Met Malavita (in de rest van de wereld en op IMDb bekend als The Family) toont Luc Besson dat hij als regisseur een stuk beter is dan wanneer hij films enkel produceert. Niet dat deze maffia-actie-komedie met Robert De Niro en Michelle Pfeiffer nou de film van het jaar is, maar hij is wel erg vermakelijk. Al zal ie het thuis op de buis net zo goed, zo niet beter doen dan in de bioscoop.…
Doordat ie in Nederland als Jackass presents: Bad Grandpa wordt uitgebracht is het natuurlijk direct al duidelijk: dit is een vrij makkelijke rip-off van de Jackass-MTV-serie en -films. Maar in deze film jatten ze vooral ook van Sacha Baron Cohens Borat en Brüno, en hebben ze ook flink wat inspiratie opgedaan bij het zien van Little Miss Sunshine. Wat ik eigenlijk in het kort wil zeggen: Bad Grandpa is niet alleen weinig origineel, de Jackass…
Voor velen zal het als een verrassing komen dat de regisseur van de stonede achtervolgingswaanzin uit Pineapple Express of, erger nog, die ridder-verkrachtende minotaur uit Your Highness, nu ineens met een zeer rustige ‘roadmovie’ als Prince Avalanche aan komt, maar David Gordon Green keert met deze film vooral terug naar z’n roots als onafhankelijke filmmaker die liever kleine en bijna minimalistisch existentiële drama’s maakt. Maar hij zet z’n film dan wel in zo’n ‘gewone’ situatie…
Erg knap als je met je debuutfilm je eigen frisse draai aan een wel behoorlijk bekend genre kunt geven, maar dat is precies wat regisseur Jordan Vogt-Roberts en scenarioschrijver Chris Galletta voor elkaar krijgen. The Kings of Summer is namelijk een Stand By Me-achtige coming-of-age film over een paar jochies die hun ouders zat zijn en zich los willen worstelen, maar daarvoor aardig rigoureus te werk gaan. Met ook flink wat humor, herkenbaarheid en zelfs wat surrealisme biedt…
Ondanks dat dit Joseph Gordon-Levitts schrijf- en regiedebuut is, en er ook echt wel iets aan te merken is op de film, is Don Jon toch vooral een ontzettend leuke film over een aan porno-verslaafde player die z’n match tegenkomt, maar mogelijk op een andere plek dan hij verwachtte. Ik had overigens ook niet verwacht dat hij met z’n debuut mij persoonlijk zo kon raken (niet zozeer qua verslaving, maar meer in de manier waarop hij en z’n…
De Ontmaagding van Eva van End wordt door velen vergeleken met Todd Solondz’ Welcome to the Dollhouse, Wes Andersons The Royal Tenenbaums en zelfs met het werk van Van Warmerdam. Allereerst zijn dat natuurlijk helemaal geen verkeerde films/filmmakers om mee vergeleken te worden. Maar DOvEvE bevat genoeg authenticiteit en wat gedurfde scènes die ook écht Nederlands zijn, waardoor ik de film in elk geval behoorlijk goed vond. Naast grappig, pijnlijk en bij vlagen ook gewoon mooi. Of de film…
Heel diep gaat documentairemaakster Marina Zenovich niet in op Richard Pryors meest duistere kanten, maar dat al die lompe voorbeelden/verhalen over drank, drugs, vrouwen, wapens en zelfs zelfmoord die Pryor in z’n stand-up verwerkte écht uit z’n eigen leven gegrepen waren wist ik niet. En dat maakte deze documentaire voor mij vrij indrukwekkend, zeker omdat mijn beeld van Pryor nu een stuk ‘rijker’ is. Voor de echte Pryor-fans mogelijk net niet onthullend genoeg (er is…
Dat het bijvoeglijk naamwoord “odd” op Thomas van toepassing is, dat is vrij snel duidelijk. Wat iets langer duurt, is door hebben wat voor film Odd Thomas is. Want op de film zelf is dat bijvoeglijk naamwoord mogelijk nog wel meer van toepassing, want is het nou een lichtelijk horror-avontuur, een bovennatuurlijke thriller of een komedie? Of zal ik me maar aan IMDbs genreaanduiding houden en het een mysterieuze thriller noemen..? Stephen – The Mummy-franchise…
Wrong is eigenlijk een soort stonede fantasie over een man in wiens leven zo’n beetje alles mis gaat en die vele gesprekken voert die eigenlijk veel te saai zijn maar nét genoeg weirdness bevatten dat je aandacht er toch bij blijft. En dat is knapper dan je denkt. Daarnaast is Wrong ook de nieuwste van Quentin Dupieux, die je mogelijk onder z’n muziek-artiestennaam Mr. Oizo kent, maar die na het nog raardere Rubber mij wederom verraste…
Natuurlijk moet ik weer beginnen met zeggen hoe persoonlijk het komedie-genre is, maar meteen daarna wil ik ook wel schreeuwen hoe HARD ik gelachen heb met This Is the End, het regiedebuut van het schrijfduo Seth Rogen-Evan Goldberg. Samen schreven ze o.a. The Green Hornet, Superbad en Pineapple Express, maar voor deze ‘einde-van-de-wereld horror-parodie-komedie’ hebben ze ongeveer iedereen waar ze ooit mee gewerkt hebben zo ver gekregen om zichzelf (of een parodie daarop) te spelen,…
Ik zei het al eerder, maar zeg het nu weer: komedie is het meest persoonlijke genre dat er is. Voor mij persoonlijk is We’re the Millers één van de betere komedies van het jaar, als je puur naar komedie kijkt. Het is namelijk echt zo’n lompe komedie die ik een dag later al bijna weer wil zien, maar dan met vrienden en wat bier. Ik weet niet of de beleving dan wederom zo leuk is,…
Drinking Buddies is in meerdere opzichten een opvallende en interessante film. Natuurlijk heeft de film één van de beste titels van het jaar, maar het is vooral een American indie die – ondanks de aanwezigheid van Olivia (The Incredible Burt Wonderstone, In Time) Wilde, Jake (New Girl, Safety Not Guaranteed) Johnson, Ron (Office Space (!)) Livingston en Anna (Up in the Air, 50/50) Kendrick – vrijwel geen Hollywood-regels volgt. Drinking Buddies moet het dan ook niet…