Yes, het lijkt wel alsof die ooit trotsmakende Nederlandse progressiviteit terug is onder de naam “een film van Halina Reijn“. Want hoe ‘groots’ deze Amerikaanse productie ook is – inclusief topacteurs als Nicole Kidman, Antonio Banderas en Harris (Triangle of Sadness) Dickinson – Reijns scenario is van een vrijheid waar wij Nederlanders ooit bekend om stonden (totdat ook hier de meer conservatieven met angsttechnieken de macht teruggrepen?). Babygirl is namelijk een heerlijk gedurfde, ontzettend progressieve…
Ik denk dat er weinig acteurs ‘ongemak’ beter kunnen spelen dan Jim Cummings, in wat voor situatie dan ook. Hier is die situatie een dubbellaagse Mexican standoff in zo’n typische plattelands-diner, waardoor onze protagonist zichzelf in steeds troebeler water brengt… Cummings is zelf één van de leukere American indie-filmmakers van het laatste decennium (denk Thunder Road, The Wolf of Snow Hollow en The Beta Test), maar lijkt hier ‘enkel’ hoofdrolspeler in het speelfilmdebuut van music…
Ergens is Clints wat ‘klassieke’ wereldbeeld behoorlijk bewonderenswaardig. Inmiddels is hij 94 (!), maar als verhalenverteller zit er weinig tot geen sleet op de beste man. Dat is ook de reden dat Juror #2 een behoorlijk opvallend, maar moreel gezien ook goed grijs-twijfelachtig, rechtbankplot bevat. Met een worstelend hoofdkarakter dat het ook noodzakelijk maakte dat het begin van de film bijna beangstigend perfect was. Maar toen ik na afloop hier wat cynisch “dat was bijna…
Deze Apple TV-film is een vrij simpel, vermakelijk niemendalletje waar je zulke grote namen niet in verwacht. Maar juist doordat Clooney en Pitt uiteindelijk wel even die Ocean’s Eleven-dynamiek ‘aanraken’, werkt Wolfs wel redelijk als ’tijddoder’. Aan de andere kant: je hebt beide topnamen dus allang in betere versies van deze misdaadkomedie gezien. Vooral Pitt met Killing Them Softly – een film waar ik altijd graag naar wijs – en als ik die stelling ‘rond’…
The Apprentice toont exact aan wat Native Americans veel eerder al door hadden: mensen die leiden aan het wétiko-virus zouden heropgevoed (of ‘gedood’) moeten worden, om de samenleving tegen hen te beschermen. En dus niet juist zó hard moeten worden verheerlijkt, dat ze het uiteindelijk tot ‘succesvol’ zakenman en zelfs president van het machtigste land ter wereld kunnen schoppen, met alle (potentiële) gevolgen van dien. De door Ari – Gräns, Holy Spider – Abbasi gecreëerde…
Drie dagen na het zien van Jacques – Un Prophète – Audiards meervoudige Cannes-prijswinnaar, herinnerde ik me zojuist pas weer dat het inderdaad óók een musical is. Maar dan dus wel een ‘musical crime (comedy) thriller‘ die me muzikaal minstens één keer zo stevig raakte dat ik zelfs m’n ogen voelde tranen. Misschien wel perfect passend bij de voor mij ongrijpbare emotionele achtbaan waar het titelkarakter mee móet hebben geworsteld, al koppelde ik het wel…
Ik hoorde van iemand dat ze deze bij beste of grootste verrassingen van het jaar vond horen. Maar ben nu dus wel zeker, dat zij nóg makkelijker valt voor shock & awe-films dan ik dat al doe. “Bodies Bodies Bodies meets Get Out!” is namelijk wel een aardige oneliner om deze film te duiden, maar dan gebruik je wel twee films die in hun specifiekere genre allebei beter zijn. Al was mijn eerste, lekker directe…
Voordat ik de bioscoop betrad, hoorde ik nog hoe een mede-bezoeker “succes” (of “sterkte”) werd gewenst door iemand die Joker: Folie à Deux al eerder had gezien. Dat bevestigde de negatieve audioflitsen die ik eerder die dag op de radio voorbij hoorde komen, en zorgden dus voor aardig ‘ingetogen verwachtingen’ bij dit vervolg op die megavette (maar verhaaltechnisch ook best weer vergeten) Joker-film uit 2019. Maar wat bleek: ik zat vrij snel redelijk diep ‘in’…
Ruim tien jaar geleden verraste Jeremy Saulnier mij al snoeihard met Blue Ruin, dus dat hij schrijnend onrecht met ballen durft aan te (laten) pakken, dat wist ik al. Combineer dat met geweldig gedetailleerde (en wat jaloersmakende) dialogen, een scherpte inzake door mannelijk testosteron beïnvloede pissing contests, een behoorlijk opvallende muziekkeuze (to say the least), een hoofdrolspeler die me keihard achterover deed slaan en eigenlijk twee al vrijwel volwaardige drama’s/films in één, en je begrijpt…
Een paar weken na z’n release besloot ik gisteravond M. Night Shyamalans laatste maar eens te kijken. Met lage verwachtingen liep ik de zaal in, wat waarschijnlijk ook de voornaamste reden was dat ik nog geen twee uur later met een aardige glimlach de zaal weer verliet. En ja, het verhaal bevat wel een paar opvallende acties – die iets te ‘bedacht’ overkomen – maar in dat denken heeft Shyamalan wat mij betreft nergens voor…
Tja, meestal ga ik graag volledig onvoorbereid en onwetend naar een nieuwe film. Dus toen ik gisteren zag dat deze ‘ineens’ al draaide, toog ik vol goede moed naar de lokale IMAX-zaal. Toch wel beetje geïntrigeerd door de mystiek rondom de ‘originele’ films (waarbij Brandon – zoon van Bruce – Lee op verdachte wijze om ’t leven kwam), kwam ik bij deze 2024-versie van The Crow echter van een spreekwoordelijk ijskoude kermis thuis. Nee, dit…
Natuurlijk onmisbaar voor alle fans van X en Pearl, maar ik zag MaXXXine dus met twee vrienden die deze eerdere, ontzettend ‘vette’ Ti West/Mia Goth-horrors helemaal niet gezien hadden. Hun eerste reactie na afloop: “Damn, vet zeg..! Beetje Tarantino-stijl ook, vermengd met die coole 80’ies-vibe…” Voor mij als Filmofiel was de hele setting – het Hollywood van halverwege de jaren 80, met een belangrijke rol voor de Universal Studios lot (met Psycho-huis!!) – sowieso al…