Damn, wat pakte die keuze anders uit dan ik vooraf dacht… Na drie/vier dagen Kerst, met veel lekker eten en teveel drank, wilde ik op derde Kerstdag weinig liever dan herstellen door te vluchten in een film. Omdat ik van andere Godard-films – zoals A bout de souffle en Le mépris – heerlijk genoten heb, was ik in de verkeerde veronderstelling dat Pierrot le fou me het gewenste ‘makkelijke’ escapisme kon bieden. Maar nogmaals damn!, want dit is een film waarvan…
In mijn zoektocht naar vette 70-ies auto-achtervolging/politiefilms viel deze naam natuurlijk direct op. Waar ik heeeeeeeeeeel even moest denken aan de naam van die band waar Jungle Julia in Tarantino’s Death Proof zo’n fan van is, blijkt de link tussen QT en deze film op een ander vlak te liggen (ik durf de naam van die band ook niet te noemen, want dat is echt compleet iets anders ;)). Maar de juiste link: in Jackie…
Direct na afloop van Sherlock Holmes: A Game of Shadows zei ik tegen ’n vriend: “Ach, soms is ’t fijn om een film te kijken die je de volgende dag weer vergeten mag zijn“, maar toen besefte ik me dat ik er natuurlijk nog wel een recensie over moest schrijven, en dat ‘verminderde’ m’n gemoedstoestand wel wat. Ik vond dit tweede deel van Guy Ritchie’s poging de Holmes-verhalen te vertellen namelijk een stuk minder dan het…
Deze film werd me terecht aangeraden als “Clints Bad Lieutenant”, want dat is wel een aardige samenvatting. Toch moet ik zeggen dat ik Tightrope wel wat toegankelijker vond, want ik had meer moeite om met Harvey Keitels karakter in Bad Lieutenant mee te leven dan met Clints detective Wes Block in deze film. Mogelijk ben ik ‘gegroeid’ sinds ik Bad Lieutenant zag (en kan ik me nu dus beter ‘identificeren’ met dubieuzere karakters), maar vooral de…
Nadat ik het geweldige Drive reeds twee keer in de bioscoop heb gezien was het gisteravond tijd voor The Driver, een film over een getaway driver die zelf geen wapens draagt, onverwacht toch wel z’n mannetje staat en die, begeleid door sferische muziek, de straten van nachtelijk Los Angeles als zijn speeltuin ziet. En daar houden de vergelijkingen niet op (toevallig heten beide hoofdrolspelers in het echt ook nog “Ryan”), maar toch is deze film…
Tot zo’n tien jaar geleden ‘kende’ ik The Man Who Knew Too Much alleen van de parodiërende titel van die Bill Murray-film (The Man Who Knew Too Little), over een videotheekmedewerker (“I’m in the entertainment business” :)) die verzeild raakt in iets van een complot in Londen. Nu de laatste jaren m’n liefde voor Hitchcock-films heftig is gegroeid was het onvermijdelijk dat ik The Man Who Knew Too Much ooit zou gaan zien. Bleek dat…
Regisseuse Ami Canaan Mann is inderdaad de dochter van Michael – Heat, Public Enemies – Mann. Waarschijnlijk de reden dat miss Mann zoveel grote namen voor haar eerste grote film heeft weten te strikken (papa was ook één van de producenten), want Jessica Chastain, Jeffrey Dean Morgan, Sam Worthington en Chloë Moretz zullen niet op basis van ’t scenario voor deze film gekozen hebben, want dat rammelt aan alle kanten. Wat Mann wel laat zien…
Nadat Bart Chabot laatst bij Pauw & Witteman een warm pleidooi voor The Whistleblower hield (en helaas toch ook wel iets verklapte) en ik op Facebook nogal geschokte reacties op deze film zag verschijnen wist ik dat ik ‘m snel moest zien. En op één of andere manier was ik bang dat het een wat cliché kritische film zou zijn, maar wat ik gisteren zag maakte me zó ontzettend kwaad dat ik in mezelf bijna dingen op…
In mijn review van de toch wel behoorlijk tegenvallende Killer Elite had ik het al kort over The Killer Elite uit 1975, een film met James Caan en Robert Duvall (die kort daarvoor ook al samen te zien waren in The Godfather en The Godfather: Part II, btw). Naast de vrijwel identieke titel zou de enige overeenkomst het schijnbaar incoherente verhaal zijn. Maar de aanwezigheid van Sam – The Wild Bunch, Straw Dogs – Peckinpah…
Ik moet allereerst melden dat ik aangenaam verrast was door De Heineken Ontvoering. Niet alleen is het een Nederlandse film die ietwat boven het maaiveld uit durft te steken door écht op de karakters te focussen, maar daarnaast blijft de film ook op een aardige manier hangen. En wat zal Gijs Scholten van Aschat trots zijn op z’n zoon Reinout..! Zelf ben ik net te jong (wat heerlijk om dat eens te typen ;)) om…
Het allereerste dat opviel aan Margin Call waren de onbekende productie- en distributiemaatschappijen aan het begin van de credits. Omdat ik ‘m in de sneak zag bekroop me toen lichtjes het gevoel: “Oh oh, is dit niet een straight-to-DVD-titel?“, maar toen ik de naam Kevin Spacey zag verschijnen wist ik het: dit is die film over die financiële instellingen die hopelijk zo scherp is dat er daarom geen grote maatschappij haar vingers aan durfde te…
Yes, wat heerlijk om een goed harde en spectaculaire politie-actie-thriller te zien die niet in de Hollywood gemaakt is. Ik bedacht me tijdens het kijken namelijk dat een opkomende economische grootmacht als Brazilië natuurlijk ook op het gebied van coole films steeds meer hun steentje begint bij te dragen. Dat zagen we al met Cidade de Deus en het eerste deel van Tropa de Elite, en hier gaan ze gewoon verder. Maar dan moeten ze…