Damn, wat een ontzettend goede film is dit zeg..! En de perfecte tegenhanger voor zoete (Hollywood) romcoms die een ‘perfecte’ wereld idealiseren en waardoor veel mensen op zoek gaan naar het onmogelijke in hun eigen relatie. Of zou Carl Jung hier iets heel intelligents over weten te melden? ;) Inderdaad: ik weet dat ik zelf ook nogal gevormd (misvormd?) ben door de grote hoeveelheid conventionele films die ik kijk/gekeken heb. Natuurlijk is escapisme erg fijn…
Xavier Dolan is nu 21, won met z’n debuutfilm (J’ai tué ma mère) twee jaar geleden maar liefst drie prijzen in Cannes, en maakt nu ook behoorlijk indruk met het ‘hippe’ Les amours imaginaires, over een driehoeksverhouding tussen begin-twintigers. Had ik al gezegd dat ie pas 21 is…? Les amours imaginaires vertelt het verhaal van de vrienden Francis en Marie, beide ‘infatuated‘ door Nicolas, een “zelfvoldane Adonis” waar ze hun ogen niet van af kunnen…
Weet je, eigenlijk somt de titel alles op. Happythankyoumoreplease is namelijk zo’n film die heerlijk aanvoelt, en waarbij ik na afloop dacht: “Ja, doe mij nog zo’n film“. Want ondanks dat de film vol zit met clichés, onwaarschijnlijkheden en hoorbaar bedachte dialogen, ik liet me makkelijk meevoeren in het verhaal. Mogelijk dat de zomerse beelden van New York daar de grootste reden voor zijn, maar dan zou ik deze debuutfilm tekort doen. Happythankyoumoreplease won in…
Zo, ik ben bijna de gehele film blij geweest dat Love & Other Drugs een geheel andere (en veel betere) film is dan de trailer deed vermoeden. Ik verwachtte een simpele chick flick (die kijk ik op zondagavond inderdaad wel eens ;)), maar ik kreeg een film die compleet gevuld was met een genre of drie, vier. En dat pakte wat mij betreft vrijwel geheel positief uit… Als de regie niet in handen was geweest…
Vorige week zag ik Cyrus, gemaakt door de Duplass-broers. Die deed me wel wat, en daarom was ik blij dat ik gisteravond hun debuutfilm – The Puffy Chair – kon kijken. Om meerdere redenen raakte deze rauwe en eerlijke film me wel. En het interessante aan The Puffy Chair wordt ook geïllustreerd door de gruwelijk uiteenlopende reacties op IMDb… Tegenover de enorm positieve reacties (deels samengevat in een review van ‘self-proclaimed’ Cassavetes-expert Ray Carney, die…
Met de kinderen gaat alles inderdaad best okay, maar de film is helaas ook niet meer dan dat: best okay. En dat was voor mij een behoorlijke teleurstelling. Deels omdat ik Cholodenko’s eerdere Laurel Canyon wel heel gaaf vond, waarin Christian Bale met z’n liefje Kate Beckinsale terug naar Hollywood ging om effe bij z’n moeder te wonen: de biseksuele ‘record producer’ Frances McDormand… Inderdaad: Lisa Cholodenko maakt films over lesbische en/of biseksuele vrouwen. In…
Allereerst: Yo, también is een mooie oprechte en respectvolle film over een man met Down syndroom, die ook wil genieten van het leven, de liefde, intimiteit, en alle andere dingen die door ‘normale’ mensen ‘for granted‘ worden genomen. Maar het zijn de ‘normale’ mensen die hun die dingen vaak ontzeggen, want veel mensen zien alleen de gevaren. Maar heeft niet iedereen recht op een menswaardig leven? Natuurlijk zul je hier positief op antwoorden. En moet…
Check de filmposter hieronder en zie aan de Colin Firths blik direct dat deze film in potentie gewoon naast bijvoorbeeld Far From Heaven kan staan, als in: een film over een bekrompener wereld waar onze hoofdpersoon niet openlijk zichzelf kan zijn. Julianne Moore is dus niet de enige overeenkomst met die film. Die potentie wordt overigens volledig ingelost, want misschien vond ik A Single Man nog wel beter… Maar inderdaad: waarom vergelijken? A Single Man…
Ondanks een paar nogal ongeloofwaardige scènes – waardoor de film bij menig recensent ook door de mand valt – was ik eigenlijk best verrast na het zien van The Switch. Het is natuurlijk lang niet de beste film van het jaar, maar ik verwachtte een stuk minder. Jennifer Aniston is niet op haar best, maar zeker ook niet op haar slechts. Jason Bateman laat (weer) zien dat hij neerslachtige rollen goed aan kan, maar vooral…
Hmmmmm, die deed het toch net niet, helaas. Normaal vind ik Drew Barrymore erg cute en zo, maar in Going the Distance voelde ik het niet. En ik had er nog wel zin in, omdat regisseuse Nanette Burstein de geweldige documentaire The Kid Stays in The Picture maakte, over het leven van Hollywood-producer Robert Evans. Maar mogelijk dat haar documentaire-achtergrond ervoor zorgde dat ik weinig voelde… De film gaat over twee begin 30-ers die elkaar…
Eagle vs Shark het Nieuw Zeelandse antwoord op Napoleon Dynamite te noemen doet deze film eigenlijk tekort, maar je zult toch ook geen recensie van deze film vinden waar Napo. D. niet aangehaald wordt. Ik doe het ook, puur om aan te geven dat het iets toegankelijkere Napoleon Dynamite er waarschijnlijk ook voor gezorgd heeft dat Eagle vs Shark iets minder exposure heeft gehad, terwijl deze film het idee van de ‘gruwelijke nerd met een…
Nee… Ook al was ik zondagavond erg moe na drie dagen filmen en had ik echt ’n simpele film nodig, ik ben The Bounty Hunter alweer vergeten. Maar on a positive note: ik heb me dus ook niet genoeg geërgerd om me dát nog te herinneren, en ik ben niet in slaap gevallen. How’s that for a positive review? ;) In The Bounty Hunter moet Jennifer Aniston in de rechtbank verschijnen voor een ‘minor offence‘,…