Ondanks dat Babyteeth een behoorlijk uitgemolken onderwerp behandelt, wordt het zo energiek, onverwacht én subtiel uitgevoerd, dat deze film echt keihard binnenkwam. Het verhaal gaat dan ook meer over liefde dan over ongeneeslijke kanker. En dan ook nog eens Australische liefde: bij vlagen hard en lomp, maar ogenschijnlijk altijd wel ‘puur’. Met prachtrollen van Eliza – Sharp Objects – Scanlen en Toby Wallace, maar even zo imponerend zijn Essie – True History of the Kelly…
Mede doordat de release van Soul door corona meermaals verplaatst werd, kwam ie bij mij eigenlijk op een perfect moment binnen. De mooie boodschap past namelijk geweldig bij Kerst, en ik moet eerlijk zeggen: ik kon er enorm veel op projecteren. Als verhaal over een al dan niet gestorven jazzmuzikant volgen we zijn titulaire ‘ziel’, waardoor er tal van gave thema’s aangehaald kunnen worden. Dit geeft de film een menselijkheid waar veel live action-films jaloers…
Freaky is eigenlijk gewoon een mix van Friday the 13th, Freaky Friday en The Hot Chick, oftewel: lekkere foute bodyswitch-quatsch met een paar onverwacht lompe scènes, een zeer ongemakkelijke romantische scène en twee hoofdrolspelers die hard hun best doen. Plus Alan Ruck, die hier exact de lullige leraar speelt waardoor Ferris Bueller ooit een dagje vrij nam; Ruck speelde in 1986 Ferris’ beste vriend Cameron..! Tja, als ik een goede film had willen zien, dan…
Allereerst: Zeroville past ‘quatsch-wise‘ perfect bij de film uit m’n vorige recensie (Valley of the Gods). Maar waar ik bij Lech Majewski nog dacht, dat hij als liefdeskind van Lynch en Dupieux ooit in een vat met mescaline was gevallen, lijkt Zeroville in eerste instantie gemaakt onder invloed van regisseur James Franco’s (en acteur Seth Rogens) favoriete drug: cannabis. En ik raad je ook aan de film onder invloed van die drug te kijken, want…
Die hard filmfreaks moeten deze film natuurlijk sowieso zien, omdat Robert – Medium Cool, Jackie Brown – Forster hierin z’n laatste rol speelde (voordat hij op 78-jarige leeftijd overleed). Daarnaast is het de nieuwe film van Jim Cummings, die mij keihard verraste met z’n prachtige debuutfilm Thunder Road. En dat de hoofdrol die Cummings zelf speelt in The Wolf of Snow Hollow wederom een nogal getroebleerd persoon is, waardoor de film uiteindelijk veel meer drama…
Omdat hij één van de regisseurs en editors van Saturday Night Live is, volgde ik Oz Rodriguez al een tijdje op Instagram. Dat hij met hulp van SNL-baas Lorne Michaels nu zijn tweede (na het hier niet uitgebrachte Brother Nature) film kon maken – naar eigen zeggen de eerste film die echt de Dominicaanse bevolking in de NY’se Bronx in de hoofdrol zet (vandaar ook Zoe – Avatar – Saldana’s cameo?) – voorspelt niet direct…
Naast een paar leuke ‘auto-discussies’ (waarin een karakter met een andere tijdversie van zichzelf in discussie gaat) is het meest positieve aan Bill & Ted Face the Music dat je duidelijk voelt dat de samenleving wel wat ‘gegroeid’ is in de laatste 30 (!!) jaar. Zo lang is het namelijk geleden dat Bill (Alex Winter) en Ted (Keanu Reeves) op een geweldig avontuur gingen in Bill & Ted’s Excellent Adventure (1989), en daarna de wereld…
La odisea de los giles is een vermakelijk Spaans-Argentijns antihelden-verhaaltje, dat in het kort een mix is van Ocean’s Eleven, Welcome to Collinwood en The Best Exotic Marigold Hotel. Overduidelijke boekverfilming (met veel ‘pratende-gedachten-exposé’), maar dan wel van een schrijver die met een eerdere boekverfilming de Oscar voor Best Foreign Language Film won (een film die ik in m’n vorige recensie ook reeds aanhaalde, om een totaal andere reden overigens). Dat gaat met deze niet…
Laat ik je vooraf geruststellen: dit is geen goedkope remake van Groundhog Day, ook al is het basisgegeven zo goed als gelijk. Iets dat overigens heerlijk terloops wordt genoemd door een perfect gecaste Andy – Saturday Night Live, Brooklyn Nine-Nine – Samberg, als hij uitlegt dat hij in zo’n “time-loopy thing you might’ve heard about” zit. Nee, Palm Springs is een heerlijk schattige en bij vlagen ook keiharde komedie over inderdaad een tijdlus, waardoor Sambergs…
Dat Will – Anchorman, Saturday Night Live – Ferrells humor nogal wat overeenkomsten heeft met het behoorlijk campy Songfestival, dat kwam voor mij niet echt als een verrassing. Dus dat zijn heerlijke zelfoverschattende én -spottende humor perfect werkt in David – Wedding Crashers, The Judge – Dobkins ode aan die jaarlijkse muziek-extravaganza, bijgestaan door een geweldige Rachel – The Notebook, Midnight in Paris – McAdams, dat maakt het overduidelijke kopiëren van een werkende film- en…
Jon Stewart – bekend als host van Comedy Centrals scherp-satirische nieuws-commentaar-programma The Daily Show (hij was de voorganger van Trevor Noah) – toont met Irresistible wederom hoe gruwelijk scherp zijn kritische oog is, door met deze film niet alleen de spindoctors en corruptie in het Amerikaanse politieke systeem een veeg uit de pan te geven, maar ons als kijkers mogelijk ook wel… En het ‘enge’ aan deze film: er zitten stiekem ook zoveel feiten en…
Yes, als Saturday Night Live-fan genoot ik ontzettend hard van Pete Davidsons (semi-)autobiografische The King of Staten Island, geregisseerd door iemand die nogal bedreven is in dit soort ‘grown child‘-verhalen: Judd – The 40 Year Old Virgin, Knocked Up, This is 40, Trainwreck – Apatow. Vooral de heerlijke én eerlijke dialogen vielen me op, al is het – zo in nabeschouwing – ook wel jammer dat veel heftige/interessante thema’s enkel aangeraakt worden (zelfmoordgedachtes, wat blowen…