Okay, ik moet nu opletten met al té enthousiast te zijn over deze onverwacht leuke horror-komedie, want mogelijk waren mijn lage verwachtingen – mede na het zien van die ‘dertien-in-een-dozijn-horror’-trailer – ook wel deels verantwoordelijk voor mijn verrassend positieve beleving. Al werd de gehele sneak preview-zaal volgens mij goed vermaakt, afgaande op de niet-sporadische lachsalvo’s die te horen waren. Deels om de horror-thriller-spanning weg te lachen, maar zeker ook omdat de film de juiste balans…
Een geweldige Jennifer Lopez, heerlijke energie, de regisseur van het ontwapenende Seeking a Friend at the End of the World en een meer dan interessant onderwerp. Maar toch bleef ik uiteindelijk met een wat wrange nasmaak achter. Of dat komt omdat mijn beeld van vrouwen (en/of ‘vrouwelijke energie’) gewoon te mooi/romantisch is, dat weet ik niet, maar uiteindelijk heeft de film een nogal cynische boodschap. Deze schopt de motivatie van onze hoofdpersoon in mijn ogen…
25 Jaar geleden zag ik Pulp Fiction in de Calypo-bioscoop in Nijmegen voor fl. 19,40 (ik bewaar, met grote uitzondering voor echt slechte films, m’n bioscoopkaartjes nog altijd, vandaar dat ik dit nog weet), en die film inspireerde me om eindelijk echt ‘iets met film’ te gaan doen. Best toevallig zat ik de afgelopen tijd wat in een ‘scenarioschrijf-ambitie-crisis’, behoorlijk vergelijkbaar met wat Leonardi DiCaprio’s karakter overkomt in Once Upon a Time … in Hollywood.…
The Dead Don’t Die is een sterk zelfbewust knipogende zombie-komedie van meesterregisseur Jim – Only Lovers Left Alive, Broken Flowers, Down by Law – Jarmush, met een paar zulke ‘in your face‘-boodschappen, dat die overduidelijkheid mij wat weifelend/achterdochtig maakt. Want wil hij nou ‘meer’, of wilde hij enkel de ultieme ‘knipoogfilm’ maken, wars van alle conventies over heldendom e.d.? Overigens kan The Dead Don’t Die ook de geschiedenis in gaan als de film waarin held…
Website IndieWire kwam met een lijst van beste acteerprestaties van 2019 tot nu toe, en één van de meest opvallende namen daarop was die van Keanu Reeves in Always Be My Maybe, die in deze romantische Netflix-komedie een irritant zelfverzekerde douchebag-versie van zichzelf speelt. En alleen daarom is deze film – mede geschreven door hoofdrolspelers Randall Park en Ali Wong – al meer dan de moeite waard. Daarnaast is het ook een bij vlagen vrij…
Allereerst: ik zat eigenlijk helemaal niet op een vierde Toy Story-deel te wachten. Achteraf gezien ben ik blij dat van mijn verwachting zo’n 85-90% volledig onjuist bleek: Toy Story 4 ‘vermoordt’ de eerdere trilogie inderdaad, maar uit die metaforische dood ontstaat nu een quadrilogie die vooral Woody nóg meer laat leren, en daarmee nog menselijker maakt? Net als vooral deel 2 veel meer een film over vriendschap en onvermijdelijke stappen die ‘we’ in het leven moeten…
Yes, wat een (h)eerlijk regiedebuut van één van m’n favoriete actrices: Olivia Wilde. En ook al zou je Booksmart makkelijk/lui af kunnen doen als een Superbad-for-Girls (toevallig is één van de hoofdrolspeelsters ook de zus van Jonah – Superbad, The Wolf of Wall Street – Hill), het is vooral een Superbad-by-Girls geworden, want naast een vrouwelijke regisseuse zijn de vier schrijvers ook allemaal van het vrouwelijk geslacht. Dat levert dus een heerlijk fris ander perspectief…
Long Shot mixt de progressiviteit van films als Vice (al was die Adam McKay-/Christian Bale-film initieel niet zo liberal bedoeld), de scherpte van series als House of Cards, de stupiditeit van Trump (al is de film ‘partijtechnisch’ ook wel wat verwarrend) en de stonede humor van Seth Rogen. Het meest opmerkelijke – naast de perfecte mannenfantasie die Charlize Theron speelt – is dat dit wonderwel redelijk in balans blijft, waardoor Long Shot als één van de leukste…
De Libi is een beetje de energieke ‘puberversie’ van Rabat, die sterke (en serieuzere) Habbakrats-film over de zoektocht van Nederlanders met een niet-westerse achtergrond naar hun plek in onze maatschappij. Maar verwacht niks al te zwaars of zo, want daarvoor lijkt regisseur Shady El-Hamus toch iets te groot fan van Ferris Bueller’s Day Off, waar De Libi een bij vlagen licht scherpe en multi-cultureel Nederlandse variant van is. De energie, het goede acteerwerk en de hippe…
Wauw, wat een opvallend (en goed) regiedebuut van Jonah Hill zeg! Opmerkelijk ook hoe dit de gedramatiseerde versie van de Oscargenomineerde documentaire Minding the Gap lijkt te zijn, want de thematiek is vrijwel 100% identiek. Daardoor lopen mijn herinneringen aan beide films wel behoorlijk door elkaar heen. Niets ten nadele van één van deze films overigens, al zou ik ze dus niet achter elkaar kijken. En dat Jonah Hill onlangs nog te zien was in Harmony…
Toevalligerwijs geheel in lijn met het identiteitsvraagstuk in deze indrukwekkend sterke film, veranderde mijn oordeel, toen ik erachter kwam dat de makers helemaal geen jonge nieuwe makers waren. Ze hebben zelfs al een Tony én een Grammy Award gewonnen. Natuurlijk zou dat niets uit moeten maken inzake hoe goed de film is, maar toen had het beeld zich al in mijn hoofd gevormd, dat dit een soort van debuutfilm was. En dus was mijn initiële…
Thunder Road is niet alleen één van de mooiste American indies die ik in jaren zag, het is vooral een prachtig portret van iemand die maar niet met het verlies van z’n moeder om kan gaan. Of gaat de tragiek van politieagent Jim Arnaud nog wel wat dieper? Jim Cummings schreef, regisseerde en monteerde deze prijswinnende film (o.a. winnaar van de SXSW Grand Jury Award voor narrative feature), wat een ‘uitbouw’ is van z’n prijswinnende kortfilm…