Yes, Asteroid City is een overduidelijke Wes Anderson-film (maar zonniger dan z’n meeste eerdere films), maar nog duidelijker is dat hij wil dat jij je als kijker continu beseft dat je naar een ‘film’ aan het kijken bent; of in elk geval: naar een verfilming van een toneelstuk waarvan het maakproces becommentarieert wordt door ‘onze’ verteller: Bryan Cranston. Waardoor ik me dus vanaf het begin al af zat te vragen: “Waarom wil ie ons continu…
Als je ongeveer 50% van de speelduur van een horrorfilm jezelf afvraagt waarom je jezelf dit aandoet, dan kan dat natuurlijk een enorme dis zijn, maar hier bedoel ik dit grotendeels positief. Juist doordat de fu_&*ng enge horror zo ‘ogendichtknijpend’ was, valt het contrast met het vrij rustige drama in het verhaal nog meer op. En zou alle horror misschien een metafoor voor het wel/niet verwerken van heftig familienieuws zijn, of wilde Stephen King (op wiens…
Deze regiedebuutfilm van acteur Jake – New Girl (tv), Drinking Buddies, Spider-Man: Across the Spider-Verse – Johnson is vooral gewoon een erg leuke, ‘fijne’ American indie, zonder grote onderwerpen te schuwen, maar ook nooit vergetend dat het vooral als (tragi)komedie bedoeld is. Met talloze creatieve vondsten, leuke cameo’s en een gegeven dat goed ‘verwarrend’ en (licht-)scherp-absurdistisch wordt neergezet. Ergens zou het zo een remake van een (onbekende) Franse film kunnen zijn geweest (juist vanwege het…
“Holy bloody moly“, zo luidde m’n tweede aantekening na het zien van Ari – Hereditary, Midsommar – Asters nieuwste, met een geweldig acterende Joaquin – Joker, The Master – Phoenix. Beau is Afraid is namelijk met afstand de raarste film van het jaar (en ik zag Brandon Cronenbergs Infinity Pool ook al (recensie volgt nog)). Maar mogelijk dat jouw mind nu wel al schreeuwt: “Hey FILMOFIEL, wat was je eerste aantekening dan??” Nou, ik zal…
Ooit brak Scrubs (tv)-acteur Zach Braff als regisseur lekker door met z’n American indie Garden State (met/tegenover Natalie Portman), waarna zijn Wish I Was Here en Going in Style hem niet echt naar grotere hoogten wisten te stuwen. Maar met A Good Person biedt hij Florence – Midsommar, Don’t Worry Darling – Pugh (en ook Morgan Freeman) een geweldige kans om écht te shinen. En dan is de film zeker niet perfect hoor (de film volgt…
Misschien wel het meest opvallende aan dit regiedebuut van Riley (kleindochter van Elvis) Keough en Gina Gammell, is hoe teder oordeelloos hun vertelling over deze jongeren op het Pine Ridge-reservaat in South Dakota, USA is. Al is de wereld waarin onze hoofdkarakters (fantastisch naturel gespeeld door non-acteurs) zich bevinden allesbehalve teder. War Pony biedt namelijk ook een ongenadig hard en deprimerend beeld van een verdwijnende cultuur, en hoe een ogenschijnlijk weerloos volk (al wordt met…
Opvallend dat de twee meest recente Noorse films die ik zag, deze Syk pike (hier uitgebracht als Sick of Myself) én The World Person in the World, er weinig moeite voor doen om hun hoofdkarakters sympathiek over te laten komen. Maar waar dat in TWPitW nog verankerd leek in een soort onvermogen om échte verbinding aan te gaan, daar wordt in Syk pike iemand opgevoerd die ogenschijnlijk aan het Syndroom van Münchhausen lijdt: een psychiatrische…
Mogelijk dat ik ietwat te ‘gewend’ ben aan meer slick Amerikaanse vertellingen, maar deze Britse film van Jon S. – Stan & Ollie, Filth – Baird – over hoe de uitgeefrechten van het in de Sovjet-Unie gemaakte Tetris uiteindelijk in onder andere Nintendo-handen kwam – liet me wat ‘mwah-ig’ achter. Mogelijk was ik meer onder de indruk geweest als ik wél bij de SXSW-première in Austin was geweest (waar de echte maker van het spelletje bijvoorbeeld…
Na een paar stevige uitstapjes (Skyfall, Spectre en 1917) is Sam Mendes ’terug’ in het meer subtiele werk. En dan is dat nog een behoorlijk eufemisme, want hoe in Empire of Light vrijwel alle karakters afzonderlijk een subtiliteit tonen waarvoor “Bond, James B.” misschien wel drie of vier films nodig heeft, dat maakt van dit vrij rustige drama een soms wat onzichtbaar pareltje. Met Olivia – The Lost Daughter, The Favourite – Colman die wederom…
Ja, mijn beleving van Air kan ik echt niet los zien van m’n volledige Texas/SXSW-avontuur, maar daarover zal ik verderop wat uitweiden. Maar mijn beleving was dus zo intens, dat ik meerdere momenten mee wilde klappen (met het Amerikaanse publiek); iets dat ik normaliter niet zou doen. Ik ben overigens ook wel een behoorlijke sucker for sportsuccesverhalen. En wat ik ook meerdere momenten voelde, was enorm genot om zowel het spel, scenario én de geweldige…
Het ‘head of the Film & TV festival‘ op SXSW bezigde tegen het premièrepubliek (waar ik als lucky bastard onderdeel van was) hetzelfde als wat ik wel eens tegen klanten bij de videotheek zei vroeger: “Hoe f&*#ing jaloers ben ik op jullie, dat jullie deze film nog voor het eerst mogen gaan zien.” Want inderdaad: Julio Torres’ Problemista is zó volstrekt uniek, creatief én geweldig leuk (naar mijn mening althans), dat ik ‘m graag weer…
Allereerst: Till is een behoorlijke must-see voor iedereen die nog nooit van de naam “Emmett Till” heeft gehoord. Ik kende z’n naam al een stuk langer, maar wist niet veel over de verschrikkingen die hem zijn overkomen. Wat ik wel wist, is dat z’n naam veelvuldig werd gebezigd als het over raciale schofterigheid ging, als in: dat zijn dood een heftig negatieve mijlpaal in de ‘recente’ Amerikaanse geschiedenis was, dat bleek wel rondom berichtgevingen over…