Nadat Bart Chabot laatst bij Pauw & Witteman een warm pleidooi voor The Whistleblower hield (en helaas toch ook wel iets verklapte) en ik op Facebook nogal geschokte reacties op deze film zag verschijnen wist ik dat ik ‘m snel moest zien. En op één of andere manier was ik bang dat het een wat cliché kritische film zou zijn, maar wat ik gisteren zag maakte me zó ontzettend kwaad dat ik in mezelf bijna dingen op…
Beginners is een mooie kleine maar zeer herinneringswaardige en behoorlijk autobiografische film van Mike Mills die iets aparts weet te bewerkstelligen: de film liet me zo’n ontzettend fijne maar vervaarlijke ‘filmverliefdheid’ voelen, terwijl de relatie die getoond wordt helemaal niet ‘perfect’ was. Als in: ik schrijf wel eens over ’t gevaar van te hard geloven in een verliefdheid die je alleen in films ziet, wat daardoor een obstakel kan zijn/worden in ‘echte’ relaties. Maar hier laat…
Toen ik een tijdje geleden voor ’t eerst de trailer voor Real Steel zag dacht ik nog: “WTF..????“, maar na het zien van deze film gistermiddag kan ik niets anders zeggen dan dat hij me zeer positief verraste. Ten eerste was het disbelief dat ik moest suspenden lang niet zo groot als ik vooraf dacht (waarschijnlijk doordat de film maar negen jaar in de toekomst speelt en er nog duidelijke links naar onze tijd zijn), en daarnaast…
Ik moet allereerst melden dat ik aangenaam verrast was door De Heineken Ontvoering. Niet alleen is het een Nederlandse film die ietwat boven het maaiveld uit durft te steken door écht op de karakters te focussen, maar daarnaast blijft de film ook op een aardige manier hangen. En wat zal Gijs Scholten van Aschat trots zijn op z’n zoon Reinout..! Zelf ben ik net te jong (wat heerlijk om dat eens te typen ;)) om…
Het allereerste dat opviel aan Margin Call waren de onbekende productie- en distributiemaatschappijen aan het begin van de credits. Omdat ik ‘m in de sneak zag bekroop me toen lichtjes het gevoel: “Oh oh, is dit niet een straight-to-DVD-titel?“, maar toen ik de naam Kevin Spacey zag verschijnen wist ik het: dit is die film over die financiële instellingen die hopelijk zo scherp is dat er daarom geen grote maatschappij haar vingers aan durfde te…
Yes, wat heerlijk om een goed harde en spectaculaire politie-actie-thriller te zien die niet in de Hollywood gemaakt is. Ik bedacht me tijdens het kijken namelijk dat een opkomende economische grootmacht als Brazilië natuurlijk ook op het gebied van coole films steeds meer hun steentje begint bij te dragen. Dat zagen we al met Cidade de Deus en het eerste deel van Tropa de Elite, en hier gaan ze gewoon verder. Maar dan moeten ze…
Twee momenten in een film die als een mokerslag aankomen is natuurlijk al ontzettend knap, en het toont vooral hoe diep ik in de film zat. Want waar ik vooraf iets van aarzeling voelde om deze film te kijken ben ik achteraf bijna net zo blij dat ik ‘m gezien heb als na het zien van El secreto de sus ojos. Die film trok me ook heel subtiel erg diep het verhaal in, terwijl het…
Het meest opmerkelijke aan deze film is misschien wel dat zo weinig mensen ‘m kennen. De titel en de poster hebben altijd wel ergens in m’n achterhoofd gezeten, en ik zag ‘m dus ook afgelopen maandag pas voor ’t eerst. Terwijl deze film in 1992 toch de speciale juryprijs won op het Sundance filmfestival, waar één van de andere genomineerden in die categorie ene Quentin Tarantino was met Reservoir Dogs. IMDb herkent ‘m ook niet…
In de categorie “meest onbegrepen films van het jaar” staat Wrecked erg hoog. Deze “Adrien Brody wordt wakker in een gecrashte auto met geheugenverlies”-film gaat veel meer over z’n karakters route door ’t vagevuur, op zoek naar vergeving voor al dan niet begane zonden dan dat het over ’t plot van de film gaat. Want dat is inderdaad best mager. En niet dat het de film van ’t jaar is, maar het is wel zo’n…
Ik heb een beetje een ambivalent gevoel bij Steven Soderberghs Contagion. Aan de ene kant weet hij een sfeer neer te zetten die ik nog altijd ‘voel’, en dat is best knap. Aan de andere kant liep ik ook de zaal uit met een “Hey, waar was nou ’t spektakel?“-gevoel. En achteraf gezien is dat deels kritiek, maar ook deels een compliment. Soderbergh gaat namelijk niet voor de standaard Hollywood-formulefilm, en daardoor voelt de film…
Ondanks dat de aandacht tijdens het laatste Cannes-festival naar die andere Deense regisseur ging (die met Melancholia overigens ook één van de beste films van ’t jaar afleverde, naar mijn bescheiden mening), daar ging Nicolas Winding Refn wel even met de regieprijs aan de haal voor het geweldige Drive, afsluiter van het PAC-festival afgelopen zondag. Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen met m’n praise voor deze film, maar misschien is het grootste compliment…
Uit betrouwbare bron weet ik dat ik Morvern Callar nog altijd moet zien, en als die film uit 2002 cinematisch net zo verrassend/overdonderend is als deze nieuwe van Lynne Ramsay, dan weet ik het nog zekerder. Want damn!, wat blijft deze film op een indrukwekkende manier hangen. Hij werd afgelopen zondag als derde film vertoond tijdens het PAC-festival, waar ik de vierde film bewust heb laten schieten vanwege m’n vermoeidheid, maar mogelijk kon ik me daardoor…