Ik moet eerlijk bekennen dat ik verdomd mild ben over I, Frankenstein, ook al is dit natuurlijk een zeer foute en volledig overbodige film. Mogelijk dat m’n enorm lage verwachtingen ervoor zorgden dat ie alleen maar mee kon vallen? Alhoewel: dat lukte me bij The Legend of Hercules niet, die ik afgelopen week in een sneak preview zag en waar ik nog een vernietigende recensie over moet schrijven… Maar mogelijk dat regisseur Stuart Beattie z’n…
Net na het zien van 47 Ronin had ik zoiets van: “Ach, een simpele medium-budget film die de Japanse legende van de ronin uit de titel bij westerlingen introduceert. Vermakelijk, maar niet veel meer dan dat“. Nu ik echter weet dat 47 Ronin mogelijk de meest getroebleerde release van het jaar is, met een budget van minstens 175 miljoen (!) dollar, moet ik m’n kritiek toch wel wat anders verpakken. Of in elk geval steviger maken. Want…
The Secret Life of Walter Mitty is vrij ideaal om het nieuwe jaar mee te beginnen, want de thematiek “stop dreaming, start living” gaat zeker bij mijn 2014 passen. Daarnaast is de film zelf fijn vermakelijk, maar wel een beetje een aparte en subtiele mix van genres, wat het wat lastig maakt de film direct te plaatsen. Is het nu een komedie met een serieuze ondertoon, of toch veel meer een drama met zeker één…
The Hobbit: The Desolation of Smaug is gelukkig een stuk beter dan The Hobbit: An Unexpected Journey, wat ik enkel al kan illustreren door het feit dat in dit tweede deel het reisgezelschap opgesplitst wordt en ik me daadwerkelijk een paar keer afvroeg hoe het nou met Gandalf of Kili en Tauriel was, en Peter Jackson me gelukkig nergens al te lang liet wachten om te switchen tussen deze verhaallijnen. Maar The Hobbit: The Desolation…
Deze film met een heerlijk foute spoiler in de titel is een beetje Richard Linklaters A Scanner Darkly (niet alleen qua drugservaring, maar ook qua slacker-types uit Linklaters eerdere films) meets kwantummechanica meets spiritualiteit meets Richard Kelly’s Southland Tales, maar dan wel wat ‘kleiner’ uitgevoerd door Don Coscarelli, die mij een jaar of zeven geleden al heerlijk aangenaam verraste met Bubbo Ho-Tep, ook zo’n absurde mix van komedie en horror. En in z’n nieuwste gooit ie daar nog wat…
Waar de eerste Thor nog wat plichtmatig aanvoelde, om het Marvel-karakter te introduceren vóórdat de The Avengers-film zou komen, daar is dit tweede deel niet alleen erg vermakelijk, maar ik vond ‘m ook beter dan die andere post-The Avengers-Marvel-film: Iron Man 3. Al voegt de 3D helemaal niks toe en miste ik wel degelijk de juiste motivatie van de bad guy in de film, ik vind Thor: The Dark World een erg goede aanvulling op…
Natuurlijk moet ik weer beginnen met zeggen hoe persoonlijk het komedie-genre is, maar meteen daarna wil ik ook wel schreeuwen hoe HARD ik gelachen heb met This Is the End, het regiedebuut van het schrijfduo Seth Rogen-Evan Goldberg. Samen schreven ze o.a. The Green Hornet, Superbad en Pineapple Express, maar voor deze ‘einde-van-de-wereld horror-parodie-komedie’ hebben ze ongeveer iedereen waar ze ooit mee gewerkt hebben zo ver gekregen om zichzelf (of een parodie daarop) te spelen,…
In het meest positieve geval kun je Upside Down zien als een sci-fi sprookje over perfecte liefde, waarvoor je wel door een hele hoop tegenslagen en gedoe moet om te komen. Net als wanneer je de film kijkt, en je ook echt door die veel te uitleggerige intro, té duidelijke metaforen en nog wel meer obstakels heen moet zien te komen, om uiteindelijk bij een vrij corny, maar wel lichtjes werkend einde te komen. Voor…
Neil Jordans Byzantium is misschien geen TOPfilm, maar wel een veel aangenamer verrassing dan ik vooraf dacht. En juist in deze tijd van Twilight en True Blood is het goed dat er weer eens (rustig) gefocust wordt op bijvoorbeeld de gevolgen van het onsterfelijk zijn en het creëren van een poëtisch (duister) sprookje, en niet op de bloederigheid. Maar dat zal ook de reden zijn dat ie zo kort in de bioscoop draaide, wat overigens niet…
Lichte verwarring hier, want toen ik gisteravond The Wolverine in een volle bioscoopzaal zag vermaakte ik me behoorlijk stevig, maar toen ik naar buiten liep voelde ik toch een lichte teleurstelling. Nu ik tijdens dit schrijven echter meer en meer terug haal, krijg ik het gevoel dat regisseur James Mangold deze film misschien wel als iets van een tussendoortje en/of opmaat voor Bryan Singers X-Men: Days of Future Past (2014) heeft gemaakt (of moest maken?),…
Bekijk Pacific Rim met de gedachte dat regisseur Guillermo del Toro waarschijnlijk gewoon een hele vette en vermakelijke monsterfilm wilde maken, deels vergelijkbaar met de Japanse monsterfilms uit de vijftiger en zestiger jaren van de vorige eeuw die hij als klein jochie zag. Dus verwacht zeer heftige actie, geweldige (alhoewel door de 3D wat donkere) gevechten tussen buitenaardse Godzilla-achtige monsters en door mensen gemaakte super-robots, steden die gesloopt worden als kaartenhuizen en over-the-top testosteron, en dan kun…
Yes, ik zat er werkelijk héérlijk in, in deze remake van de eerste twee ‘Christopher Reeve’-Superman-films. Okay, op een paar momenten zie je door de visual effects de film niet meer, maar ondanks een paar kleine kritiekpunten pakte de film me stevig beet en vond ik ‘m veel beter dan vrijwel alle remakes en reboots van de laatste jaren. En ik durf zelfs te beweren, zeker voor tieners die deze film nu zien en de…