Op het eerste gezicht lijkt het verschil tussen de film uit m’n vorige recensie – How to Have Sex – en dit vluchtelingendrama niet groter te kúnnen zijn, maar qua beleving verschillen de twee hoofdkarakters lang niet zoveel als dat sommigen ons willen doen geloven. Io Capitano toont namelijk net zo goed de vrolijke tienerdynamiek tussen Seydou en Moussa in het Senegalese Dakar (waar ze het ogenschijnlijk helemaal niet zó verkeerd lijken te hebben?) als…
Damn, toen ik twee dagen na het zien van deze Britse film de trailer zag in de bioscoop, raakte ik direct wéér ontroerd. Zoveel indruk maakte dit ontzettend realistische drama – met een geweldige Mia McKenna-Bruce in een doorbraakrol – over traumatiserende grensoverschrijding tijdens een vakantie op Kreta. En het enge is: de jongen die zich er schuldig aan maakt, heeft het waarschijnlijk helemaal niet door gehad. Waardoor bij mij ook even het creepy gevoel opkwam…
Yes, wat een heerlijke film is deze nieuwste, overduidelijke Yorgos – Kynodontas (a.k.a. Dogtooth), Killing of a Sacred Deer, The Favourite – Lanthimos-film. Zo heerlijk zelfs, dat m’n eerste aantekening misschien wel Lanthimos’ motivatie toont: “Fuck society, here’s what’s wrong with it and let’s create our own!“, om een paar minuten later de volgende voorlopige conclusie te vormen in m’n hoofd: “Een beetje de subtiele versie van Barbie, in hoeverre je over subtiel kunt spreken…
Als je die zes BAFTA-nominaties voor dit prachtig pijnlijke, maar ook intrigerend ‘trippy‘ portret over eenzaamheid en depressie afzet tegen die ontbrekende Oscarnominaties, dan voel je waarschijnlijk direct hoe conservatief The Academy toch nog altijd is. Ik vrees namelijk dat ik wel weet waarom Amerikanen hier hun vingers niet aan durfden te branden, al hoop ik hard ongelijk te hebben. Maar terug naar de film zelf, die nogal hauntingly in m’n hoofd blijft hangen. Niet alleen…
Het lijkt alsof Society of the Snow misschien wel beter aankomt bij mensen die het waargebeurde verhaal níet kennen. Al lijken reacties van Uruguayanen die enkelen van de ‘overlevers’ kennen nóg positiever te zijn. Ik kende het verhaal wel al, net als iedereen die Frank – Arachnophobia, Congo – Marshalls versie met Ethan Hawke in de hoofdrol heeft gezien. Maar doordat ik me de gruwelijkheid herinnerde, had ik niet de grootste drang om deze Netflix-film…
Yes, wat een heerlijke Hollandse film, dit gabber-coming-of-age-misdaaddrama met een erg goede Joes – De Slimste Mens (tv), Dirty Lines (tv) – Brauers en een bij vlagen hilarische maar ook creepy Jim – Joardy Season (YouTube), Mocro maffia (tv) – Deddes. Ook voor een niet-gabber als ik was de soundtrack heerlijk nostalgisch, de scene af en toe te herkenbaar, en het einde eigenlijk best goed. Al volgt het verhaal wel een ietwat (te?) duidelijk weg,…
Mogelijk doordat Ferrari’s hoofdkarakter zeer bewust een emotionele afstand in stand hield, lijkt het overgrote deel van de karakters in de film ook wat inwisselbaar, waardoor mijn betrokkenheid bij deze nieuwe Michael – Collateral, Heat – Mann-film verrassend laag bleef. Dus zoals het hoofdkarakter zelfbewust z’n emoties weg moest drukken om überhaupt in die harde business te kunnen werken, voelt de film ook een beetje ontdaan van die emotie. Of althans: Mann heeft er niet…
In drukke periodes heb ik ook best vaak zin in gewoon lekkere ‘makkelijke’ films, en dát is deze Netflix-film meer dan genoeg. En misschien doe ik Missing daar wel tekort mee, want zeker op vorm-vlak hebben ze iets hips nu (eindelijk?) eens een keer volledig ‘ervaring-ondersteunend’ ingezet. Of in eenvoudiger termen: vet gemaakt met alleen maar digitale en/of online beelden, waardoor je als kijker ook continu niet alles weet wat je wilt weten, met die…
Als Anatomy of a Fall enkel een aanklacht is tegen de suggestiviteit van Franse rechtbanken, dan is de film al de moeite waard. Maar dat is slechts context. De reden dat Anatomy of a Fall de Palme D’or won in Cannes – en nog een tweede, terechte en heerlijk creatief genaamde “Palme Dog” (voor de hond in de film!) – is mogelijk het beste te duiden door te vermelden dat dit rechtbankdrama (waarvan de enige…
Ik vond het ‘beste’ aan Priscilla – naast de heerlijke pink-poppy stijl van Sofia (Lost in Translation, Somewhere, The Bling Ring) Coppola, de geweldige muziekkeuze en een ongelooflijk goede hoofdrolspeelster – dat het ‘gelukkig’ niet over ’the King’ (Elvis dus) gaat, maar juist Priscilla’s beleving van hun relatie toont. Gebaseerd op Priscilla Presley’s memoires, waaruit blijkt dat die relatie – ondanks ook flink wat mooie momenten – best toxisch was. Waardoor ik me ook afvroeg…
Hoppa, gewoon op de laatste dag van het jaar binnenkomen als nummer 5 in m’n top 15 van 2023. Iets dat soms ook ‘net-gezien-enthousiasme’ kan betekenen, maar ik heb deze film naderhand nog veelvuldig aangehaald tijdens diverse borrels en/of gesprekken. Met andere woorden: Sanctuary houdt stand. Ook al vraag ik me af hoe een psychotherapeut naar deze film zou kijken, als in: zit er iets van ‘waarheid’/logica in hoe de twee hoofdrolspelers – Christopher (Poor…
Voorafgaand wist ik enkel dat Colman – Ma Rainey’s Black Bottom, Euphoria (tv), Candyman – Domingo heel hard werd geprezen voor zijn hoofdrol in deze film. Dat deze door Higher Ground (en dus door de Obama’s) geproduceerde film ging over de organisator van één van de belangrijkste marsen ooit, die bevriend was met onder andere Dr. King, en die vanwege z’n geaardheid misschien nog wel harder werd gediscrimineerd dan vanwege z’n huidskleur, dat leerde ik…