De reden dat ik deze film van Terrence – The Tree of Life, Days of Heaven – Malick ‘nu pas’ zag, is dat ik niet zo heel veel goede dingen over deze film hoorde. De reden dat de gemiddelde filmkijker niet zoveel goeds over dit kunstproject te melden heeft, is omdat het dus eerder een kunstproject genoemd kan worden, dat ’toevallig’ op film is vastgelegd. Dus als je een regulier plot en herkenbare karakterontwikkelingen verlangt,…
Dat Will – Anchorman, Saturday Night Live – Ferrells humor nogal wat overeenkomsten heeft met het behoorlijk campy Songfestival, dat kwam voor mij niet echt als een verrassing. Dus dat zijn heerlijke zelfoverschattende én -spottende humor perfect werkt in David – Wedding Crashers, The Judge – Dobkins ode aan die jaarlijkse muziek-extravaganza, bijgestaan door een geweldige Rachel – The Notebook, Midnight in Paris – McAdams, dat maakt het overduidelijke kopiëren van een werkende film- en…
Als je ooit meer wilt weten over die bij het grote publiek nog altijd ‘mysterieuze’ band met als naam ‘The Band’, dan is deze documentaire exact wat je nodig hebt. En voor de filmfreaks: Once Were Brothers: Robbie Robertson and The Band gaat natuurlijk over de band waar Scorsese’s The Last Waltz over gaat. En ja: Marty komt ontzettend veel voorbij. Niet zo raar, want naast dat hij als uitvoerend producent van deze docu optrad…
Zoals je mogelijk weet, zijn mijn recensies altijd ontzettend persoonlijk. Zó persoonlijk zelfs, dat ik wel eens commentaar krijg van andere recensenten, dat ik ‘de regels’ (??) niet volg. Nu interesseert me dat eigenlijk geen barst (ik schrijf ze ook niet om bij een clubje te mogen horen natuurlijk), maar Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story by Martin Scorsese raakte mij op zoveel (privé-)vlakken, dat het bijna ondoenlijk is onderscheid te maken tussen wat enkel…
Het knapste aan deze inmiddels vierde versie (of derde remake) van A Star is Born is de regie van Bradley Cooper, geholpen door een scenario waarin op erg subtiele wijze een ‘herkenbaar’/invoelbaar verhaal over roem, persoonlijkheid, over lijken gaan en eerlijkheid wordt verteld. En dat het eigenlijk een best corny verhaaltje is, dat maakt Coopers prestatie eigenlijk nog indrukwekkender, want wat had deze film op veel momenten uit de bocht kunnen vliegen zeg. Hij is…
Noem me een zeikerd, maar als op het moment dat ‘wij’ films als Rokjesdag, Familieweekend, Fissa en Brasserie Valentijn (en SneekWeek, alleen nog in Leeuwarden) in onze bioscopen hebben draaien, draaien in de filmhuizen Belgische films als D’Ardennen, Black en Problemski Hotel. Okay, Knielen op een Bed Violen moet ik nog zien, maar ik kan me niet voorstellen dat die iets afdoet aan mijn conclusie, dat ik na het zien van het prachtig menselijke, dramatisch ingetogen…
Okay, de vierde film/documentaire die ik in korte tijd zag die zorgt dat 2015 qua muziekfilm/-documentaires dus onvergetelijk aan het worden is. Na grunge-rock (Cobain: Montage of Heck), jazzy pop (Amy) en psychedelische surfmuziek (Love & Mercy) komt regisseur F. Gary – Friday, Be Cool, Law Abiding Citizen – Gray met een film over hiphoplegendes Ice Cube, Dr. Dre, Eazy-E, DJ Yella en MC Ren, oftewel NWA. En ik moet wederom dus toegeven: Straight Outta…
Het feit dat Love & Mercy, een film over het leven van Beach Boys-‘genie’ Brian Wilson, vooral excelleert in de scènes in de opnamestudio, waarin je als kijker langzaam ontdekt welk geweldig nummer hij nu weer zó heeft ‘uitgekleed’ dat hij het met topmuzikanten weer deeltje voor deeltje opbouwt, totdat je ineens hoort welk nummer het is, kan doen vermoeden dat deze film enkel interessant is voor fans van de Beach Boys. Dat is echter…
2015 is nu al een geweldig jaar voor muziekdocumentaires, want na Cobain: Montage of Heck komt de regisseur van Senna nu met een met Montage of Heck-vergelijkbare documentaire die misschien iets minder inzicht geeft in de demonen van de betreffende artiest, maar die door de combinatie van privé-opnames en songteksten wel een prachtige en persoonlijke kijk geeft het leven van – volgens Tony Bennett – één van de beste jazz-zangeressen aller tijden: Amy Winehouse. Daarnaast…
Als fijn en makkelijk tussendoortje is Danny Collins meer dan geslaagd. Snedige dialogen, een leuke bijna over-the-top maar zelfbewuste rol van Al Pacino en een sprankelende flirt met Annette Benings karakter maken van deze film een romcom-voor-senioren die zeker ook jongere stelletjes meer dan leuk vermaak biedt. Als je de film echter écht kritisch bekijkt, dan is er ook wel aardig wat aan te merken. Dat de film namelijk zó selfconscious is dat het soms als soort excuus/makkelijke…
Bloed, Zweet & Tranen is een perfect voorbeeld van de manier waarop wij Nederlanders zo’n biopic (moeten) maken. Niks geen opsmuk – wat gezien het onderwerp ook dubbel ongepast zou zijn – recht-door-zee, rauw en zonder extra dramatisering. En vooral dat laatste doet me wat ‘vrezen’ dat deze film het in bijvoorbeeld Amerika een stuk minder zou doen, juist omdat ze daar teren op groots drama, wat hier naar goede Nederlandse traditie behoorlijk is ingetogen.…
Het is al vrij opmerkelijk dat deze film op een aantal los van elkaar staande waargebeurde feiten is gebaseerd. Maar wat nóg opmerkelijker is, is het feit dat je als kijker zo snel wordt meegezogen in het verhaal, dat dat grote papier-maché hoofd van één van de belangrijkste karakters vrijwel direct niet in de weg zit. Want Frank is inderdaad een heerlijk weirde film waarin de grens tussen quatsch en muzikale kunst met absurdistische humor wordt…