Ondanks de behoorlijk strakke production value, heerlijke soundtrack en een paar toppers in de hoofdrollen, lijkt Spiderhead vooral een zeer ‘efficiënt’ Netflix-PRODUCT. Ik vermaakte me – zeker tot halverwege – aardig hoor, maar uiteindelijk kreeg ik lichtelijk het gevoel dat de film mogelijk door een algoritme was ‘bedacht’. Zo van: als we nu een snufje scary future tech à la Black Mirror of Ex Machina, een crazy scientist die steeds meer op (The Island of) Dr. Moreau…
Jurassic World: Dominion, oftewel Jurassic Park 6, is een beetje een reünie van alle nog levende helden uit zowel de Jurassic Park– als Jurassic World-franchise. En dat levert een ontzettend vermakelijke film op, waarbij alleen de “When you gotta go, you gotta go“-toiletscène uit het eerste deel volgens mij niet ‘ge-hommage-ficeerd’ wordt. Buiten al dat vermaak lukte het me echter niet om m’n kritische houding volledig uit te zetten, en daardoor zag ik wat zaken…
After Yang lijkt filosofisch gezien ergens te passen tussen Ex Machina, Moon, Her, A.I. Artificial Intelligence en Robot & Frank, maar leek initieel wat ‘kleiner’ van opzet en plot. Maar hoe meer ik erover nadenk – heb naderhand ook het kortverhaal gelezen waarop regisseur Kogonada z’n scenario baseerde – des te ‘rijker’ de film wordt. After Yang is namelijk een mooie studie naar de acceptatie van verlies, wat het betekent om ‘mens’ te zijn, en wat…
Misschien weet je het al van mij, maar écht fan van al die verschillende streamingdiensten ben ik niet (iets met dat het voelt als allemaal verschillende videotheken met ieder hun eigen aanbod, waarvan je eerst lid moet worden om door de collectie te mogen struinen; wil je alles zien, kost je dat een godsvermogen, maar tja: “Het is wel goed voor de economie hè!“). Toen ik een tijdje geleden echter geveld was door corona (én…
Als zelfs in een filmhuis – waar de gemiddelde bezoeker toch wel wat serieuzer naar film kijkt – bijna de helft van het publiek tijdens de film wegloopt omdat ze er geen touw aan vast weten te knopen, dan zegt dat natuurlijk wel wat. Ik hield het – ondanks of dankzij m’n vermoeidheid? – wonderwel goed vol, mede omdat ik het niet (meer) zo erg vind als ik niet direct begrijp waar een verhaal naar…
Holy bloody moly, wat een heerlijke ride en geweldige film is Denis Villeneuve’s Dune (Part One)! Ik zat er zo lekker in, dat ik eigenlijk hoopte dat ie maar door zou blijven gaan. Dus dat er bij succes meerdere delen gaan volgen (met héél graag Villeneuve weer aan het roer!), kom maar op!! Terwijl ik normaliter dus helemaal geen fan van franchises ben. Maar naast de enorm vette production design, visual fx, kostuums en musical score,…
Denk bij Strawberry Mansion eerder aan een kunstwerk(je) dan aan film, waarin David Lynch wordt gemixt met Michel Gondry, Lovely by Surprise, Swiss Army Man, Los cronocrimenes en een vleugje Don Quixote. Maar dan wel mega-low-budget gemaakt, en met een cynisch onderliggend idee waar ik zelf ook ooit een tijdje op broedde. Maar waar ik bij bovengenoemde films en makers ook altijd gezonde jaloezie voel, omdat ik vrees dat ik nooit zoiets moois/goeds kan maken,…
Holy bloody moly, wat was dít voor een provocatief kunstwerk..?? Denk David Cronenbergs Crash, gemixt met Gaspar Noé’s Climax, met wat vleugjes Ema, Holy Motors, Promising Young Woman en Under the Skin, maar dan wel gemaakt door iemand die zich volgens mij van geen enkele regel iets aantrekt, met een (seksuele) vrijheid die (nog) maar sporadisch in film te zien is, en met zoveel mogelijkheden tot interpretaties dat je beter al je rationele logica bij…
Voor de serie Westworld kon regisseur, scenarist en producent Lisa Joy (samen met Jonathan – broer van Christopher – Nolan) natuurlijk terugvallen op de spiritueel-metafysische diepgang van die 1973-klassieker van Michael Crichton, iets wat bij Reminiscence overduidelijk/helaas niet kon. Waarmee ik niet wil zeggen dat Reminiscence 100% mislukt is – qua sfeer en production value is het echt wel okay – maar eigenlijk ontbreekt het deze Hugh Jackman-film vooral aan balans. De film zit overvol…
De enige reden waarom ik “science-fiction” als genre heb aangevinkt, is omdat de film zich niet op Aarde afspeelt, en omdat niet exact duidelijk is (en wordt) hoe onze hoofdrolspelers überhaupt een leefbare wereld hebben weten te creëren ‘daar’. Als er echter één film is, waarvan je de trailer vooraf níet moet kijken, dan is het deze onafhankelijke arthouse-film wel. Die doet namelijk een vrij standaard sci-fi verwachten, compleet met een bombastische musical score die…
Helaas, The Tomorrow War is als sciencefiction niet veel intelligenter dan een gemiddelde Ronald Emmerich-film (denk 2012). Qua production value en ‘wannabe cool‘ oneliners lijkt vooral Michael Bay een inspiratiebron te zijn geweest, aangevuld met (te) slecht doordachte (of zelfs makkelijk ‘vergeten’) Back to the Future-paradoxen, mijn willekeurige gedachte over de aliens uit A Quiet Place Part II, én een vader-dochter-verhaal dat nogal gejat lijkt van het meer dan superieure Interstellar. Dat The Tomorrow War…
Zoals de mega-interessante trailer al deed vermoeden, is Chaos Walking een ‘high-concept film’ met een ontzettend uitdagend gegeven. Ik ging dan ook aardig mee in het behoorlijk voorspelbare maar ook vermakelijke verhaal, maar toen ik naderhand pas leerde dat de film gebaseerd is op een zogenaamd ‘young adult‘-boekenserie en het zéér waarschijnlijk de bedoeling is (of was?) dat dit de start van een nieuwe franchise zou worden, toen voelde ik eens een behoorlijk cynisme opkomen.…