wel de bedoeling zijn. Waarmee de focus komt op iets dat ik ook al bij Oppenheimer zag (en misschien dat Barbie hier thematisch ook wel bij ‘past’):…