Een belangrijk deel van de reden waarom ik redelijk pissig de zaal verliet na het zien van deze verfilming van Dave Eggers’ bestseller was dat een belangrijk onderwerp als dit juist een goede film verdient. Regisseur James Ponsoldt maakte mijn nummer 1-film van 2015 (The End of the Tour) en verraste eerder ook al met The Spectacular Now, maar hier slaat ie de plank zó mis, dat ik nog altijd lichtjes twijfel of ik nou iets…
Voor het schrijven van deze recensie heb ik me even ingelezen in die immense hoeveelheid karakters die in het Marvel-universum rondrennen en -vliegen, en alleen daarom al moet je concluderen dat het ontzettend knap is dat regisseur/scenarist James Gunn er een begrijpelijk verhaal van heeft weten te maken. Nu zijn het plot en al die verwijzingen natuurlijk vooral voer voor fanboys, want net als bij het heerlijke eerste deel moet ik eerlijk toegeven dat ik nu…
Films over onze geest, ziel, identiteit en/of menselijke individualiteit spreken mij sowieso altijd extra aan (denk ook aan Moon en Ex Machina, to name a few), en mede omdat ik begin jaren 90 ook best fan was van Manga-films als de Urotsukidôji-trilogie en Akira, was ik aardig benieuwd naar deze westerse adaptatie van misschien wel de bekendste Manga-comic-serie. Nu heb ik niet de bagage van die eerste verfilming uit 1995 (die ik dus gemist heb toentertijd),…
Bekijk Life als een vette en bij veel vlagen gruwelijk spannende science-fiction horrorthriller over het vinden van buitenaards leven, maar verwacht filosofisch weinig interessants. Ook al wordt er opzichtig gehint naar de kans dat ‘we’ door deze vondst iets leren over “life’s nature, its origin, and maybe even its meaning“. Naar het einde toe lijkt echter dat het schrijversduo achter Zombieland, G.I. Joe: Retaliation en Deadpool steeds duidelijker begon te beseffen dat ze in essentie niet…
Net voordat de IMAX 3D-versie van Kong: Skull Island begon appte ik nog nog naar een vriendin: “Ik ga een heerlijk slechte/foute film kijken.” Toen de film na een voor fans ontzettend interessante after-the-credits-scène geëindigd was, moest ik dat echter ook direct opvolgen met “Sow, die viel ontzettend mee zeg..! Goed vermakelijk zelfs!” En nu, een dag later, voelt ie eigenlijk aan als een mix van een guilty pleasure en een heerlijke verrassing van de maker van het…
James Mangold heeft een aardig divers oeuvre, want waar hij ooit begon met serieuzere films als Heavy, Cop Land en Girl, Interrupted, legde hij zich daarna toe op het romantische Kate & Leopold, de interessante thriller Identity, de Johnny Cash-biopic Walk the Line en de vette western 3:10 to Yuma. Daarna ‘redde’ hij voor mij het Wolverine-karakter reeds in The Wolverine (na het zwaar tegenvallende X-Men Origins: Wolverine), dus heel verwonderlijk is het mogelijk niet dat deze…
De reden dat ik me behoorlijk goed vermaakte bij Assassin’s Creed lag niet aan de ‘kwaliteit’ van de film, maar doordat het verhaal vooral toont hoe volgens mij spiritueel ontzettend interessante verhalen door de kerk en z’n volgelingen (de tempeliers in dezen) totaal verkeerd geïnterpreteerd worden. Nu is dat voor mij niet nieuw, maar ik had – juist vanwege de totale onbelangrijkheid van een film als deze – dus wel genoeg tijd om na te…
Ik heb niet vaak een film gezien waarbij de trailer je zo goed op het verkeerde been zet, maar dat is ook het grootste ‘gevaar’ voor jouw filmbeleving: verwacht geen dikke vette actiefilm (zie ook de tags onder deze recensie), maar juist een verhaal met een mooi klein thema, gezet tegen een zeer grootse achtergrond. Ik begrijp nu dan ook wel waarom de eerste reacties wat minder waren, want deze deed me eerder een Duncan Jones’ Moon…
Rogue One: A Star Wars Story is qua originaliteit in elk geval een stuk beter dan Star Wars: The Force Awakens van vorig jaar, en daarnaast is dit een veel ‘directere’ prequel van de originele trilogie dan The Phantom Menace, Attack of the Clones en Revenge of the Sith waren. Aan de andere kant is dit als ‘film’ natuurlijk niet meer dan wederom een aflevering in een lange serie, waarmee inmiddels overigens wel een epische alternatieve…
Arrival komt in mijn persoonlijke top 5 van het jaar, punt. Dat ik dat nu al weet komt doordat topregisseur Denis – Incendies, Prisoners, Enemy, Sicario (enkel één-woord-titels in z’n oeuvre?) – Villeneuve aan het eind van z’n film dezelfde conclusie trekt – overigens vanuit een totaal andere invalshoek – als die ik niet lang geleden trok na flink wat ‘spirituele hersenspinsels’. Omdat ik die spinsels zelf ook wel eens raar, vergezocht en mogelijk zelfs wat van-de-pot-gerukt vindt, overigens…
Nadat ik Captain America: Civil War behoorlijk vond tegenvallen had ik het eigenlijk wel wat gehad met films uit het Marvel Cinematic Universe (mag ik de X-Men-franchise daar buiten laten, want die blijft erg sterk?), maar dat is door deze Doctor Strange eigenlijk weer volledig goedgemaakt! Veel meer een origin-story dan de wat warrige trailer deed vermoeden voegt deze een mooie en interessante spirituele laag toe het Marvel-universum, eigenlijk perfect gevangen in het cameo-shot van Marvel-‘vader’…
Voor een sneak in een commerciële bioscoop was deze nieuwe met Kristen Stewart en Nicholas Hoult waarschijnlijk wat te rustig, en voor het bereiken van cultstatus via het filmhuiscircuit vullen makers Drake Doremus (nee, dat is geen Harry Potter-naam) en Nathan Parker eigenlijk net iets teveel in. Ik vond de film namelijk zo intrigerend dat ik veel interessante ‘eigen’ ideeën kreeg over wat het betekent om ‘mens’ te zijn, maar de momenten dat de film van z’n…