36 Jaar na Beetlejuice is Tim Burton terug met ’n heerlijk vermakelijk vervolg, dat zeker in de aankomende herfstmaanden waarschijnlijk een aardig publiek zal trekken. Ik vond Beetlejuice Beetlejuice een fijne ride met een aantal geweldig creatieve vondsten, waardoor ik na een paar minuten wel over die nogal stevige Addams Family-vergelijking heen was. Al vind ik het nog altijd raar dat ze dezelfde actrice hebben gekozen die als Wednesday in de gelijknamige tv-serie een nogal vergelijkbaar karakter…
Tja, meestal ga ik graag volledig onvoorbereid en onwetend naar een nieuwe film. Dus toen ik gisteren zag dat deze ‘ineens’ al draaide, toog ik vol goede moed naar de lokale IMAX-zaal. Toch wel beetje geïntrigeerd door de mystiek rondom de ‘originele’ films (waarbij Brandon – zoon van Bruce – Lee op verdachte wijze om ’t leven kwam), kwam ik bij deze 2024-versie van The Crow echter van een spreekwoordelijk ijskoude kermis thuis. Nee, dit…
Laat ik beginnen met het meest positieve: The Watchers bevat aardig wat inspiratiemateriaal voor talloze nachtmerries en een creepy trailer. Direct gevolgd door dat ik me tijdens de film al behoorlijk kritisch voelde worden op het nogal lastig vertelde verhaal, vol met zware dialogen, Ierse folklore (toch?) en een overduidelijk ‘verlossingsverhaal’ van Dakota – War of the Worlds, Twilight, Brimstone – Fannings karakter. En als je dan achteraf langer nadenkt over wat er allemaal gebeurt…
Yes, wat een heerlijke film is deze nieuwste, overduidelijke Yorgos – Kynodontas (a.k.a. Dogtooth), Killing of a Sacred Deer, The Favourite – Lanthimos-film. Zo heerlijk zelfs, dat m’n eerste aantekening misschien wel Lanthimos’ motivatie toont: “Fuck society, here’s what’s wrong with it and let’s create our own!“, om een paar minuten later de volgende voorlopige conclusie te vormen in m’n hoofd: “Een beetje de subtiele versie van Barbie, in hoeverre je over subtiel kunt spreken…
Als je die zes BAFTA-nominaties voor dit prachtig pijnlijke, maar ook intrigerend ‘trippy‘ portret over eenzaamheid en depressie afzet tegen die ontbrekende Oscarnominaties, dan voel je waarschijnlijk direct hoe conservatief The Academy toch nog altijd is. Ik vrees namelijk dat ik wel weet waarom Amerikanen hier hun vingers niet aan durfden te branden, al hoop ik hard ongelijk te hebben. Maar terug naar de film zelf, die nogal hauntingly in m’n hoofd blijft hangen. Niet alleen…
Yes, Renfield biedt een hoofdrolspeler die toont waarom ‘Getting in the Cage’ a thing is geworden in entertainmentland, in een Dracula-vertelling met een best leuke hedendaagse twist, die in mijn ogen zelfs als een cynische parabel voor ons neoliberale kapitalisme kan doorgaan. Al projecteer ik zulke zaken mogelijk iets te graag op veel van wat ik zie. Maar hier is zo duidelijk een link gelegd met enkele publieke figuren die het discours de laatste jaren bepaalden,…
And now for something completely different ja, want na twee behoorlijk indrukwekkende en ‘zware’ films (L’immensità en Till) was het tijd voor wat lichter vermaak. En boy o boy, ik was behoorlijk aangenaam verrast door deze heerlijke quatschfilm. Ik had al opvallend veel goede dingen gehoord, en deze game-verfilming boeide me dus ook van begin tot eind. Zeker nadat ik door die eerste scène al direct wist dat ik alle ‘reason‘ aan de kant moest…
Holy smokes, lijkt dit even een hit or miss-film, als ik de belevingen van anderen in ogenschouw neem. Ikzelf vond ‘m ontzettend interessant, zeker niet perfect, van een regisseur waarvan ik dit nooit had verwacht (hij maakte hiervoor Mad Max: Fury Road!!!) en qua thematiek ergens een mix tussen Aronofsky’s The Fountain en ieder ander Aladdin-verhaal, aangevuld met een beetje het Tykwer-Wachakowski’s-epos Cloud Atlas. Oftewel: zeer sterk gevuld met spiritueel-filosofische vraagstukken, maar dat trekt zeker…
Deze winnaar van de scenarioprijs op het Sundance Film Festival 2020 bevat een meer dan intrigerend concept (beetje de volwassen, live-action versie van Soul), een prachtig dramatisch einde en een erg goede cast. Voor mij persoonlijk één van de grotere verrassingen van de laatste maanden, deze debuutfilm van Edson Oda. Over een nogal norse, beschadigde man die een aantal zielen interviewt, om te kijken wie van hen het verdient om geboren te gaan worden… Denk…
Sow, wat een mooie, ‘kleine’, maar intrigerende film is deze nieuwste van Céline – Tomboy, Portrait de la jeune fille en feu – Sciamma. Met een lengte van 72 minuten lijkt het slechts een ’tussendoortje’, maar die korte speelduur doet niks af aan de rijkgevulde thematiek. Over liefde en (on)begrip tussen moeders en dochters, maar dan wel op een realistisch-fantasierijke manier vertelt. Terwijl die fantasie voor de hoofdkarakters heerlijk fearless wordt geaccepteerd… Het verhaal De…
Misschien is het knapste aan dit cinematische meesterwerk van David – A Ghost Story – Lowery wel dat je er net zo makkelijk hedendaagse thema’s op kunt projecteren, als dat de ‘oude’ ridderlijke thema’s er prachtig in verwerkt zijn (uit de oorspronkelijke Arthur-legende). Ik vond het echt vet om direct te voelen hoe magisch cinema kan zijn, want The Green Knight is the stuff dreams are made of. Gelukkig wist het overige bioscooppubliek schijnbaar dat dit…
Zo, ik twijfel nog of ik “komedie” aan moet vinken als genre bij dit negende deel in deze snelle-auto’s-mooie-meiden-en-stoere-mannen-filmserie, maar heb inmiddels “fantasy” wel al aangevinkt. Want damn, wat een enorme bak ongeloof moet je spreekwoordelijk kunnen opschorten om van deze foute (en af en toe lachwekkende) ‘007 on steroids‘ te kunnen genieten zeg! Met opvallend veel familieachtergronddrama, wat het allemaal een beetje aandoenlijk maakt. Waardoor regisseur Justin Lin (van de delen 3, 4, 5…