Qua ‘vader-trots-thematiek’ perfect passend bij Weird: The Al Yankovic Story (die ik net hiervoor zag), maar verder is de enige overeenkomst dat beide films zich in de Verenigde Staten afspelen. Armageddon Time is namelijk het semi-autobiografische verhaal van regisseur James – Two Lovers, The Immigrant, Ad Astra – Gray, waarin we leren hoe hij als roodharig Joods jochie opgroeide in Queens, New York, begin jaren 80 van de vorige eeuw. Mooi grijs over de gradatie…
Ik ging met aardig wat enthousiasme naar deze nieuwste van Noah – The Squid and The Whale, Frances Ha, Marriage Story – Baumbach, maar merkte tijdens de film al dat ik behoorlijk veel aan andere dingen zat te denken. Dat enthousiasme maakte dan ook vrij snel plaats voor “WTF? Wat wil ie hier nou mee??“-gedachten, gevolgd door een “Is dit een companion piece van Romero’s Dawn of the Dead of zo?” Ondanks de heerlijke 80-ies…
Wat een geweldig ‘maatschappijfileerder’ is Ruben – Turist, The Square – Östlund..! Qua scherpte in het opzichtig neersabelen van decadentie in de westerse beschaving lijkt er momenteel geen filmmaker scherper. Waar hij zich in The Square nog primair richtte op de hypocrisie in de kunstwereld, daar ontkomt in Triangle of Sadness vrijwel niemand (met veel geld) aan Östlunds fileermes. Dat hij daarbij mijn – voor vooral westerlingen – meest verontrustende toekomstbeeld zo goed als letterlijk…
Lang geleden dat een film zó lekker bleef hangen zeg! Zag deze nieuwe van Luca – Call Me by Your Name, Suspiria, Io sono l’amore – Guadagnino tijdens een Pathé Unlimited-vertoning, waarbij ik me wel direct afvroeg: “Gaat Pathé deze überhaupt wel draaien?“. En gezien het hoge arthouse-gehalte van deze Bonnie & Clyde meets Badlands meets American Honey meets Bone Tomahawk with a touch of Hitchcockiaanse thematiek, is het antwoord daarop: “Enkel in de theaters…
Stutz is sowieso de meest opvallende documentaire van het jaar, buiten dat het ook een fantastische brug slaat tussen Hollywoodberoemdheden, psychologie, spiritualiteit, psychiatrie en persoonlijke groei. Het opvallende is echter, dat regisseur Jonah Hill vrij onverwacht door de vierde muur breekt, waardoor langzaam duidelijk wordt dat de documentaire net zo goed over hem en zijn struggles moet gaan, als over Hills oorspronkelijke wens: de therapeut die hem uit de diepste dalen geholpen heeft eren, en…
Holy smokes, lijkt dit even een hit or miss-film, als ik de belevingen van anderen in ogenschouw neem. Ikzelf vond ‘m ontzettend interessant, zeker niet perfect, van een regisseur waarvan ik dit nooit had verwacht (hij maakte hiervoor Mad Max: Fury Road!!!) en qua thematiek ergens een mix tussen Aronofsky’s The Fountain en ieder ander Aladdin-verhaal, aangevuld met een beetje het Tykwer-Wachakowski’s-epos Cloud Atlas. Oftewel: zeer sterk gevuld met spiritueel-filosofische vraagstukken, maar dat trekt zeker…
Het rare/aparte aan deze nieuwe film van de maker van Three Kings, I Heart Huckabees, The Fighter, American Hustle en Silver Linings Playbook is niet dat hij wederom talloze topnamen heeft weten te strikken (Bale, Robbie, Washington, Rock, Taylor-Joy, Malek, Nivola, Riseborough, Schoenaerts, Shannon, Myers, Swift, Olyphant, Saldana en ene De Niro), maar dat eigenlijk geen enkele karakter echt geloofwaardig wordt, hoe hard vooral Bale en Robbie ook shinen. Daarom verwacht ik niet dat David…
Yes..! Wat Bill & Ted totaal niet lukte, dat lukt Dante en Randal met het allergrootste gemak: een ‘meegegroeide’ sequel maken die – bij mij althans – wel alle juiste snaren raakte. En dat voelde ik al vóór Kevin Smiths prachtige love letter aan ons (en z’n eigen vak) in een monoloog tijdens de aftiteling. Mogelijk dat ik extra geraakt werd, doordat ik deze film – over ouder wordende ‘helden’ die met hun sterfelijkheid moeten…
Allereerst: The Woman King is best wel een must-see voor iedereen met een interesse in (ons) onbekende geschiedenis, en eigenlijk verplicht voer voor mensen met wittesuperioriteitsgevoelens. En dan benoem ik allertweet ook direct het ‘jammere’ aan deze film: ze leken niet door te hebben hoe belangrijk het is/was om aan het begin al keihard te roepen, dat dit wel degelijk gebaseerd is op waargebeurde feiten. Want doordat dit gedurende de film onduidelijk blijft, is het…
Dat toffe, creatieve ideeën geen Hollywood-budgetten, -scenaristen of -studio’s nodig hebben, dat bewijst dit Litouws-Frans-Belgische, dystopische gen-tech-gone-wrong scifi-sprookje vrij gemakkelijk. Al is Vesper wel volledig Engelstalig hoor, met Eddie – Vice, White Boy Rick, Deadpool 2, Happy-Go-Lucky – Marsan als ‘lokkertje’ in de zeer lompe, grootste (menselijke) bijrol. Gaaf hoe deze best ook feministische film herkenbare “Hoe veilig is die GMO?“-angst vrij mysterieus inzet, waardoor het lang voor extra spanning zorgt. En daardoor kreeg ik…
Yes, dat was weer eens een fijne verrassing, deze overduidelijke ‘schrijversfilm’ van actor-turned-director B.J. – The Office US (tv) – Novak. Met fu#%ing goed geschreven en megascherpe dialogen voert Novak met Vengeance een soort contra-analyse uit inzake de gigantische polarisatie in Amerika (en daarbuiten?), maar dan verpakt als thriller-komedie. Okay, mogelijk wilde Novak iets teveel wijze observaties in één film stoppen, maar dat kan ook mijn lichte jaloezie zijn die aan het typen is… Maar…
Qua arbeidsverhoudingen en ander sociaal commentaar is Emily the Criminal verrassend scherp en in your face, en als creditcardfraude-misdaad-thriller is ie ook bovengemiddeld goed. En dat laat deze Aubrey-Plaza-in-een-serieuzere-rol-film wel boven het ‘lekker tussendoortje’-oordeel uitkomen. Met iemand in de tweede hoofdrol die me eigenlijk te bekend voor kwam, één verrassende cameo in een scène die de (net zo grote?) witteboordenschofterigheid toont, een redelijk intelligent(e) (uitgedachte) crimineel, en een scheidslijn die wel erg dun is… Het verhaal…