Yes, ik zat heerlijk in Queen & Slim. Daarnaast was ik ook stevig onder de indruk van deze film, die door sommigen (en door één van de bijkarakters in de film zelf) ‘de zwarte Bonnie & Clyde‘ wordt genoemd. Ik zou ‘m – vanwege de romantisch-poëtische sfeer – echter eerder met Wild at Heart of Easy Rider vergelijken. En of het nou door de videoclip-achtergrond van regisseur Melina – Beyoncé’s Lemonade (Formation) – Matsoukas komt…
Richard Jewell toont dat regisseur Clint Eastwood nog altijd aardig on top of his game is. In dit waargebeurde verhaal, over een beveiliger die binnen drie dagen van held naar verdachte ging, komen classic Eastwood thema’s naar voren: een voorliefde voor de underdog en zijn duidelijke afkeer tegen elke vorm van machtsmisbruik. De Oscargenomineerde Kathy Bates speelt één van de bijrollen die af en toe heerlijk ‘groots’ mogen gaan: tégen het randje van over-acting, maar dat…
Veel persoonlijker wordt een vertelling niet, en mogelijk is dat ook de reden dat deze film – die zich afspeelt in de banlieu waar Victor Hugo ooit zijn beroemde titelverhaal situeerde (wees dus niet bang voor in zang uitbarstende karakters) – de vrij automatische vergelijking met La haine wel aardig weet te doorstaan. Regisseur Ly mocht zijn prijswinnende kortfilm uit 2017 uitbouwen tot speelfilm, en deed dat zo indrukwekkend, dat dit de Franse inzending voor…
Uncut Gems geeft een rauwe kijk in een New Yorkse ‘subcultuur’ die waarschijnlijk realistischer is dan mijn mogelijk te ‘romantische’ beeld van die geweldige stad. Ik had namelijk wat moeite om, de eerste helft van deze film althans, met één van Adam Sandlers interessantste filmkarakters ooit mee te gaan/voelen. Iets waar ik vaker last van heb (bij de originele Bad Lieutenant viel me dat als eerste ooit op), en wat ook de reden is dat…
Knives Out is een vermakelijke whodunnit die vooral gewaardeerd zal worden door plot-puzzelaars. Want naast een ongelooflijke topcast (met Daniel Craig, Jamie Lee Curtis, Michael Shannon, Christopher Plummer, Chris Evans, Ana de Armas, Don Johnson, Lakeith Stanfield, Toni Collette én Frank – Yoda – Oz..!) is deze nieuwe van regisseur-scenarist Rian – Brick, Looper, The Last Jedi – Johnson niet veel meer dan een ingewikkelde verfilming van een Cluedo-spelletje. En al zou Daniel Craigs overdreven zwaar…
Martin Scorsese is ‘at the top of his game‘ in deze instant classic, die ergens ook wat nostalgisch en/of weemoedig aanvoelt. De film lijkt namelijk ook een beetje een afscheidsfilm van een top-generatie, mede ook omdat één van de hoofdrolspelers speciaal voor deze rol terugkwam van z’n ‘pensioen’. Maar om m’n waardering nog meer te duiden: het enige moment dat ik de lengte van de film voelde, was toen ik ergens halverwege wat honger kreeg.…
Het is lang geleden dat ik zó onder de indruk was van een film, en nog langer geleden dat ik wilde dat de film zou stoppen, zodat ik met m’n applaus kon beginnen..! Wat een ontzettend goede film is Joker zeg, met een megalomaan-goede Joaquin Phoenix (die weer bewijst één van de heersende acteerkoningen te zijn), maar vooral een film die me dingen liet voelen waarvan ik niet zeker was of ik die wel ‘mocht’…
Allereerst: Hotel Mumbai is een Australische productie. Dus nee, vrees niet – net als ik kort deed – voor overdreven Amerikaans heroïsme en/of Westerse borstklopperij. Wat je krijgt is namelijk een ontzettend spannend thriller-achtige vertelling van de terroristische aanslagen in Mumbai in 2008 (zo lang geleden alweer ja). Mét snoeihard geweld dat ik wel herkende uit Australische films, waarin individueel drama toch net wat ondergeschikter lijkt te zijn dan in Hollywood. Ja, ik was best…
Toevalligerwijs geheel in lijn met het identiteitsvraagstuk in deze indrukwekkend sterke film, veranderde mijn oordeel, toen ik erachter kwam dat de makers helemaal geen jonge nieuwe makers waren. Ze hebben zelfs al een Tony én een Grammy Award gewonnen. Natuurlijk zou dat niets uit moeten maken inzake hoe goed de film is, maar toen had het beeld zich al in mijn hoofd gevormd, dat dit een soort van debuutfilm was. En dus was mijn initiële…
Mogelijk is het wel tekenend voor mijn white privilige, maar If Beale Street Could Talk is een film die in mij zulke heftige woede-gevoelens oproept, dat ik me tijdens het zien van zo’n film vrij snel afvraag: “Zou ik wel een dag vrij rondlopen als mij zoveel onrecht aangedaan zou worden?” En daar zit dus nogal wat privilege in, omdat ík me in zo’n verhaal wel vrijelijk (en vooral tijdelijk) kan laten meevoeren en gruwelijk kwaad…
Misschien kwam het deels door m’n lichte griep, maar ook bij dit misdaaddrama voelde ik behoorlijk wat tranen over m’n wangen lopen. Mogelijk vanwege het zien van die heftige verslavingsscène, net nadat ik Beautiful Boy zag, maar zeker ook omdat ik me wel wat zorgen maak in hoeverre die naargeestige sfeer uit het Detroit uit de jaren ’80, waarin dit waargebeurde verhaal zich afspeelt, misschien wel verergerd is sindsdien. Want voelde we in Killing Them…
Vijf jaar na het prachtige 12 Years a Slave komt Steve – Shame, Hunger – McQueen nu met z’n eerste meer Hollywood-genrefilm, en ook daarin toont ie z’n klasse. Widows is een lekkere spannende thriller, qua sfeer een beetje zoals Ben Afflecks The Town, maar dan met mooi gedetailleerde (en ook vrouwelijke) motieven, waarin raciale en politieke thema’s ook een belangrijke rol spelen. In een interview vertelde McQueen dat hij een belangrijke film wilde maken…