En wéér kan ik een fijne klassieker van m’n lijstje afstrepen, en wederom was ik erg blij verrast. Niet alleen dat het eigenlijk helemaal niet echt een western is (wat ik dacht), maar vooral vanwege de nogal ‘onvoordelige’ rol van onze eigen Humphrey Bogart. Hij is niet alleen een enorme loser, maar ook nog eens een paranoïde klootzak. En dat was ie ook al voordat ze de ‘schat’ uit de titel vonden… Het is 1925,…
Damn, wat blijft die muziek in m’n hoofd hangen..! En als ik zo op IMDb de reacties van mensen op Small Town Murder Songs zie, dan merk ik dat ik er nog altijd niet boven kan staan, als simpele mainstream-kijkers een karakterstudie als Small Town Murder Songs gaan afzeiken omdat ze niet begrijpen wat de makers met deze film wilden, en het dan maar gaan gooien op “’n slecht plot, saaie karakters en de slechtste…
Zes jaar geleden verraste Miranda July mij behoorlijk met Me and You and Everyone We Know, een lieve rare film over het maken van een connectie met een ander persoon. Nu komt deze behoorlijk veelzijdige kunstenares met The Future, die mij in eerste instantie “Zit ik nu naar performance art te kijken..?” deed denken, maar uiteindelijk toch wel erg mooi is. Denk aan Me and You and Everyone We Know meets Synecdoche, New York meets…
Yes, wederom was het heerlijk om een classic te ontdekken. Ditmaal was ’t High Noon uit 1952, over een marshall die vanuit eer en nobiliteit besluit een stadje te redden van een outlaw, ook al zijn de bewoners zwak en makkelijk te manipuleren. Zou dat kritiek op onze maatschappij zijn, of een teken dat we altijd helden nodig blijven hebben die wél op durven te staan tegen onrecht, hoe ‘zwak’ de grote massa ook is..?…
Als behoorlijk groot fan van Stanley Kubrick, maar vooral van zijn films, kwam ik deze laatst ergens tegen. Eén van z’n eerste films, gemaakt toen ie 25-26 was en op een bijstandsuitkering in New York woonde. En waar The Killing, die hij een jaar later zou maken, een stuk imposanter en ‘volwassener’ lijkt, zie je hier al z’n enorme talent doorschemeren. Toch vond ik het verschil met The Killing, en zeker ook met Paths of…
Het zou wat van ‘krantenkopgeilheid’ getuigen als ik zou zeggen dat een film over een bomaanslag in een Belgisch winkelcentrum blew me away. En uiteindelijk deed 22 mei dat ook niet, want de film is – ondanks grote thema’s als schuld, pijn, vergeving – veel te ‘persoonlijk’ om dat wegblazen nodig te hebben. Ik denk er alleen aan, omdat ik vrijwel de gehele film erg diep in de film zat, wat mijn kijkervaring enorm en…
Ja, Andy Serkis is geweldig in z’n motion captured rol als Caesar, de chimpansee die uiteindelijk een groep apen aanvoert in hun poging te ontsnappen aan de mensen die hen gevangen houden. Maar hoe eng is het dat een voornamelijk computer generated karakter het interessantse karakter is in een film, met de meeste diepgang en dramatische ontwikkeling? Aan het eind van de film juichte zo’n beetje iedereen voor de apen. Zou de in Hollywood debuterende…
Vanaf de eerste scène is het al duidelijk dat dit een leuke, creatieve en quirky dramedy gaat worden. Als de voice-over van hoofdkarakter Oliver Tate ons net licht ironisch duidelijk heeft gemaakt dat de (enige) reden waarom we ’s ochtends uit bed komen is dat we ons willen definiëren als een individu, maakt de camera een zoom-in naar het hoofd van Oliver. Tijdens de zoom ‘jumpt’ ie echter een paar keer, en net vóór het…
Net nadat ik hoorde dat The Devil’s Double in de sneak zou zijn, en net voordat ik ‘m zag, las ik snel in een review dat je de film eigenlijk met dezelfde zekerheid verlaat als waarmee je hem in ging, en dat is dat Uday Hoessein (Saddams zoon) een monster was, wat de reviewer met de vraag liet zitten: “What was the point, exactly?” Ik kan het niet meer met hem eens zijn. Want ik…
Er zit iets ongemakkelijks aan Jack Goes Boating. Ik zou het uit willen leggen als “eerlijkheid” (denk uncomfortable silences), maar kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die het “saai” noemen, of nog teveel leunend op de theaterachtergrond van het verhaal. Het meer dan geweldige en schaamteloze acteerwerk en de subtiele regie van Philip Seymour Hoffman (z’n debuut!) zorgde er bij mij echter voor dat ik nog altijd met een ietwat ongemakkelijk, maar wel…
Of het nou een hommage aan of een kopie van Spielberg-films als E.T., Close Encounters of the Third Kind en The Goonies is of niet, ik was behoorlijk en zeer aangenaam verrast door Super 8. En dan bedoel ik niet dat het verhaal zo enorm verrassend is, maar dat J.J. Abrams in deze tijd van simplificaties juist een film in die stijl, met zo’n rustige opbouw en met zo’n ‘kleine’ essentie heeft durven en kunnen…
De eerste keer dat ik deze film zag was ik meer dan zeer aangenaam verrast, maar toen ik ‘m afgelopen zondag voor de tweede keer zag moest ik m’n “9” wel wat bijstellen. Als ik cijfers zou geven zou ik op een 7,8 uitkomen denk ik. Maar zo ongenuanceerd wil ik niet zijn, vandaar onderstaande alinea’s ;). Het opmerkelijkste aan Leaves of Grass is de dubbelrol van Edward Norton als Billy en Brady Kincaid. Dat…