Soms zijn twee charismatische hoofdrolspelers al genoeg om een meer dan leuke film te maken. En eigenlijk is dat bij Fly Me to the Moon het geval. Dat dat charisma ook nog eens is gevangen in een vrij klassieke lovestory, aangevuld met hedendaags aanvoelende ‘waarheidskritiek’ (vertrouw the powers that be niet altijd op hun (nog altijd vooral) blauwe ogen), dat maakt Greg – The Flash (tv), Arrow (tv), You (tv) – Berlanti’s film meer dan memorabel, if…
Ik moet eerlijk toegeven dat ik me, als cisgender-heteroseksuele man, wel een beetje aan de hand genomen voel worden door Luca Guadagnino, bij onderwerpen die normaliter ‘spectaculairder’, populistischer of juist onderdrukt getoond worden in film. Waar hij met Call Me by Your Name voor mijn gevoel een groot deel van m’n laatste restje homofobie wist te verwijderen en met Bones and All een soms ietwat ongemakkelijk rauwe link legde tussen liefde, dood en seks, daar…
Nu kan ik wel heel makkelijk “Thelma & Louise on steroids” typen, maar ergens ‘mag’ ik dat niet, want moet eerlijk toegeven dat ik die Susan Sarandon-Geena Davis roadmovie nooit gezien heb (omdat het einde mij toen direct verklapt werd)..!! Maar Love Lies Bleeding lijkt zeker wel een soortgelijke opzet en/of thematiek te hebben ja, maar dan met een bodybuilder in één van de hoofdrollen. Waardoor ik deze film beter in een oneliner als “a…
Duidelijk passend in de hedendaagse trend waarin grote namen uit de geschiedenis vanuit het huidige tijdsgewricht worden gezien (of mogelijk wel ‘herzien’), al zit Maestro’s scherpte in dat het ditmaal níet de man is die problemen veroorzaakt vanwege een gekwetst ego of zo. Dat is hier namelijk subtiel omgedraaid, waarmee het zeker geen ‘ouderwetse’ wittemannenfilm geworden is. Daarvoor onthult schrijver, producent, regisseur, hoofdrolspeler én (verwachte/voorspelde) Oscarwinnaar Bradley Cooper namelijk ook iets dat ik nog niet…
Tijdens het broeden op mijn recensie van dit zeer mooie Koreaans-Amerikaanse drama voel(de) ik een licht dilemma: ga ik – aan de hand van Eckart Tolle’s ’theorie’ over ons pijnlichaam – de film op (westerse?) wijze trachten te duiden? Daarmee kán ik namelijk het prachtig invoelbare drama van Past Lives best ook wel wat kritisch verwoorden/-klaren? Of moet ik minder zoeken en gewoon erkennen dat het getoonde drama ingewikkelder en interessanter is dan dat standaard-door-witte-mannen-geschreven-dus-aan-het-eind-zijn-alle-obstakels-opgeloste…
Denk Bad Teacher meets American Pie, maar dan met de altijd mijn-aandacht-trekkende Jennifer Lawrence in een nogal Charlize-Theron-in-Tully achtige rol. Gene Stupnitsky’s No Hard Feelings lijkt initieel de formule wel echt te perfect te volgen, om dan ergens toch iets ‘verrassends’ te doen, waardoor het mogelijk allemaal iets te ‘zoetjes’ wordt. En achter die “te” zit ook wel iets van Lynchiaanse kritiek, want No Hard Feelings is ook de ‘perfecte’ continuatie van die ‘perfecte’ tiener-fantasieën…
Na een paar stevige uitstapjes (Skyfall, Spectre en 1917) is Sam Mendes ’terug’ in het meer subtiele werk. En dan is dat nog een behoorlijk eufemisme, want hoe in Empire of Light vrijwel alle karakters afzonderlijk een subtiliteit tonen waarvoor “Bond, James B.” misschien wel drie of vier films nodig heeft, dat maakt van dit vrij rustige drama een soms wat onzichtbaar pareltje. Met Olivia – The Lost Daughter, The Favourite – Colman die wederom…
Eigenlijk kan ik hier heel kort over zijn: het ‘scherpste’ aan deze Netflix-film is de titel. De rest van de interraciale dynamiek waaraan You People z’n ‘bestaansrecht’ zou moeten ontlenen is namelijk eerder cringy dan interessant. En met de titel snijden ze overigens ook nergens doorheen hoor, dus qua scherpte kun je deze film direct vergeten. Ondanks de aanwezigheid van een shitload aan topacteurs, ook in bijrolletjes. Denk dat de film gebaseerd is op een twee-…
Lang geleden dat een film zó lekker bleef hangen zeg! Zag deze nieuwe van Luca – Call Me by Your Name, Suspiria, Io sono l’amore – Guadagnino tijdens een Pathé Unlimited-vertoning, waarbij ik me wel direct afvroeg: “Gaat Pathé deze überhaupt wel draaien?“. En gezien het hoge arthouse-gehalte van deze Bonnie & Clyde meets Badlands meets American Honey meets Bone Tomahawk with a touch of Hitchcockiaanse thematiek, is het antwoord daarop: “Enkel in de theaters…
Holy smokes, lijkt dit even een hit or miss-film, als ik de belevingen van anderen in ogenschouw neem. Ikzelf vond ‘m ontzettend interessant, zeker niet perfect, van een regisseur waarvan ik dit nooit had verwacht (hij maakte hiervoor Mad Max: Fury Road!!!) en qua thematiek ergens een mix tussen Aronofsky’s The Fountain en ieder ander Aladdin-verhaal, aangevuld met een beetje het Tykwer-Wachakowski’s-epos Cloud Atlas. Oftewel: zeer sterk gevuld met spiritueel-filosofische vraagstukken, maar dat trekt zeker…
“Chloe” en “Fineman”: de twee woorden die er in combinatie voor zorgden dat ik deze film überhaupt wilde zien. Als groot Saturday Night Live-fan volg ik haar namelijk op Instagram, en wat ik vermoedde bleek waar: het zijn vooral haar scènes waarin deze enorm zoetsappige film nét iets boven de bekende formule uitstijgt. Al doen Andy Garcia, Gloria – “Doe die conga!” – Estefan, Adria – Morbius – Arjona, Isabela – Sicario: Day of the…
Volgens mij is het voor mij als man bijna onmogelijk om de aantrekkingskracht van The Lost City op waarde te schatten. Ik zag deze ‘boeketreeks-film’ namelijk in een zaal waarin vooral de vrouwen zich de spreekwoordelijke ‘ballen uit de broek’ lachten. Inderdaad, een biologisch gezien vrij lastig ‘spreekwoord’. Maar met het risico om politiek-gender-gevoelig volledig uit de bocht te vliegen, voelde The Lost City voor mij een beetje hetzelfde aan als een kledingruilfeestje voor vrouwen:…