Zo, dat was één van de meer opmerkelijke bioscoopervaringen in tijden. Al moest ik me daarvoor wel even over m’n weerstand tegen ‘klootzak-hoofdpersonen’ heen zetten. Maar de keuze van Robbie Williams om zichzelf als CGI-aap te laten vertolken pakt om een paar reden ook erg positief uit. Allereerst kun je nu wel voorspellen dat we binnenkort geen B- of C-acteurs meer in grote films gaan zien (die kunnen namelijk geloofwaardig vervangen worden door CGI), maar…
Yes, Kneecap is net zo VET (ook voor tieners) als dat ie cultuurhistorisch belangrijk is. En dat is een combinatie die je mij nooit eerder hebt zien typen. Ik zag ‘m in een voorpremière – met uitleg van een Iers-Nederlandse stand-up comedian die wel wat nuttige ‘achtergrondgeschiedenis’ verschafte – en wist zoals meestal vooraf vrijwel niets verder. Dus mijn grootste verbazing was niet dat Michael – 12 Years a Slave, Frank, X-Men: Apocalypse, The Killer…
Duidelijk passend in de hedendaagse trend waarin grote namen uit de geschiedenis vanuit het huidige tijdsgewricht worden gezien (of mogelijk wel ‘herzien’), al zit Maestro’s scherpte in dat het ditmaal níet de man is die problemen veroorzaakt vanwege een gekwetst ego of zo. Dat is hier namelijk subtiel omgedraaid, waarmee het zeker geen ‘ouderwetse’ wittemannenfilm geworden is. Daarvoor onthult schrijver, producent, regisseur, hoofdrolspeler én (verwachte/voorspelde) Oscarwinnaar Bradley Cooper namelijk ook iets dat ik nog niet…
Alleen voor Cate Blanchetts acteerprestatie is Tár al ‘verplicht voer’ voor iedereen die film serieus neemt. Maar als film levert Todd – In the Bedroom, Little Children – Field ook een geweldige film af, waarin het vooral knap is hoe deze volgens mij zowel voor- als tegenstanders van ‘cancel culture’ munitie kan verschaffen. En dat maakt dit meesterwerk – dat qua sfeer en opzet zeker ook aan Aronofsky’s Black Swan doet denken – misschien wel…
Baz Luhrmann doet met Elvis iets redelijk gedurfds, juist door het narratief bij Elvis’ manager Colonel Tom Parker te leggen. Want net zoals deze ‘lying Dutchman‘ (geboren in Breda in 1909 als Andreas van Kuijk) het verhaal dicteert, dicteerde hij ook Elvis’ volledige muzikale carrière. En dat levert dus een indrukwekkende, pijnlijke kijk in het leven van de King of Rock ’n Roll, wat bij vlagen ook een ‘nare film’ oplevert. Al zit in dat…
Brian Wilson: Long Promised Road is een soort van liefdesbrief aan het genie achter The Beach Boys, maar dan wel een brief, gevuld met de fragiliteit van een bijna 80-jarige man, die z’n hele leven heeft geleden onder een schizofrene aandoening. En dat maakt ‘m ontwapend eerlijk en zacht, maar je ziet zeker ook een getroebleerd mens. Wat extra contrasteert met hoe fans (en medemuzikanten) Elton John, Bruce Springsteen, Nick Jonas, Jakob Dylan, Don Was,…
Ik weet niet zeker wat langer is: mijn lijst met aantekeningen die ik maakte tijdens en ná, of het aantal grote namen dat voorbijkomt ín deze documentaire over Sparks, oftewel: “Your favorite band’s favorite band“. Regisseur Edgar – Baby Driver, Last Night in Soho – Wright geeft met The Sparks Brothers deze – bij het grote (en zeker Nederlandse) publiek volgens mij behoorlijk onbekende – band precies wat ze verdienen: een bijna megalomane maar geweldige…
Had gisteren zin in een ‘levendige’ film, en met deze inmiddels klassieke vertaling van de klassiek Griekse tragedie over Orpheus en Euridyce, gezet aan de vooravond van het Carnaval in Rio de Janeiro, kreeg ik zeker waar ik op hoopte. Daarnaast raakte de magie van zowel de jochies in de film als die van de romantische tragedie mij zoveel, zodat ik met een aardig grote glimlach de aftiteling aanschouwde. Juist ook omdat deze Gouden Palm-,…
Weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen met het roemen van deze fantastische documentaire van Questlove, over een muziekfestival dat plaatsvond in 1969 in een park in Harlem, New York. Terwijl ik aan de buis gekluisterd zat, weet ik ook niet zeker wat ik vaker voelde: m’n kaak die bijna op m’n schoot viel van verwonderde verbazing, of de kippenvel over m’n hele lijf bij zowel de performances als de betekenis van dit festival voor…
Na het luisteren naar deze Cineville-podcast keek ik vol enthousiasme uit naar dit experimenteel Chileense dans-drama van Pablo – No, Jackie – Larraín. En inderdaad: deze risicovolle maar ook vette film maakte zoveel indruk, dat ik twee dagen later nog altijd met een bewonderende glimlach terugdenk aan die eigenzinnige wervelwind in de hoofdrol, die conventies nogal hard onder de spreekwoordelijke (patriarchale) ballen trapt, én een goede spiegel voorhoudt. En dan klinkt en ziet alles (er)…
Toen ik er na afloop achter kwam, dat regisseur Darius Marder eerder meeschreef aan Derek Cianfrance’ indrukwekkende The Place Beyond the Pines (Cianfrance trad hier dan weer op als coscenarist én producent), viel er wel wat op z’n logische plek. Sound of Metal – over een metal-/noise-drummer die ineens snel doof wordt en (niet alleen) daarmee moet zien te dealen – greep me namelijk ook zo subtiel naar m’n keel, dat ik zoveel ‘pijnlijkheid’ zat…
Onmisbaar voor elke serieuze filmkijker, if you ask me. Niet alleen omdat Chadwick – Black Panther, Da 5 Bloods – Boseman hierin z’n laatste (en beste!) rol speelde, voordat ie op 43-jarige leeftijd helaas overleed, en ook niet enkel vanwege Viola Davis’ powerhouse-performance, maar ook vanwege de pijnlijk prachtige thematiek in dit ogenschijnlijk vrij ‘kleine’ verhaal. Want ook al duurt deze Netflix-film slechts anderhalve uur, wat de film onderhuids laat voelen is zóveel. En dan…