Het is mogelijk een te flauw grapje om de titel te laten slaan op zowel de carrière van hoofdrolspeler Nicolas Cage als op die van schrijver/regisseur Paul Schrader, maar voor velen zal hun krediet – opgebouwd met respectievelijk bijvoorbeeld Wild at Heart/Leaving Las Vegas/Con Air en het schrijven van Taxi Driver/Raging Bull – allang verdwenen zijn. Ik gaf beiden nog een kans met deze film over een op wraak beluste CIA-agent, maar wat een draak…
Trash is een goed gemaakte en best indrukwekkende film over corruptie in Brazilië, en hoe dat vooral de arme bevolking van bijvoorbeeld Rio de Janeiro benadeelt. Stephen Daldry heeft een meeslepend en avontuurlijk drama gemaakt, wat mogelijk wel wat over-gedramatiseerd is, zeker als je ziet hoeveel overheidsinstellingen hun medewerking hebben verleend aan deze film. Is dat schone schijn, of is de mate van corruptie téveel aangezet om het drama ingrijpender te maken? Waarschijnlijk overigens het…
Ten eerste: Back to the Future’s Dr. Emmett Brown zou zich het apelazarus schrikken van de tijdreisparadox(en) in Predestination. Daarnaast is het apart om een science-fiction film te zien die zich vooral in ons verleden afspeelt, wat alles wel wat intrigerender maakt. Alsof dat nog nodig was, met een script dat zo’n geweldige mindfuck is dat ik me afvraag of ze enkel een zo ingewikkeld mogelijke puzzel hebben willen creëren, of dat ze er écht iets…
Als je zin hebt in een behoorlijk breinloze actiefilm die er qua actiescènes vrij creatief uit ziet maar waarbij elke kritische noot je beleving kan verpesten, dan is John Wick de perfecte film. Keanu Reeves toont dat hij nog altijd een stevige actieheld kan spelen, wat eigenlijk vrij logisch volgt uit het feit dat dit het regiedebuut is van z’n voormalige stunt double in Point Break, uit 1991 (!). Daarna hebben ze nog vaak samengewerkt, en…
Horns is een wat lastige film om te recenseren, omdat één van de redenen waarom ik hem best geweldig en zeker erg vermakelijk vond, voor sommigen juist ook een reden is om ‘m af te zeiken. Alexandre – Haute Tension, Piranha 3D – Aja’s nieuwste is namelijk een mix van ontzettend veel genres, wat ‘m dus ook erg lastig maakt om in een ‘hokje’ te plaatsen. Ik vond het wel fijn om wat op en…
In Nightcrawler zien we Jake Gyllenhaal één van z’n beste rollen spelen als een behoorlijk creapy videoverslaggever met één of andere persoonlijkheidsstoornis. Althans: dat moet hij wel hebben, als je ziet hoe gewetenloos hij precies die beelden weet te schieten waar een krantenkopgeil redactiehoofd naar verlangt. En wij als kijker stiekem ook wel. Want dáár zit de scherpte in dit regiedebuut van schrijver Dan Gilroy. Inderdaad: de broer van Tony… Het verhaal Lou (Gyllenhaal) is nogal…
Direct na het zien van David Finchers nieuwste dacht ik al: “Damn, volgens mij heb ik nu de beste film van het jaar gezien..!?!“, en een dag later is dat gevoel niet echt vervlogen. Natuurlijk wacht ik nog op Paul Thomas Andersons Inherent Vice, en is de strijd met Linklaters Boyhood nog niet helemaal beslist, maar boy o boy, wat zet Fincher zich op een aantal vlakken (wederom) als één van de beste hedendaags filmmakers…
Na een behoorlijk goede start, waardoor ik behoorlijk werd meegezogen in het verhaal en de opgebouwde spanning, bleek Bloedlink toch steeds meer af te glijden naar iets teleurstellends. Ondanks het vrij goede spel van de drie acteurs maakte het me uiteindelijk ook niet zoveel uit hoe de ontvoering van een rijke Quote 500-dochter af zou gaan lopen. En ik denk dat de reden daarvoor vooral bij de vrij ‘luie’ aanpassing van scenario ligt. Bloedlink is…
Prachtig hoe je met zo’n ‘klein’ verhaal zo’n enorme impact kunt hebben. Ondanks dat het pas regisseur Jeremy Saulniers tweede lange speelfilm is (na één of andere Hallowoon-moord-komedie?), lukt het hem om een sfeer neer te zetten die een zeer getalenteerd filmmaker doet vermoeden. Daarnaast zet hij volledig oordeelloos een kant van Amerika neer, waardoor ik meer ‘inzicht’ kreeg in iets dat ik normaliter ook te ongenuanceerd afdeed als “domme redneck-retoriek”. Dus naast een rustige maar…
Soms is het fijn om onwetend een film in te gaan, maar ik verwacht niet dat dat bij de doelgroep van The Maze Runner het geval zal zijn. Ik behoor daar zelf niet (meer) toe, dus is het mogelijk des te knapper dat ik me aardig vermaakte bij deze Lord of the Flies meets Cube meets The Hunger Games meets Ender’s Game, gebaseerd op het eerste boek van James Dashners Maze Runner-serie. Maar daarmee twijfel ik…
Allereerst: ik ging compleet ‘blank‘ deze film in. Geen trailer gezien, geen herinneringen aan die jaren 80-serie waarop ie gebaseerd is, en halverwege een lichte griep en dus in de stemming voor iets zeer makkelijks. Drie redenen die er zeker toe bijdroegen dat ik behoorlijk kon genieten van deze af en toe wel wat onevenwichtige actiethriller over een man met een ogenschijnlijk duister verleden die uiteindelijk toch nog op zoek gaat naar iets van redding…
Misschien komt het doordat ik me de laatste jaren zo geërgerd heb aan de Luc Besson-lopende-band-actiethrillers, maar ik vond The November Man dus al ‘goed genoeg’ omdat hij me nergens irriteerde. Verder is het ook gewoon een makkelijk tussendoortje dat je net zo snel weer kunt vergeten, maar ik zat er aardig in en vermaakte me goed met Pierce Brosnan als een gepensioneerde James Bond die weer geactiveerd wordt. Mogelijk dat de nogal ervaren regisseur…