David Gordon Green bewandelt een behoorlijk raar pad. Waar hij een aantal jaar geleden nog gold als één van de interessantste nieuwe Amerikaanse regisseurs (na festival-hits als Undertow, All The Real Girls, Snow Angels en George Washington), daar sloeg hij twee jaar geleden met Pineapple Express een compleet andere weg in. En waar die film nog een verrassende en aardige stoner comedy/actiefilm was, daar was opvolger Your Highness – to put it mildly – nogal op een…
Ik weet niet wie er meer verbaasd is, jij of ik, maar ik heb afgelopen donderdagavond KEIHARD gelachen om Project X, een film die iedereen die z’n verantwoordelijkheidsgevoel niet los kan laten tegen de borst zal stuiten. Want wát een decadentie, wát een verloedering, wát een goddeloosheid, maar ook: WÁT EEN FEEST..!!! Nee: laat die zorgen los dat een film als Project X een generatie zal verknallen, want dat vonden mijn ouders ook van films…
Ik ging gisteravond zonder enige voorkennis – buiten het zien van de hilarisch droogkomische trailer – naar Plan C. Als ik namelijk had geweten hoe persoonlijk deze film voor schrijver en regisseur Max Porcelijn was geweest, dan was ik er sowieso al anders ingestapt. Dan had ik namelijk zeker geweten dat die wat ongemakkelijk aanvoelende authenticiteit ‘echt’ was. Nu schoof ik het wat af op “misschien ligt deze humor mij net niet“, want de overige filmliefhebbers…
De film is net zo ambitieloos als hoofdrolspeler Nick (Jesse Eisenberg), en dat is maar goed ook, want daardoor genoot ik zaterdagnacht behoorlijk van deze stoner-idiot-comedy die qua kwaliteit ergens ’t midden houdt tussen Zombieland (regisseur Fleischers debuut-hit) en Your Highness. Perfect voor een avond met vrienden en een krat bier (en/of een paar pretsigaretten), maar niet geschikt voor serieuze recensenten… Gelukkig ben ik niet altijd serieus, want als je deze film serieus neemt dan mis…
Twee jaar geleden kwam één van de beste thrillers van het laatste decennium uit Argentinië (El secreto de sus ojos), en met Medianeras laten de Argentijnen zien ook op het gebied van de romantische ‘dramedy’ ontzettend fris en verrassend te zijn. Denk een beetje Miranda – Me and You and Everyone We Know, The Future – July meets Woody Allen, maar wel met een flinke dosis authenticiteit én ‘magie’. Wat een fijne film was dit…
Ja, bij mij deed ie ’t wel, maar ik kan me goed voorstellen dat je deze film ook niet gaat trekken. Als je je namelijk niet over een kleine drempel heen kunt zetten en met hoofdrolspeler Ned mee kunt gaan, dan ga je je ten eerste waarschijnlijk ergeren aan z’n acties en daarna kritischer kijken naar hoe de verschillende karakters worden neergezet en zeggen dat het wel heel simpel gedaan is allemaal. En daar heb…
De tweede film in het PAC-festival was dan misschien helemaal geen echte ‘arthouse-film’, maar wel een zeer aangename, af en toe hilarische en mooie Franse speelfilm over een aristocraat met een dwarslaesie wiens nieuwe 24-uurs verzorger uit nogal onverwachte hoek komt: de banlieu. Mogelijk was het wat vergezocht geweest als de film niet gebaseerd was op ware feiten, maar juist daardoor vermaakte deze Franse superhit (met meer dan 15 miljoen bezoekers in de Franse bioscopen)…
Dat The Descendants als één van de grootste kanshebbers bij de Oscars wordt genoemd (o.a. voor Beste Film, Beste Regie en Beste Acteur) is geen verrassing: de film is prachtig subtiel en ‘herkenbaar’ Alexander – About Schmidt, Sideways – Payne, met een zeer genuanceerde George Clooney in de hoofdrol. Maar het is ook een kleine film, die daarom als filmervaring niet zo groots en indrukwekkend is als bijvoorbeeld The Artist (en ik denk dat Scorsese’s…
Okay, My Week with Marilyn is dan wel niet de beste film van ’t jaar, maar Michelle Williams’ performance als Marilyn Monroe zorgt dat dit, in combinatie met het perfect ‘vangen’ van infatuation, wel één van de fijnere films van ’t jaar zal worden. Nu weet ik dat niet iedereen dit soort onweerstaanbaarheid begrijpt, maar ik ken dat bijna ongelimiteerd (en irreële?) genieten van (de schoonheid van) een vrouw wel, dus ik kon (en wilde) me…
Ja, Black Out is zeker vermakelijk en zal het goed gaan doen in de bioscopen. Hij is technisch goed gemaakt, bevat een flink aantal goede one-liners die je mogelijk zult willen onthouden en later stoer tegen je vrienden gaat herhalen, en combineert dat met een flinke dosis knokken. Ik verwacht ook dat de filmacademie trots is op Arne Toonens nieuwste film, want in de commercial die hij ooit maakte voor dezelfde academie leek het alsof…
Tom McCarthy levert met Win Win wederom een mooie film af waarin het leven van gewone (en geloofwaardige ‘echte’) mensen overhoop wordt gehaald door een ongewone gebeurtenis. Dat Win Win mij dan nét niet zo hard raakte als The Station Agent en The Visitor (McCarthy’s eerdere films) is misschien wat jammer, maar toch blijft het een erg fijne film om gezien te hebben. Alleen al voor Paul Giamatti’s gekleurde rol als Mike Flaherty – advocaat, high…
Nee, A Good Old Fashioned Orgy is geen geweldige film, maar ik heb wel een paar keer keihard gelachen (ik wilde één keer zelfs applaudisseren), voelde zelfs een lichte verwantschap bij sommige scènes, en weet ook zeker dat ik ‘m nog wel vaker ga zien… Ik schaam me inderdaad niet om toe te geven dat ik aardig genoten heb van deze mix tussen Hall Pass en Old School, met zelfs een klein beetje Humpday in…