Door een probleem met m’n smartphone was ik van twee films, die ik weken geleden al zag, de aantekeningen kwijt die ik meestal direct na de film maak en die een basis vormen van m’n recensies. Waar dat bij Dope niet zo heel erg was, daar moest ik voor Dark Places toch aardig in m’n geheugen (en op internet) graven om de film weer terug te halen, wat sowieso een slecht teken is. Maar Dark…
Dit vijfde deel in één van de meest constante franchises ooit biedt eigenlijk precies wat je van een zomerblockbuster verwacht: hele vette actie, extra respect voor Cruise omdat ie al z’n stunts zelf doet, een ogenschijnlijk ingewikkeld maar uiteindelijk toch wat makkelijk (en ondergeschikt) plotje en een zeer (of té?) duidelijk aanwezige bad guy. Maar in één scène ook een interessante stukje dialoog over goed versus kwaad, mooi gebruik van één van de mooiste operanummers…
Eigenlijk zou het bij de beoordeling van een film geen snars uit moeten maken wie de regisseur is, maar toch lijkt dat in het geval van Self/less deels wel het geval. Toen ik namelijk pas achteraf wist van wie deze film is dacht ik: “Oh, dan heeft ie zich vrij rustig (in)gehouden, maar het verklaart wel waarom de film op details wel goed in elkaar zit.” Mocht je echter vooraf al weten wie de maker is,…
Het lastigste wat ik in deze recensie moet doen is trachten jouw verwachtingen niet al te hoog te maken, want eerlijkheid gebiedt me namelijk ook te zeggen dat ik met een best aardige glimlach de bioscoopzaal verliet gisteravond. Juist door mijn enorm lage verwachtingen was ik aangenaam verrast dat ik dit vijfde (!) deel misschien wel de beste vond na de eerste twee delen. Maar waar die eerste delen inmiddels tot de classics gerekend mogen worden,…
La isla mínima begint met prachtige topshots van een moerasgebied in Andalusië, in het zuiden van Spanje, waarna zich een vrij poëtische en ‘lome’ thriller ontspint waar op vrijwel alle vlakken de kwaliteit vanaf spat. Qua gevoel een beetje een mix tussen No Country for Old Men, Schneider vs. Bax, In Cold Blood, het eerste seizoen van True Detective en het Koreaanse Memories of Murder. Maar dan ook nog eens gezet tegen de paranoïde achtergrond van…
Kort door de bocht vind ik Kidnapping Freddy Heineken (a.k.a. Kidnapping Mr. Heineken) meer een behoorlijk achterhaalde – en mede daardoor een ontzettend saaie – reconstructie van één van de meest spectaculaire ontvoeringen uit de Nederlandse geschiedenis dan dat het een film is. Gebaseerd op het boek van Peter R. de Vries misschien wel meer waarheidsgetrouw dan De Heineken Ontvoering, maar dat was tenminste een interessante film met dramatische ontwikkeling. Die ontwikkeling ontbreekt hier volledig,…
Adrenaline ten top, ook nog toen ik na de nachtvoorstelling van Jurassic World merkte dat ik een stuk sneller en zelfs ‘soepeler’ naar huis fietste dan normaal. Ik keek zelfs net wat anders naar de goudvissen in m’n vijver toen ik om 2:45u vannacht thuis kwam… Dat was het gevolg van deze verrassend goede vierde film in de Jurassic Park-franchise, die qua verhaal niet bijster vernieuwend is – je zou het voor 85% een remake…
Zeggen dat Schneider vs. Bax een typische Van Warmerdam-film is klinkt wat dubbel, juist omdat hij nogal atypische films maakt. Verwacht wederom af en toe hilarische zwarte humor, lompe dialogen, ietwat theatraliteit in het acteren, vervreemding én flink wat (onbeantwoorde?) vragen, maar ook onduidelijkheid over wie nou de pro- en wie de antagonist is, verrassend veel spanning en voor 99% zeer fijne regie. En waar Van Warmerdam alle ‘standaard’-elementen voor een metafoor hanteert, is het…
Als je de filmografieën van de makers nader bestudeerd, dan getuigt het van een goede dosis zelfkennis dat ze gewoon heel strikt de ‘regels’ van de rampenfilm volgen in San Andreas. En dat doen ze eigenlijk zo ‘goed’ dat ik dit misschien wel de beste rampenfilm sinds Independence Day vind. Natuurlijk zet je bij zo’n film alle logica overboord en dien je jezelf over te leveren aan het shock & awe-entertainment, maar juist door het…
Ik kan me uit m’n jeugd nog twee horrorfilms herinneren, die er toendertijd allereerst voor zorgden dat ik een paar weken bijna niet kon slapen, maar daarmee ook de reden waren dat ik zo’n 10-15 jaar geen horror meer wilde kijken. Eén daarvan was A Nightmare on Elm Street, de andere was Poltergeist uit 1982. Je zult begrijpen dat ik me dus allereerst over m’n jeugdangst heen moest zetten om deze te zien, maar daarnaast…
In hoeverre deze nieuwe van Andrew – Gattaca, Lord of War – Niccol lijdt onder de eerdere release van Clint Eastwoods controversiële(re) American Sniper is wat moeilijk in te schatten, maar tijdens de film maakte ik al de flauwe grap dat hij deze net zo goed “American Droner” hadden kunnen noemen. Want ondanks de zeer duidelijke in your face-kritiek op het Amerikaanse drone-programma – waardoor straaljagerpiloten niet meer de lucht in gaan maar ergens in een…
Naast het feit dat Mad Max: Fury Road één van de beste over-the-top actiespektakel-rides van het jaar (of decennium?) is, die ook fans van de ‘originele’ trilogie geweldig zal vermaken (alhoewel je die niet gezien hoeft te hebben), weet George Miller wederom zowel een in your face als een veel subtielere metafoor te verpakken in een twee uur durende road trip. 30 Jaar na Mad Max: Beyond Thunderdome keert Miller dus terug naar de wereld die hij ooit…